Nogi

Kończyny dolne składają się z zestawu 4 kości oraz różnych mięśni i więzadeł, które umożliwiają biomechaniczne ruchy bez większego wysiłku. Nogi są odpowiedzialne za podtrzymywanie całego ciężaru ciała i artykulację bioder, kolan i stóp. W rezultacie urazy nóg są częste ze względu na wykonywaną przez nie pracę.

Poniżej przedstawiamy najczęściej występujące schorzenia nóg oraz terapie uzupełniające stosowane w celu zmniejszenia bólu. Zapraszamy do dalszej lektury, ponieważ znajdziesz tu najlepsze produkty łagodzące dyskomfort nóg.

Części i anatomia nogi

Anatomia nogi składa się z następujących tkanek:

Kości i stawy

Kości należące do nogi to:

• Kość udowa: Jest to najdłuższa i najsilniejsza kość w ludzkiej anatomii. Tworzy część stawu biodrowo-udowego, wsuwając się do panewki za pomocą głowy kości udowej i stawu kolanowego za pomocą trochlea kości piszczelowej.
• Rzepka: leży przed kością udową i łączy się z nią za pomocą ścięgna końcowego, związanego z mięśniem czworogłowym uda.
• Kość strzałkowa: Ta wydłużona kość ma trzy boki i biegnie wzdłuż zewnętrznej strony nogi. Wyrostek rylcowaty tworzy część stawu kolanowego, podczas gdy kostka boczna tworzy część kości skokowej.
• Kość piszczelowa: Kolejna wydłużona kość w kształcie litery S. Jest zintegrowana ze stawem kolanowym poprzez nasadę bliższą, podczas gdy nasada dalsza jest częścią stawu skokowego.

Poniżej przedstawiono stawy znajdujące się w nodze:

• Kolano: Staw ten łączy kłykcie kości udowej z rzepką i górną częścią kości piszczelowej. Możliwe jest znalezienie dołu międzykłykciowego, więzadeł krzyżowych, łąkotek i więzadła poprzecznego.
• Tibioperonea superior: To ciało stawowe przesuwa guzowatość boczną kości piszczelowej z kością strzałkową, połączone więzadłami.
• Pośredni tibioperoneal: Kość strzałkowa jest połączona z kością piszczelową za pomocą błony.
• Dolny staw piszczelowo-strzałkowy: Ten staw obejmuje dolną część kości piszczelowej i strzałkowej.
• Tibioperoneoastotalar: Kość skokowa, kość skokowa i kość piszczelowa łączą się w tym stawie, nadając ruch kostce. Można go również uznać za część stopy.

Mięśnie

Następnie pokażemy ci mięśnie, które są częścią nogi:

• Sartorius: Najdłuższy mięsień w ciele, pochodzący z przedniego górnego odcinka kręgosłupa biodrowego i kończący się na górnej powierzchni kości piszczelowej. Jego działanie polega na zginaniu biodra i kolana, biorąc pod uwagę pozycję kości udowej.
• Vastus lateralis: Jest częścią mięśni zwanych mięśniem czworogłowym uda wraz z mięśniem obszernym przyśrodkowym (vastus medialis), mięśniem czworogłowym uda (vastus cruralis) i mięśniem prostym uda (vastus rectus femoris). Powstaje z włóknistej błony krętarza większego kości udowej do ścięgien mięśnia czworogłowego. Jego działanie polega na stabilizacji kolana w wyproście.
• Rectus femoris : biegnie od kręgosłupa biodrowego do ścięgna mięśnia czworogłowego, umożliwiając skoordynowany wyprost kolana i zgięcie biodra.
• Vastus medialis: Jego szlak przebiega od linii międzykrętarzowej kości udowej do ścięgna rzepki. Umożliwia to wyprost kolana.
• Crural: Od bocznej przedniej części kości udowej do więzadła rzepki widoczny jest ten mięsień. Jest on prostownikiem nogi.
• Mięsień strzałkowy długi: Zewnętrzna guzowatość kości strzałkowej daje początek temu mięśniowi, który przyczepia się do kości klinowatej od strony podeszwowej i do pierwszego śródstopia.
• Mięsień strzałkowy krótki: Znajduje się po bocznej stronie kości strzałkowej, powstaje poniżej kolana i przyczepia się do zewnętrznej strony kości strzałkowej i piątego śródstopia. Mięsień ten generuje rotację i odwodzenie stopy.
• Mięsień strzałkowy przedni: Powstaje z kości strzałkowej i przyczepia się do piątego śródstopia. Jego funkcją jest umożliwienie wywinięcia stopy i zgięcia grzbietowego.
• Mięsieńpiszczelowy przedni: znajduje się w dolnej części nogi, po stronie przedniej. Jego przebieg rozpoczyna się na błonie międzykostnej i na powierzchni kości piszczelowej do przyśrodkowego spodu przyśrodkowej kości klinowej i pierwszej kości śródstopia. Odwrócenie i zgięcie stopy jest działaniem generowanym przez ten mięsień.
• Mięsień piszczelowy tylny: Jego wydłużony kształt pozwala mu biec od kości piszczelowej i strzałkowej do przyśrodkowej kości klinowej oraz do drugiej, trzeciej i czwartej kości śródstopia. Zadaniem tego mięśnia jest zginanie, przywodzenie podeszwowe i stabilizacja stopy.
• Popliteus: Odpowiada za zgięcie nogi w kolanie. Powstaje z kłykcia kości udowej i wchodzi w górną część kości piszczelowej.
• Mięsień półbłoniasty: Należy do grupy ścięgien podkolanowych, razem z mięśniem dwugłowym uda i półścięgnistym. Powstaje z kości kulszowej i przyczepia się do kłykcia przyśrodkowego kości piszczelowej. Jego działanie umożliwia wyprost biodra i zgięcie kolana.
• Ścięgno półścięgniste: Jego przebieg rozpoczyna się na guzowatości kości kulszowej i kończy na przyśrodkowej powierzchni kości piszczelowej, na jej górnym końcu. Przechodząc przez biodro i kolano, umożliwia zginanie nogi i utrzymywanie biodra w pozycji wyprostowanej.
• Biceps femoris : biegnie od guzowatości kulszowej do kości strzałkowej. Umożliwia rotację i zgięcie kolana oraz wyprost biodra.
• Przywodziciel: Powstaje z kości kulszowej i wchodzi w kość udową. Można go podzielić na trzy sekcje: większą, przyśrodkową i mniejszą. Jego funkcja jest związana z ruchem uda.
• Mięsień brzuchaty wewnętrzny: Znany również jako mięsień łydki, kłykcie kości udowej dają początek temu mięśniowi, aż dotrze on do kości piętowej stopy.
• Mięsień gemellus zewnętrzny: Ma taką samą trasę jak poprzedni mięsień, ale jego działanie polega na zginaniu podeszwowym stopy.
• Soleus: Wraz z mięśniem brzuchatym łydki tworzą tak zwany mięsień trójgłowy łydki. Znajduje się z tyłu nogi, ponieważ wyrasta z kości strzałkowej i piszczelowej i pasuje do kości piętowej.
• Mięsień zginacz długi: Mięśnie te rozpoczynają się na kości piszczelowej i wchodzą w każdy z paliczków palców stóp, aby uzyskać zgięcie.
• Mięsień zginacz długi palucha: Początek tego mięśnia znajduje się w ostatniej części kości strzałkowej i wchodzi w tylną falangę dużego palca. Jego zadaniem jest umożliwienie zgięcia tego palca.
• Plantar: Zewnętrzny grzebień nadkłykciowy kości udowej, który przyczepia się do ścięgna Achillesa (po wewnętrznej stronie). Zgięcie podeszwowe stopy i kolana to czynności wykonywane przez ten mięsień.
• Prostownik długi: Działa wyłącznie w celu umożliwienia zgięcia grzbietowego stopy i wyprostu dużego palca. Powstaje z przyśrodkowego obszaru kości strzałkowej i wchodzi w dystalną falangę dużego palca.
• Prostownik palców: Działanie tego mięśnia polega na wydłużaniu palców stóp, z wyjątkiem dużego palca. Kość piszczelowa i strzałkowa to kości, z których pochodzi.
• Mięsień Gracilis: Znany również jako mięsień prosty wewnętrzny. Pochodzi z kości kulszowej i kończy się na kości piszczelowej. Jego działanie kontroluje ruchy biodra.

