Behandeling van blessures bij gewichtheffen en gewichtheffen

Ondanks de wetenschappelijke vooruitgang is er geen specifieke formule om pijn en ongemak na sporttraining te voorkomen. Er is ook geen definitieve manier om sportblessures te voorkomen; er zal altijd een minimaal risico zijn, zelfs als de techniek correct is.

Bekijk de volgende lijst met behandelingen voor de meest voorkomende blessures bij gewichtheffen en krachtsporten. We laten u stap voor stap zien hoe u de PRICE-therapie als eerstehulpmiddel kunt toepassen en vertellen u wat de meest effectieve chirurgische ingrepen zijn, afhankelijk van het type blessure dat u als Olympisch sporter kunt hebben.

Wat zijn de meest voorkomende soorten blessures bij gewichtheffen of powerlifting?

Hoewel de kans op blessures klein is in vergelijking met voetbal, is een blessure meestal ernstig vanwege de intensiteit van gewichtheffen. De meeste gevallen zijn te wijten aan een slechte uitvoering van de lift in de deadlift- of tweetaktmodus.

Kijk eens naar deze lijst met de meest voorkomende blessures:

• Verrekte gewrichtsbanden: Bij een verrekking is er sprake van een overrekking van de weefsels die langs de gewrichten lopen. Deze blessure kan optreden in de ellebogen en schouders van een gewichtheffer wanneer de armen de laatste inspanning leveren om de schijven omhoog te trekken. Kniebanden worden ook uitgerekt door de passen en diepe buigingen die atleten uitvoeren aan het begin van hun bewegingen.
• Scheuren van gewrichtsbanden: De meest voorkomende is de scheuring van de voorste kruisband, die zich in de knie bevindt, aan de binnenkant van het gewricht. Dit is de aandoening die krachtsporters het meest treft en die de langste hersteltijd vereist. Het eerste wat optreedt zijn microscheurtjes in het ligamentweefsel en als er geen medische zorg is, of als je te vroeg terugkeert naar de tralies, kan er een volledige scheuring van de ligamenten optreden en is er waarschijnlijk een operatie nodig.
• Scheuren van spiervezels: Spieren, hoe goed je ook traint, kunnen nog steeds geblesseerd raken als je niet oppast met je techniek en je doelen. Spierscheuren gaan gepaard met hevige lokale pijn en zwelling die de vrije beweging van het getroffen ledemaat verhinderen, vaak de onderarmen. In de rug en dijen komen ook spierscheuringen voor tijdens het buigen en strekken van de knie bij het opstarten.
• Tendonitis: Tendonirritatie wordt veroorzaakt door overbelasting van armen en benen. Proberen meer gewicht te tillen dan je kunt, is een vergissing als je van tevoren niet goed bent opgewarmd. Als het lichaam niet goed gehydrateerd en gevoed is, is dat ook niet bevorderlijk voor de prestaties. Alles wat het lichaam binnenkomt, is bedoeld om de weefsels te voeden en resistent te maken.
• Spiercontracturen: Dit is de meest kleine blessure die een sporter in deze sport kan oplopen. Het is het onvermogen van de spieren om zich te hergroeperen na een fysieke inspanning. Sporters nemen hun toevlucht tot massages en technieken zoals acupressuur om de spierspanning te verminderen en de sportprestaties te verbeteren. Je kunt de PRICE-therapie toepassen op dit type blessure en in dit artikel leer je welke stappen je moet volgen.
• Gewrichtsfracturen: Botkoppen, die zich in de gewrichten bevinden, zijn het meest vatbaar voor scheuren en barsten door verplaatsing. Ze ontstaan vaak door incidenten op het platform, zoals off-centrering en evenwichtsverlies. Meestal breken de botten niet door de huid heen, maar vallen ze wel uiteen in een of meer fragmenten binnen het ledemaat. Het eerste wat je merkt is een vervorming van het gewricht, samen met hevige pijn.
• Oxidatieve stress: Als we geen speciale aandacht besteden aan voeding en hydratatie, is het mogelijk dat de inspanning van het gewichtheffen een proces veroorzaakt dat oxidatieve stress wordt genoemd en dat begint met lucht die via de neus binnenkomt en zuurstof naar de spiercellen transporteert. Als je lichaam geen natuurlijke of kunstmatige antioxidanten heeft, versnelt spierinspanning het proces en zorgt het ervoor dat weefsels langzaam degenereren. Als lipiden oxideren, werken suikers en zuren in de stofwisseling niet goed en verliezen weefsels elasticiteit en kracht.
• Lumbale blessures: Bijna alle rugproblemen worden veroorzaakt door contracturen en overrekking van de spieren in de lendenstreek. Daarom zijn beschermende gordels toegestaan tijdens wedstrijden. Het houdt het lichaam rechtop en zorgt voor de juiste balans als de armen gestrekt zijn met de schijven boven het hoofd. Alle oefeningen die u doet, moeten erop gericht zijn de rugspieren te versterken en ze flexibeler en elastischer te maken.

