Terug

De rug is het gebied tegenover de borst, gelegen aan de achterkant van het menselijk lichaam, tussen de schouders en het middel. Dit gebied heeft een zeer belangrijke anatomische en biomechanische functie, die we hieronder zullen bespreken. Maar dit is niet het enige waar je over zult lezen, we zullen je ook de verschillende ligamenten en gewrichten van dit deel van het lichaam laten zien.

Tot slot vermelden we de complementaire en niet-invasieve behandelingen die momenteel worden gebruikt om rugpijn te verlichten en een volledige lijst van de beste therapeutische producten die u helpen rugpijn te voorkomen. Neem een kijkje.

Onderdelen en anatomie van de rug

De rug bestaat uit de volgende anatomische delen:

Botten en wervelkolom

De botten van de rug zijn:

• Thoracale wervels: Een set van 12 wervels, genaamd T1 tot en met T12. Het loopt van de zevende halswervel in de nek tot de eerste lendenwervel L1 in de onderrug.
• Lendenwervels: Deze benige weefsels beginnen vanaf de borstwervel T12 tot aan het heiligbeen.
• Heiligbeen: Dit kan worden beschouwd als een deel van de heup of als een integraal bot van de onderrug. Het verbindt de laatste lendenwervel bovenaan met het stuitbeen.
• Stuitbeen: Het laatste bot dat de menselijke wervelkolom vormt. De wervelkolom bestaat uit de wervels, het heiligbeen en dit benige weefsel.
• Ribben: Dit zijn dunne botten die zich uitstrekken van elk van de borstwervels naar de voorkant van het lichaam. Hun doel is de vitale organen te beschermen.
• Schouderblad: Ook bekend als het schouderblad. Het is een plat, breed bot dat dient om het evenwicht te bewaren tijdens het lopen.

Spieren

De spierstructuur van de rug bestaat uit de volgende weefsels:

• Trapezius: Zijn oorsprong en insertie zijn meervoudig. Hij ontspringt in het occipitale uitsteeksel van de nek in het achterste halsband en in de apofyse van de zevende halswervel tot de tiende en al zijn supraspinale ligamenten. Hij steunt op de achterste rand van het sleutelbeen, op het acromion en op de wervelkolom van het schouderblad. Zijn werking bestaat erin het schouderblad in evenwicht te houden en de beweging van de wervelkolom te beperken.
• Epispineus of doornachtig: Weefsel gelegen langs de wervelkolom met als functie het verbinden van doornuitsteeksels tussen verre wervels. Het maakt deel uit van de "erector spinae" groep spieren en pezen.
• Latissimus dorsi: de lendenwervels T7 tot T12, de bekkenkam, ribben 10 tot 12 en de fascia thoracolumbale zijn de plaatsen van oorsprong van deze rugspier. Hij grijpt in op de kleine knobbel van de humerus om dorsale flexie en armbewegingen mogelijk te maken.
• Iliocostalis: Deze spier kan worden verdeeld in drie secties (lumbaal, dorsaal en cervicaal) vanwege de verschillende plaatsen van oorsprong. De transversale processen van de lenden- en borstwervels, het heiligbeen en de crista iliaca tot aan de ribben vormen de route van dit weefsel. Zijn werking maakt de strekking van de rug mogelijk.
• Lesser rhomboid: De zevende halswervel en de eerste borstwervel tot aan de mediale grens van het schouderblad is de weg die deze spier aflegt om het schouderblad vast te zetten en de glenoïdholte van de schouder te roteren.
• Grote rhomboideus: Deze spier zorgt ervoor dat het schouderblad mediaal wordt gehouden en bij de ribben wordt samengedrukt. Hij doet dit door zijn positie in de rug, van de tweede tot de vijfde borstwervel tot de rand van het schouderblad.
• Splenius: Het ligament van de nek geeft aanleiding tot het ontstaan van deze brede spier, terwijl de 7 halswervels en de eerste 4 borstwervels de insertie van dit weefsel zien. Dit maakt de kanteling en rotatie van de schedel mogelijk.
• Levator scapulae: Dit is een spier is ook bekend als de hoekspier van het schouderblad. Hij loopt van het proces van nekwervels 1 tot 4 naar de mediale grens van het schouderblad. Hij geeft aanleiding tot rotatie van de scapula in de glenoïdholte en elevatie van de scapula bij andere bewegingen.
• Serratus anterior: Zijn drie origines komen voor in de eerste 10 ribben en steken in verschillende delen van de scapula. Door hun werking kunnen zij de scapula aan de thorax fixeren en de ribben bij de ademhaling omhoog brengen.
• Serratus posterioris: Deze loopt van de 11e borstwervel en van de tweede lendenwervel naar de ribben IX tot XII. Het werk van deze spier is om het onderste gedeelte van bovengenoemde ribben te verlagen voor de uitademingsbeweging.
• Roundus major: Verbindt zich in de groef van de knobbel van de humerus met de inferieure hoek van het schouderblad om extensie en rotatie van de arm te bereiken.
• Intertransverse: Een systeem van spieren en ligamenten die het mogelijk maken de wervelkolom rechtop te houden. Deze groep omvat de rotatoren, de semispinatus en de multifidus.
• Infraspinatus: Deze ontspringt in de infraspinous fossa en grijpt in op de grote knobbel van het opperarmbeen. Deze maakt verschillende bewegingen van de arm mogelijk.
• Externe Oblique: De ribben V tot XII in hun externe deel geven oorsprong aan dit spierweefsel, het is ingebracht vanaf de middellijn van de buik tot aan de navel (linea alba) tot aan het liesbandje.
• Deltoideus: Deze spier kan worden beschouwd als onderdeel van de schouder of de rug, omdat hij ontspringt aan de kam van de wervelkolom van het schouderblad, het acromion en het sleutelbeen, en aansluit op het opperarmbeen. Hij maakt verschillende bewegingen van de arm mogelijk.