Więzadła

Więzadła występujące w nodze są następujące

• Boczne więzadło poboczne: Znajduje się po zewnętrznej stronie stawu kolanowego i łączy kość udową z kością strzałkową.
• Więzadło poboczne przyśrodkowe: To więzadło biegnie wzdłuż wewnętrznej strony kolana, łącząc kość strzałkową z kością udową.
• Rzepka: Znajduje się w kolanie i jest znane jako kontynuacja grupy mięśniowej mięśnia czworogłowego uda. Biegnie pod rzepką, łącząc się z rzepką i kością piszczelową.
• Więzadło krzyżowe przednie: Zadaniem tego więzadła jest zapobieganie przesuwaniu się kości piszczelowej do przodu, dlatego łączy ono kość udową w jej górnej bocznej części z przyśrodkową częścią kości piszczelowej, po jej przedniej stronie. Przechodzi ono pod rzepką.
• Więzadło krzyżowe tylne: W przeciwieństwie do więzadła krzyżowego przedniego, tkanka ta zapobiega cofaniu się kości piszczelowej względem kości udowej. Często ulega zerwaniu podczas forsownych ćwiczeń.
• Poprzeczne: Znane również jako więzadło szyjne ze względu na jego działanie polegające na łączeniu łąkotek po ich przedniej stronie.
• Meniscofemoral: Można znaleźć to więzadło pod nazwą Humphrey. Jest ono odpowiedzialne za połączenie kłykcia kości udowej (po jego wewnętrznej stronie) z łąkotką zewnętrzną.
• Więzadło łąkotkowo-udowe tylne lub więzadło Wrisberga: W tym przypadku ta tkanka ścięgnista łączy wewnętrzny kłykieć kości udowej z więzadłem łąkotkowo-udowym.
• Popliteus obliquus: Jest to więzadło, które biegnie od kłykcia zewnętrznego kości udowej do mięśnia półbłoniastego.
• Popliteus arcuate: Pochodzenie tego więzadła jest takie samo jak więzadła skośnego, ale wchodzi na głowę kości strzałkowej.
• Więzadło rzepki: Biegnie od wewnętrznej strony kości udowej do rzepki.
• Kłykieć rzepki zewnętrzny: Zewnętrzny kłykieć kości udowej jest przymocowany przez to więzadło do krawędzi rzepki.
• Łąkotka wewnętrzna rzepki: Łąkotka wewnętrzna jest przymocowana do rzepki za pomocą tego więzadła.
• Łąkotka wewnętrzna boczna: Znane również jako więzadło poboczne piszczelowe. Jego funkcją jest łączenie kości udowej z piszczelową.
• Zewnętrzna łąkotka rzepki: Funkcją tego więzadła jest przymocowanie łąkotki zewnętrznej do rzepki.
• Więzadłorzepkowo-udowe: odpowiada za utrzymanie równowagi bocznego przemieszczenia rzepki. Rozwija się w środkowej części kości udowej (od strony dystalnej) do rzepki.
• Iliofemoral: To więzadło należy do stawu biodrowego, ale przyczepia się do kości udowej, więc można je również uznać za więzadło nogi. Znane jest również jako więzadło Bigelowa.
• Ischifemoral: Podobnie jak w poprzednim przypadku, tkanka ta należy do stawu biodrowego, łącząc kość kulszową z kością udową, więc można ją umieścić w grupie więzadeł nóg.
• Głowa kości udowej lub okrągła: Głowa kości udowej łączy się z trzonem miednicy za pomocą tego więzadła, tworząc staw biodrowy.

Najlepsze produkty łagodzące ból nóg

Bestseller

Biomechanika nogi

Ruchy biomechaniczne, które mogą wykonywać nogi to

• Zgięcie: Polega na uniesieniu kolana do tułowia i utrzymaniu kolana wyprostowanego lub zgiętego. Maksymalny kąt otwarcia tego ruchu wynosi około 110-130°. Jest to spowodowane przemieszczeniem kłykci kości piszczelowej i łąkotek, z zachowaniem granicy ustalonej przez więzadło krzyżowe tylne.
• Wyprost: Jest to ruch wykonywany, gdy noga jest cofnięta do tyłu. Rozwarcie nie przekracza 30°.
• Odwodzenie: Przyjmując za oś zewnętrzną część miednicy, możliwe jest przesunięcie nogi znajdującej się przed drugą nogą w jej kierunku o maksymalnie 30°. Innymi słowy, jest to kwestia umieszczenia jednego kolana przed drugim, trzymając jedną stopę na podłodze.
• Przywodzenie: Jest to ruch odwrotny do odwodzenia, ponieważ w tym przypadku noga jest umieszczana na zewnątrz tułowia i podnoszona do 180° z dużą ilością treningu. W tym ruchu stopa pozostaje obok głowy.
• Rotacja wewnętrzna: Polega na umieszczeniu stopy do tyłu i zgięciu kolana poprzez obrócenie go do wewnątrz ciała. Otwarcie to nie przekracza 40°. Mięśnie, które wykonują ten ruch to sartorius, semitendinosus, semimembranosus, biceps femoris i rectus femoris.
• Rotacja zewnętrzna: Umieszczając stopę do tyłu i wysuwając kolano na zewnętrzną stronę tułowia, wykonywany jest ruch biomechaniczny, który nosi tę nazwę. Limit otwarcia wynosi 45°.