Beste producten voor blessureherstel bij gewichtheffen

Bestseller

.

Hoe de RICE-therapie toepassen bij de behandeling van eerstehulpblessures bij gewichtheffen?

Deze methode verscheen in 1978 en wordt veel gebruikt in de sportwereld. PRICE is een update van de oude RICE-therapie en moet uit het hoofd geleerd worden voor een juiste toepassing.

• Bescherming: Gebruik een klassieke bandage om te voorkomen dat plotselinge bewegingen het blessurebeeld compliceren. Oefen het gebruik van de bandages voordat het verschrikkelijke moment aanbreekt.
• Rust: Beperk vanaf het moment van de blessure de mobiliteit van de getroffen arm of been. Mobiliteit beperken is niet hetzelfde als helemaal niets doen, een minimum aan beweging in de vingers is altijd aan te raden.
• IJs: De beste manier om het toe te passen is met periodes van 10 minuten gebruik en 10 minuten rust. Als je denkt dat je meer tijd nodig hebt, kun je het ijs maximaal 20 minuten gebruiken.
• Compressie: Als je compressiekleding hebt, is dat beter dan het gebruik van conventionele verbanden. Het materiaal en de hoeveelheid druk van de kleding zorgen voor een beter ontstekingsremmend effect.
• Elevatie: Gebruik een kussen als je je been boven je hart moet liften. In de armen kun je dit zittend doen, maar je arts zal je waarschijnlijk vragen om te gaan liggen. Zwaartekracht helpt de pijn en zwelling te verlichten.

Chirurgische behandelingen voor ernstige of chronische blessures bij gewichtheffers

Alleen als medicijnen, rust en fysiotherapie niet werken bij een blessure, worden chirurgische ingrepen gebruikt om te proberen de effecten van ernstige schade aan botweefsels en structuren te beperken.

Elleboogblessures

De ellebogen zijn vaak een van de meest ernstig geblesseerde gewrichten, omdat ze een groot deel van het gewicht dragen dat de gewichtheffer tilt. Enkele van de meest voorkomende interventies zijn:

• Triceps pees reparatie: Er wordt een kleine snede in de huid gemaakt om de aangetaste weefsels te repareren met behulp van arthroscopie. Er worden kleine sneetjes gemaakt om beschadigd weefsel te verwijderen en opnieuw vast te hechten. De hersteltijd varieert van 10 dagen tot 10 weken, afhankelijk van hoeveel sneden er worden gemaakt vanwege de complexiteit van het letsel.
• Arthroscopie van de elleboog: Er wordt een kleine incisie gemaakt om een camera in te brengen die de beschadigde weefsels kan zien om ze te repareren. Als het een gescheurde gewrichtsband is, wordt deze vervangen door een weefseltransplantaat van dezelfde patiënt en gefixeerd met chirurgische ankers, waarna het herstel kan beginnen met fysiotherapie.
• Reparatie van een elleboogfractuur: Dit kan worden gedaan door middel van artroscopie, maar als de schade aan het bot zeer uitgesproken is, wordt een open operatie gebruikt waarbij het wordt verbonden met fixatie-instrumenten zoals pinnen of chirurgische schroeven.

Rug- en lumbelletsels

Gewichtheffers hebben vaak last van chronische rugblessures en omdat dit zo'n kwetsbaar gebied is, is het normaal dat ze ondanks alle risico's toch een operatie moeten ondergaan.