Ligamenten

De ligamenten in de rug zijn:

• Geel, flavo of flavum: Dit is een ligament dat het eerste segment van het heiligbeen verbindt met de as van de bogen van de wervels.
• Anterior longitudinale: Deze band verbindt de voorste oppervlakken van de wervels met het achterste gedeelte van het heiligbeen.
• Posterior longitudinale: Deze heeft een vergelijkbaar verloop als het anterieure ligament, maar verschilt ervan doordat hij langs de binnenkant van het wervelkanaal loopt.
• Alars: Deze groep ligamenten is verantwoordelijk voor het verbinden en controleren van de rotatie van de schedel door de tuberkels van de condylus occipitalis te verbinden met de tweede halswervel.
• Apicaal odontoid: Dit is de naam voor het koord dat het foramen magnum verbindt met het processus odontoideus.
• Intra-articulair van de kop van de ribben: Dit verdeelt het gewricht in twee delen omdat het van de kop van de rib naar het tussenwervelkraakbeen loopt.
• Sacrospineus: dit is het ligament dat het zitbeen met het heiligbeen en het staartbeen verbindt.
• Costotransversaal: dit ligament verbindt de hals van de rib met de processus transversus. Het kan worden verdeeld in twee delen, lateraal en superieur.
• Supraspinatus: Dit is een set ligamenten die verantwoordelijk zijn voor het strak houden van de processus spinosus van de halswervel (7C) aan het heiligbeen.
• Cruciforme van de atlas: De atlas is de eerste halswervel die de wervelkolom verbindt met de nek. Dit weefsel is verantwoordelijk voor dit werk.
• Lumbaal-costaal: Het verbindt de uitsteeksels van de eerste en tweede lendenwervel met de 12e rib.
• Nuchal: Dit bindweefsel is verantwoordelijk voor het bijeenhouden van het externe uitsteeksel van de nuchalijn tot aan het processus van de 7C wervel.
• Band van de ribbenkop: Deze band verbindt elk van de ribkoppen met het tussenwervelkraakbeen en de lichamen van de twee corresponderende wervels.
• Diepe sacrococcygeus posterior: verbindt het onderste sacrale kanaal met het achterste gedeelte van het stuitbeen.
• Sacrotuberus: verbindt de transversale tuberkels van het heiligbeen met het onderste deel van het ilium en het stuitbeen.
• Transversus atlas: deze vezelband is verantwoordelijk voor het bijeenhouden van het processus odontoideus met de atlasring.
• Oppervlakkige acrococcygeus posterior: deze band verbindt de onderste opening van het heiligbeen met het achterste gedeelte van het stuitbeen.
• Laterale acrococcygeus: Net als het voorste ligament verbindt deze band het stuitbeen met het heiligbeen, maar dan vanuit de onderste laterale hoek van het heiligbeen.
• Interspinous ligamenten: Deze verbinden de wortel met de apex van elke aangrenzende doornuitsteeksels.
• Intertransverse: De naam verwijst naar de functie van deze ligamenten, die verantwoordelijk zijn voor het verbinden van de wervels aan hun externe transversale zijden.
• Anterior iliacaal sacraal: De preauriculaire groef en het auriculaire oppervlak van het ilium zijn door dit ligament verbonden met het sacrum.
• Posterior iliacaal sacraal: Het sacrum en het ilium zijn verbonden door deze posterieur gelegen fascikels.
• Sacro iliacale interossea: De tuberositas van het heiligbeen en het ilium zijn verbonden door deze ligamenten.