Najczęstsze urazy nóg

Nogi są jedną z części ludzkiego ciała, która najczęściej ulega urazom, dlatego poniżej przedstawiamy najczęstsze urazy nóg.

Rodzaje urazów nóg

Zapoznaj się z różnymi rodzajami urazów nóg, które mogą wystąpić:

• Skurcze mięśni nóg i łydek: Stan ten występuje z powodu braku wapnia, magnezu i potasu w tkankach nóg i łydek. Może być również spowodowany urazem lub silnymi uderzeniami w dotknięty obszar. Mięsień czworogłowy uda, ścięgna podkolanowe i mięsień brzuchaty łydki są najbardziej dotkniętymi mięśniami, gdy wykonywane są powtarzalne i wymagające czynności.
• Przykurcze mięśni nóg i ud: Mimowolne napięcie powodowane w tkankach mięśniowych pośladków i nóg jest spowodowane brakiem eliminacji cząsteczek metabolicznych, które pozostają w tych strukturach, siedzącym trybem życia, nagłymi ruchami i wymagającymi zadaniami.
• Skręcenia nóg: Niewielkie skaleczenia i naderwania więzadeł krzyżowych, rzepkowych, pobocznych i łąkotkowo-udowych to najczęstsze urazy nóg w okolicy kolan. Podczas gdy w obszarze stawu skokowego i biodrowego najczęściej dochodzi do skręceń tkanek kulszowo-udowych, bocznych i strzałkowo-obojczykowych.
• Złamania nogi: Noga jest obszarem bardzo podatnym na złamania ze względu na długość kości. Dlatego też upadki i urazy doznane podczas uprawiania sportu i wykonywania codziennych czynności są główną przyczyną tego schorzenia.

Sportowe urazy nóg

Sport również powoduje siniaki i urazy nóg. Dowiedz się, które z nich są najczęstsze:

• Urazy stóp, kostek i nóg w koszykówce: Skręcenia więzadeł piszczelowo-strzałkowych, naramiennych, pobocznych, krzyżowych i rzepki to więzadła, które najbardziej cierpią z powodu mimowolnego rozciągania. Z drugiej strony, zapalenie kaletki Achillesa, zapalenie ścięgna Achillesa, przykurcze mięśni sartorius, quadriceps femoris i przywodzicieli są również powszechne. Złamania są częste w dolnej części kości piszczelowej i strzałkowej.
• Urazykolan i nóg podczas jazdy na rowerze: Zapalenie kaletki rzepki i zapalenie innych kaletek kolana to najczęstsze schorzenia występujące u tych sportowców, chociaż często występują również przykurcze łydki i mięśnia czworogłowego. Złamania kości udowej, piszczelowej i strzałkowej nie są częste, ale mogą wystąpić podczas upadków grupowych. Mogą wystąpić skręcenia stawu krzyżowo-biodrowego.
• Urazy nóg w piłce nożnej: Zerwane więzadła krzyżowe i poboczne, wraz z przykurczami ścięgna podkolanowego, mięśnia czworogłowego i łydki to najczęstsze kontuzje doznawane przez osoby uprawiające ten sport. Pęknięcia kości nie są częste, ale zdarzają się przypadki złamania kości piszczelowej i strzałkowej.
• Urazy nóg podczas biegania: Często dochodzi do skręcenia ścięgna rzepki, łąkotki i więzadeł kolana. Przeciążenie mięśni powoduje mimowolne napinanie się mięśnia czworogłowego, przywodzicieli, ścięgien podkolanowych i mięśni łydek podczas biegu. Złamania kości udowej, piszczelowej i rzepki są najczęstszymi złamaniami.