• Microdiscectomie: Dit is de naam van de procedure waarbij materiaal van een wervelschijf waarin een hernia zit, wordt verwijderd. Het schijfmateriaal dat op de zenuw drukt wordt verwijderd, gevolgd door langzame revalidatie met fysiotherapeutische behandeling.

Knieblessures

Een knieoperatie is heel gebruikelijk voor dit type atleet, want als je een verstuiking oploopt met meer dan honderd kilo erop, is de schade aan de meniscus en de gewrichtsbanden meestal verschrikkelijk.

• Herstel van de meniscus: Met artroscopie, waardoor het een minimaal invasieve procedure is. De weefsels worden verwijderd en er wordt een nieuwe stabiliteit in de knie bereikt. Als de operatie goed verloopt, duurt het herstel minstens 20 dagen. Voor terugkeer naar de training is fysiotherapie nodig.
• Kruisbandreparatie: Er wordt een open operatie uitgevoerd waarbij de gescheurde of beschadigde gewrichtsband wordt verwijderd en vervangen door een transplantaat. Het is een operatie die enkele uren kan duren en een vrij lange hersteltijd vereist.

Referenties

1. Aasa, U., Svartholm, I., Andersson, F., & Berglund, L. (2017). Blessures bij gewichtheffers en powerlifters: een systematische review. British journal of sports medicine, 51(4), 211-219. https://bjsm.bmj.com/content/51/4/211.short
2. Mazur, L. J., Yetman, R. J., & Risser, W. L. (1993). Blessures door krachttraining: veel voorkomende blessures en preventieve methoden. Sports Medicine, 16, 57-63. https://link.springer.com/article/10.2165/00007256-199316010-00005
3. Keogh, J. W., & Winwood, P. W. (2017). De epidemiologie van blessures bij krachttraining. Sportgeneeskunde, 47(3), 479-501. https://link.springer.com/article/10.1007/s40279-016-0575-0
4. Siewe, J., Rudat, J., Röllinghoff, M., Schlegel, U. J., Eysel, P., & Michael, J. P. (2011). Blessures en overbelastingssyndromen bij powerlifting. Internationaal tijdschrift voor sportgeneeskunde, 32(09), 703-711. https://www.thieme-connect.com/products/ejournals/abstract/10.1055/s-0031-1277207
5. Hamill, B. P. (1994). Relatieve veiligheid van gewichtheffen en krachttraining. J Strength Cond Res, 8(1), 53-7. https://paulogentil.com/pdf/Relative%20Safety%20of%20Weightlifting%20and%20Weight%20Training.pdf
6. Brown, E. W., & Kimball, R. G. (1983). Medische geschiedenis geassocieerd met powerlifting bij adolescenten. Pediatrics, 72(5), 636-644. https://publications.aap.org/pediatrics/article-abstract/72/5/636/49023/Medical-History-Associated-with-Adolescent
7. Bengtsson, V., Berglund, L., & Aasa, U. (2018). Narrative review of injuries in powerlifting with special reference to their association to the squat, bench press and deadlift. BMJ Open Sport & Exercise Medicine, 4(1), e000382. https://bmjopensem.bmj.com/content/4/1/e000382.abstract
8. Ángel Rodríguez, M., García-Calleja, P., Terrados, N., Crespo, I., Del Valle, M., & Olmedillas, H. (2022). Blessures in CrossFit®: een systematische review van epidemiologie en risicofactoren. De Arts en Sportgeneeskunde, 50(1), 3-10. https://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/00913847.2020.1864675
9. Mundt, D. J., Kelsey, J. L., Golden, A. L., Panjabi, M. M., Pastides, H., Berg, A. T., ... & Hosea, T. (1993). An epidemiologic study of sports and weight lifting as possible risk factors for herniated lumbar and cervical discs. Amerikaans tijdschrift voor sportgeneeskunde, 21(6), 854-860. https://journals.sagepub.com/doi/abs/10.1177/036354659302100617
10. Reddell, C. R., Congleton, J. J., Huchingson, R. D., & Montgomery, J. F. (1992). An evaluation of a weightlifting belt and back injury prevention training class for airline baggage handlers. Toegepaste ergonomie, 23(5), 319-329. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/0003687092902935