Beste producten voor verlichting van rugpijn

Bestseller

.

Biomechanica van de wervelkolom

De bewegingen die de wervelkolom kan uitvoeren zijn:

• Flexie: Deze biomechanische spierbeweging bestaat uit het kantelen van de lendenwervelkolom naar de voorkant van het lichaam terwijl het bekken gefixeerd blijft. Zo kan een amplitude van 60 tot 90° worden bereikt.
• Extensie: Door de heup gefixeerd te houden, is het mogelijk de wervelkolom naar achteren te kantelen. Dit veroorzaakt een opening van 25 tot 35°.
• Axiale rotatie: Het is mogelijk om, door de benen en heupen gefixeerd te houden, de romp om zijn eigen as te draaien met een amplitude van 35° tot 40°. Deze beweging wordt ook wel spinale rotatie genoemd.
• Laterale flexie: Hierbij leunt het lichaam tot 40° naar één kant, met de wervelkolom als as.

Meest voorkomende rugletsels

Bekijk de volgende lijst met de meest voorkomende rugblessures.

Soorten rugletsels

Let op de meest voorkomende rugblessures:

• Spiercontracturen in de rug: Deze kwaal kan zich voordoen in de boven-, midden- en onderrug. Het is de ophoping van metabolieten in de spiervezels die onwillekeurige spanning in de spier veroorzaken. Het meest getroffen zijn de trapezius, rhomboids en latissimus dorsi.
• Verstuikingen en ontwrichtingen van de rug: Het belang van de ligamenten om de wervelkolom en de hele rug in de juiste positie te houden kan ertoe leiden dat elke plotselinge actie of klap scheuren of uitrekking van deze bindweefsels veroorzaakt.
• Lumbale artrose van de rug en de onderrug: De gewrichtslichamen in de rug hebben kraakbenen die ervoor zorgen dat de bewegingen die in de wervelkolom worden gemaakt soepel verlopen. Als deze kraakbeenderen slijten, zorgen ze ervoor dat de botten elkaar raken, met als gevolg hevige pijn en ontsteking in de lendenwervelkolom. Dit wordt artrose van de lenden- en borstwervels genoemd.
• Ischias: De ischiaszenuw ontspringt (via verschillende wortels) in de onderrug en bereikt de tenen en stuurt de spieren van de onderste ledematen aan. Bij een trauma of hernia ontstaat een ontsteking in Spanje, wat ischias wordt genoemd.