Choroby i dolegliwości nóg

Wśród najczęstszych dolegliwości i chorób nóg są następujące:

Cellulitis

Ten stan wpływa na środkową warstwę skóry, zwaną skórą właściwą. Jest on spowodowany pojawieniem się bakterii żyjących na skórze, przy czym najczęstszymi czynnikami są paciorkowce i gronkowce.

Choroba tętnic obwodowych

Jest to powszechna choroba charakteryzująca się gromadzeniem się elementów tłuszczowych w tętnicach, powodując zwężenie kanału tętniczego i sztywność tętnic. Może być spowodowana paleniem tytoniu, chorobą wieńcową w wywiadzie i cukrzycą.

Żylaki

Jest toprzewlekła niewydolność żylna, która rozszerza i skręca żyły w nogach. Ich obecność można zobaczyć gołym okiem, ponieważ żylaki zmieniają kolor na niebieski lub zielony. Dokładne przyczyny nie są znane, ale ogólnie zaawansowany wiek i otyłość są czynnikami ryzyka.

Podagra

Kwas moczowy musi być eliminowany przez krew, więc jego nadmiar generuje mikrokryształy w stawach, powodując silny ból i stan zapalny w nogach. Prowadzi to do nieprawidłowego funkcjonowania stawów i rozwoju osteofitów.

Zakrzepica żylna

Obecność skrzepu krwi w głębokiej żyle w nodze powoduje tę chorobę. Jest to stosunkowo poważny stan spowodowany głównie paleniem tytoniu, zabiegami chirurgicznymi, otyłością i wiekiem pacjenta. Znana jest również jako choroba naczyń obwodowych (PVD).

Zapalenie kości i szpiku

Ta infekcja kości jest wywoływana przez bakterie, grzyby i inne mikroorganizmy powodujące dużą infekcję między skórą, mięśniami i kośćmi nogi.

Jak możemy złagodzić ból nóg za pomocą terapii uzupełniających i nieinwazyjnych?

Możliwe jest złagodzenie bólu nóg za pomocą terapii uzupełniających i nieinwazyjnych, o których wspominamy poniżej.

Terapia ciepłem i zimnem

Uczucie bólu, sztywności i obrzęku nóg można zmniejszyć za pomocą terapii ciepłem i zimnem. Zabieg ten polega na zastosowaniu każdej temperatury przez nie więcej niż 5 minut, aby uzyskać korzyści z obu. W ten sposób obszar jest opróżniany, a naczynia włosowate są rozszerzane bez ryzyka uszkodzenia skóry. Do tego zabiegu stosuje się zimne okłady żelowe i poduszki termiczne , chociaż można również użyć lodu i ciepłej wody.

Terapia uciskowa

Terapia uciskowa pomaga utrzymać skórę w jednym miejscu, aby poprawić ruchy stawów i odpocząć tkankom. Umożliwia również lepszy przepływ krwi, co zmniejsza obrzęk i zaczerwienienie. Istnieją różne techniki, które można zastosować, a najbardziej zalecane są te, które obejmują ortezy kolanowe, rękawy łydkowe, skarpety i pończochy uciskowe oraz pasek na kolano rzepki. Chociaż możliwe jest również znalezienie pacjentów, którym lekarze zalecili stosowanie bandaży elastycznych i ortez ud.

Terapia masażem

Terapia ta może być stosowana przez profesjonalistę lub przy użyciu produktów, które pomagają w samodzielnym masażu. W tym celu stosuje się poduszki elektryczne, fotele do masażu, pistolety elektryczne do masażu mięśni lub wałki do masażu. Zabieg ten stymuluje tkanki mięśni i ścięgien, co pomaga rozładować mimowolne napięcia poprzez rozszerzenie przepływu krwi. Proces ten powoduje wymianę tlenu z uszkodzonymi włóknami.

Terapia akupresurą

Akupresura jest techniką opartą na kontrolowanym uciskaniu różnych punktów na ciele w celu osiągnięcia równowagi emocjonalnej i psychicznej u pacjenta. Powoduje to rozluźnienie mięśni i ścięgien, co znacznie poprawia ogólne samopoczucie pacjenta. Można to zrobić za pomocą artykułów, które pomagają w tej terapii lub wybierając terapeutę do wykonania zadania, przy czym pierwsza opcja jest znacznie bardziej ekonomiczna. Dlatego też maty i poduszki do akupresury są najbardziej zalecanymi produktami w tej nieinwazyjnej terapii.