Sportblessures aan de rug

Leer meer over de meest voorkomende sportblessures:

• Rug- en lendenblessures bij wielrennen: Contracturen in de m. erector spinae en de m. latissimus dorsi zijn de meest voorkomende blessures bij wielrenners. Maar ze zijn ook gevoelig voor ischias, verstuikingen en in sommige gevallen lumbale artrose.
• Rug- en lendenblessures bij Crossfit: Het komt vaak voor dat mensen die deze activiteit beoefenen lumbale verstuikingen, ontwrichtingen, hernia's en peesontstekingen hebben. Ze ontwikkelen ook contracturen in de onderrug en ischias.
• Rugletsels bij gymnastiek: Ontwrichtingen, verstuikingen en hernia's komen vaak voor bij turnen. Het is ook mogelijk atleten te vinden met lumbale artrose, chronische ontsteking van de heupzenuw en scheuren.
• Rug en onderrug blessures bij golf: hernia's, impingement en latissimus dorsi en serratus contracturen zijn de meest voorkomende blessures bij golf. Dat wil niet zeggen dat er geen mensen zijn met ontwrichtingen en verstuikingen in de lendenen.
• Rugblessures bij gewichtheffen: Schijfknelling, impingement en ischias zijn de meest voorkomende rugblessures bij gewichtheffen. Ook kleine botsplinters, artrose, verstuikingen en spiercontracturen komen voor.
• Rug- en onderrugblessures bij tennis: ontwrichtingen, peesontstekingen en gescheurde ligamenten zijn de meest voorkomende kwalen bij tennissers. Dit neemt niet weg dat ze ook vatbaar zijn voor spiersamentrekkingen in de onderrug en ischias.
• Rugblessures bij Yoga: Slecht uitgevoerde of herhaalde bewegingen kunnen leiden tot beknelde of hernia's. Spanningen in de spiervezels van de onder- en middenrug komen ook vaak voor bij beginners. Ook ontwrichtingen en verstuikingen kunnen bij deze sport voorkomen.

Ziekten en kwalen in de rug

Hieronder volgen de meest voorkomende ziekten en kwalen in de rug:

Hernia

Een hernia is een aandoening van de kraakbenige tussenwervelschijven. Deze aandoening kan leiden tot het verschuiven of scheuren van deze schokdempers in de wervelkolom, met als gevolg rugzwakte, gevoelloosheid, pijn en slecht functioneren van benen en armen.

Spinale stenose

Spinale stenose is de constante druk op het ruggenmerg door vernauwing van de tussenwervelopeningen in de wervelkolom. De meest voorkomende zijn artritis, tumoren en hernia.

Ziekte van Paget

De ziekte van Paget is een aandoening waarbij de botten van de wervelkolom afbreken, met abnormale botvorming tot gevolg. Hierdoor ontstaat een disfunctie van de wervelkolom, met verschillende gevolgen. De precieze oorzaken van deze ziekte zijn niet bekend.

Hoe kunnen we rugpijn verlichten door middel van complementaire en niet-invasieve therapieën?

Lees meer over de beste aanvullende en niet-invasieve therapieën om rugpijnklachten te helpen verlichten:

Warmte- en koudetherapie

Deze therapie kan met behulp van gebruiksvriendelijke producten worden toegepast om rugpijn te helpen verminderen. Hiertoe behoren warme en koude gelkussens, die onmiddellijke warmte en gecontroleerde koude produceren, zodat u de voordelen van beide temperaturen kunt verkrijgen. Houd er rekening mee dat deze therapie door een arts moet worden gecontroleerd.

Compressietherapie

Het voordeel van deze niet-invasieve therapie is dat het de gewrichten van de onderrug op één plaats houdt. Dit helpt de ontsteking en de pijn geleidelijk te verminderen. In dit geval is het raadzaam om comprimerende kleding te gebruiken, zoals een lendensteun, sacroiliacale bekkengordels en elastische bandages. Dit zal helpen de bloedcirculatie sneller te verbeteren.

Massagetherapie

Massages stimuleren de rug en het lumbale gebied waardoor spier- en peescontracturen kunnen worden verminderd. Het is mogelijk om deze niet-invasieve therapie toe te passen door professionals of om zelf massages uit te voeren met de hulp van andere mensen. In het laatste geval is het raadzaam producten te kiezen die gemakkelijk te gebruiken zijn, zoals percussiemassagepistolen, elektrische nek- en schoudermassagepistolen en rugmassagestoelen.

Acupressuurtherapie

Deze therapie kan worden toegepast bij lendenpijn, ischias en lage rugpijn door de zenuwstimulatie die op verschillende delen van het lichaam wordt uitgevoerd om ontstekingsremmende en bloedcirculatie-effecten te bereiken. Dit kan worden toegepast door middel van een medische goedkeuring om de situatie van de patiënt te beoordelen. Zodra de therapie is goedgekeurd, kunt u kiezen voor acupressuurmatten of kits die u hierbij effectief helpen.

Thermotherapie

Bij deze therapie wordt warmte rechtstreeks op de rug aangebracht om de uitwisseling van voedingsstoffen tussen het bloed en de weefselvezels te verbeteren. Het vermindert pijn en ontsteking veel sneller dan elke andere methode. Om deze voordelen te verkrijgen, kunnen verschillende technieken worden toegepast; de meest gebruikte zijn warmtekompressen met microgolven.

Cryotherapie

Cryotherapie kan zonder problemen worden toegepast bij de behandeling van pijn in het midden van de rug en de lenden. Dit betekent dat het gebruik van koude op het getroffen gebied de ontstekingsverschijnselen verbetert en de spierstijfheid vermindert. Er kunnen verschillende technieken worden gebruikt, die vooraf met de arts moeten worden overlegd, maar de populairste zijn koude gelpacks , die een veel snellere vaatverwijding mogelijk maken.

Elektrische spierstimulatie (EMS)

Spierelektrostimulatie, of EMS, is een therapie die bestaat uit het stimuleren van spiercontracties door het gebruik van elektriciteit, om zo een effect van activiteit en hypertrofie te bereiken zoals in de sportschool, maar zonder de noodzaak om naar een sportcentrum te gaan. Dit betekent dat u uw spieren aan het werk kunt zetten zonder uw huis te verlaten.

Elektrotherapie

Dit is een techniek die verlichting van pijn en sommige fysieke kwalenzoekt door de toepassing van elektrische en elektromagnetische energie, naast andere varianten, via de huid met behulp van geleidende pads, elektroden genaamd. Het is een zeer veilige vorm van therapie en moet worden toegepast door een fysiotherapeut die gespecialiseerd is in de manipulatie van elektriciteit om bepaalde soorten kwalen te behandelen.

Myofasciale ontkoppelingstherapie

Ook bekend als myofasciale inductie, bestaat deze therapie uit de toepassing van manuele massage om de verkorting en spanning te behandelen die ontstaat in het myofasciale weefsel dat de spieren verbindt met de botten en zenuwen. Hiervoor worden verschillende massagetechnieken gebruikt die zich richten op de zogenaamde triggerpoints.

Percussie Massage Therapie

Vibratie- of percussiemassages zijn precieze, ritmische en energetische strijkingen op het lichaam om verlichting te bereiken van sommige vervelende symptomen wanneer de spiervezels zijn aangespannen, vaak door een hoge belasting op hen en die triggerpoints in de spiervezels heeft achtergelaten.

R.I.C.E Therapie

De R.I.C.E.-therapie is de eerste en eenvoudigste van de behandelingsprotocollen voor kleine blessures. Het verschijnt in de sportwereld om ongelukken met acute verwondingen te behandelen. Het wordt al vele jaren beschouwd als de meest geschikte methode vanwege de snelheid en de resultaten.