Termoterapia

Zastosowanie ciepła w leczeniu pomaga rozszerzyć tętniczki i żyłki nogi, aby spowodować lepszą wymianę składników odżywczych i gazów między krwią a włóknami tkanek w tej części ciała. Dzięki tej uzupełniającej i nieinwazyjnej terapii możliwe jest zmniejszenie stanu zapalnego i bólu w krótkim czasie. W tym celu stosuje się poduszki termiczne, które są podgrzewane w kuchence mikrofalowej w celu osiągnięcia idealnej temperatury. Aby uzyskać najlepsze wyniki, 3 lub 4 sesje dziennie nie powinny przekraczać 15-20 minut.

Krioterapia

Przeciwzapalne i relaksujące działanie zimna można osiągnąć za pomocą krioterapii. To uzupełniające leczenie polega na stosowaniu zimnych żelowych podkładek, okładów z lodu lub lodowatej wody na dotkniętym obszarze przez 15 minut. Przed wyborem tej terapii należy skonsultować się z lekarzem, aby dowiedzieć się, czy ma ona zastosowanie w każdym przypadku.

Elektryczna stymulacja mięśni (EMS)

Elektrostymulacja mięśni, czyli EMS, to terapia polegająca na stymulowaniu skurczów mięśni za pomocą energii elektrycznej, tak aby osiągnąć efekt aktywności i hipertrofii jak na siłowni, ale bez konieczności udawania się do jakiegokolwiek centrum sportowego. Oznacza to, że możesz zmusić swoje mięśnie do pracy bez wychodzenia z domu.

Elektroterapia

Jest totechnika, która ma na celu złagodzenie bólu i niektórych dolegliwości fizycznych poprzez zastosowanie energii elektrycznej i elektromagnetycznej, między innymi, przez skórę za pomocą przewodzących podkładek zwanych elektrodami. Jest to bardzo bezpieczny rodzaj terapii i musi być stosowany przez fizjoterapeutę specjalizującego się w manipulowaniu energią elektryczną w celu leczenia niektórych rodzajów dolegliwości.

Terapia rozluźniania mięśniowo-powięziowego

Znana również jako indukcja mięśniowo-powięziowa, terapia ta polega na zastosowaniu masażu ręcznego w celu leczenia skrócenia i napięcia generowanego w tkance mięśniowo-powięziowej, która łączy mięśnie z kośćmi i nerwami. W tym celu stosuje się różne techniki masażu, które koncentrują się na tak zwanych punktach spustowych.

Terapia masażem perkusyjnym

Masażwibracyjny lub perkusyjny to precyzyjne, rytmiczne i energiczne uderzenia w ciało w celu złagodzenia niektórych dokuczliwych objawów, gdy włókna mięśniowe są napięte, często przez duże obciążenie pracą, które pozostawiło punkty spustowe we włóknach mięśniowych.

Terapia R.I.C.E.

Terapia R.I.C.E. jest pierwszym i najprostszym z protokołów leczenia drobnych urazów. Pojawiła się w dziedzinie sportu, aby poradzić sobie z wypadkami obejmującymi ostre urazy. Przez wiele lat była uważana za najbardziej odpowiednią ze względu na szybkość i wyniki.

Terapia punktów spustowych

Mięśniowo-powięziowe punkty bólowe lub punkty spustowe to węzły, które powstają w głębszych tkankach mięśniowych, powodując silny ból. Ból nie zawsze objawia się bezpośrednio w obszarze, w którym powstaje punkt, ale raczej ból ten jest kierowany do pobliskich obszarów, które pozornie nie wydają się być ze sobą powiązane. W rzeczywistości szacuje się, że ponad 80% bólu, który powodują, objawia się w innych częściach ciała.

Inne skuteczne terapie alternatywne

Oprócz nieinwazyjnych terapii uzupełniających wspomnianych powyżej, istnieją inne metody leczenia, które można również zastosować w celu zmniejszenia bólu nóg.

• Naturalne środki lecznicze wykorzystujące rośliny: Jest to nieinwazyjne leczenie, które polega na wyborze naturalnych ziół i roślin, które zawierają przeciwzapalne i uspokajające składniki chemiczne. W ten sposób można stosować kąpiele z ciepłą wodą lub przygotowywać napary m.in. z lipy, rumianku, kory wierzby i melisy. Można go również stosować zewnętrznie za pomocą maści, jak ma to miejsce w przypadku stosowania aloesu.
• Akupunktura: Za pomocą wkłuwania specjalnych igieł w różne części ciała można osiągnąć rozluźnienie pacjenta w celu zmniejszenia mimowolnego napięcia tkanek w dotkniętym obszarze. Pomoże to zmniejszyć ból i stan zapalny.
• Kinezyterapia: Terapia ta jest szeroko stosowana w celu złagodzenia bólu nóg. Osiąga się to poprzez ćwiczenia, masaże i kontrolowane ruchy kończyn wykonywane przez kinezjologa. Stymuluje to wymianę składników odżywczych między tkankami a krwią.
• Aromaterapia: Generowanie aromatów za pomocą olejków lub mieszanek różnych płynów pomaga osobom z urazami nóg poprawić ich nastawienie psychiczne do objawów, na które cierpią. Jej użycie jest bardzo proste, płyny są stosowane w chusteczkach, świecach lub za pomocą produktów elektrycznych, które zwiększają ciśnienie kombinacji aromatycznej. Owoce cytrusowe, mięta i imbir są często wybierane do tego zabiegu.
• Osteopatia: Ta technika lecznicza, która nie została naukowo udowodniona, polega na generowaniu ruchów i masowaniu dotkniętego obszaru w celu stymulacji struktury mięśni i kości. Terapia ta w naturalny sposób zmniejsza ból i drętwienie. Z tego powodu nie może być stosowana w przypadku urazów kaletek lub więzadeł. Wskazane jest skonsultowanie się z lekarzem przed wyborem terapii.

Odniesienia

1. Fukunaga, T., Roy, R. R., Shellock, F. G., Hodgson, J. A., Day, M. K., Lee, P. L., ... & Edgerton, V. R. (1992). Fizjologiczny przekrój poprzeczny mięśni nóg człowieka na podstawie obrazowania rezonansem magnetycznym. Journal of orthopaedic research, 10(6), 926-934. https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1002/jor.1100100623.
2. Marieb, E. N., & Hoehn, K. (2007). Anatomia i fizjologia człowieka. Pearson education. https://books.google.es/books?hl=en&lr=&id=x1uEB68iitwC
3. Edgerton, V. R., Smith, J. L., & Simpson, D. R. (1975). Populacje typów włókien mięśniowych w mięśniach nóg człowieka. The Histochemical Journal, 7(3), 259-266. https://link.springer.com/article/10.1007/BF01003594.
4. Behrman, A. L., & Harkema, S. J. (2000). Trening lokomotoryczny po urazie rdzenia kręgowego u ludzi: seria studiów przypadków. Physical therapy, 80(7), 688-700. https://academic.oup.com/ptj/article/80/7/688/2842518
5. Blue, J. M., & Matthews, L. S. (1997). Urazy nóg. Clinics in sports medicine, 16(3), 467-478. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0278591905700351
6. Gallo, R. A., Plakke, M., & Silvis, M. L. (2012). Typowe urazy nóg u biegaczy długodystansowych: podejście anatomiczne i biomechaniczne. Sports health, 4(6), 485-495. https://journals.sagepub.com/doi/abs/10.1177/1941738112445871.
7. Söderman, K., Alfredson, H., Pietilä, T., & Werner, S. (2001). Risk factors for leg injuries in female soccer players: a prospective investigation during one out-door season. Knee Surgery, Sports Traumatology, Arthroscopy, 9(5), 313-321. https://link.springer.com/article/10.1007/s001670100228.
8. Clanton, T. O., & Solcher, B. W. (1994). Przewlekły ból nóg u sportowców. Clinics in sports medicine, 13(4), 743-759. https://europepmc.org/article/med/7805104
9. Willems, T. M., De Clercq, D., Delbaere, K., Vanderstraeten, G., De Cock, A., & Witvrouw, E. (2006). A prospective study of gait related risk factors for exercise-related lower leg pain. Gait & posture, 23(1), 91-98. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0966636204002747
10. Edwards Jr, P. H., Wright, M. L., & Hartman, J. F. (2005). Praktyczne podejście do diagnostyki różnicowej przewlekłego bólu nóg u sportowców. The American Journal of Sports Medicine, 33(8), 1241-1249. https://journals.sagepub.com/doi/abs/10.1177/0363546505278305