Triggerpointtherapie

Myofasciale pijnpunten of triggerpoints zijn knopen die ontstaan in de diepere spierweefsels, die intense pijn veroorzaken. De pijn manifesteert zich niet altijd direct in het gebied waar het punt zich ontwikkelt, maar deze pijn wordt eerder verwezen naar nabijgelegen gebieden die ogenschijnlijk geen verband lijken te houden. In feite wordt geschat dat meer dan 80% van de pijn die ze veroorzaken zich in andere delen van het lichaam manifesteert.

Andere effectieve alternatieve therapieën

Lees meer over andere effectieve behandelingen die rugpijn helpen verlichten:

• Natuurlijke remedies met behulp van planten: Fytotherapie stimuleert de bloedsomloop en vermindert ontstekingen in de rug. Hiervoor worden bepaalde planten met kalmerende en ontstekingsremmende eigenschappen gebruikt in de vorm van thee of infusies. Tot de meest voorkomende behoren pepermunt, lavendel en gember.
• Acupunctuur: Deze behandeling laat de patiënt ontspannen om contracturen in de rugspieren te verminderen door middel van infiltratie met naalden in specifieke gebieden.
• Kinesiotherapie: Dit bestaat uit het uitvoeren van verschillende biomechanische bewegingen om de heupamplitude te stimuleren en de lage rugpijn te verbeteren. Een arts moet worden geraadpleegd voordat voor deze aanvullende therapie wordt gekozen.
• Aromatherapie: Specifieke aroma's worden gebruikt om de patiënt te ontspannen om de lendenstreek en de rug van de patiënt te decompresseren. Essentiële oliën of aromaverstuivers worden gebruikt om stress te verminderen.
• Osteopathie: Deze techniek, die niet wetenschappelijk is bewezen, kan worden gebruikt om rugpijn te bestrijden. Het bestaat uit oefeningen, begeleid door een professional, die de spieren en het bindweefsel van de rug helpen verbeteren.

Referenties

1. Hansen, L., De Zee, M., Rasmussen, J., Andersen, T. B., Wong, C., & Simonsen, E. B. (2006). Anatomy and biomechanics of the back muscles in the lumbar spine with reference to biomechanical modeling. Spine, 31(17), 1888-1899. https://journals.lww.com/spinejournal/Abstract/2006/08010/Anatomy_and_Biomechanics_of_the_Back_Muscles_in.5.aspx
2. Waxenbaum, J. A., Reddy, V., Williams, C., & Futterman, B. (2017). Anatomie, rug, lendenwervels. https://europepmc.org/article/NBK/nbk459278
3. Panjabi, M. M., Oxland, T., Takata, K., Goel, V., Duranceau, J., & Krag, M. (1993). Articular facets of the human spine quantitative three-dimensional anatomy. Spine, 18(10), 1298-1310. https://journals.lww.com/spinejournal/Abstract/1993/08000/Articular_Facets_of_the_Human_Spine_Quantitative.9.aspx
4. Huelke, D. F., & Nusholtz, G. S. (1986). Cervicale wervelkolom biomechanica: een overzicht van de literatuur. Tijdschrift voor orthopedisch onderzoek, 4(2), 232-245. https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1002/jor.1100040212
5. Illes, S. T. (2015). Lage rugpijn: wanneer en wat te doen. Orvosi Hetilap, 156(33), 1315-1320. https://europepmc.org/article/med/26256495
6. Burton, A. K. (2005). Hoe lage rugpijn te voorkomen. Beste praktijk & onderzoek Klinische reumatologie, 19(4), 541-555. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S1521694205000240
7. Hoy, D., Brooks, P., Blyth, F., & Buchbinder, R. (2010). De epidemiologie van lage rugpijn. Best practice & onderzoek Klinische reumatologie, 24(6), 769-781. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S1521694210000884
8. Waddell, G. (2004). De rugpijnrevolutie. Elsevier Health Sciences. https://books.google.es/books?hl=en&lr=&id=MsM5EAAAQBAJ
9. Cohen, S. P., Argoff, C. E., & Carragee, E. J. (2008). Management van lage rugpijn. Bmj, 337. https://www.bmj.com/content/337/bmj.a2718.full.pdf+html
10. Adams, M. A. (2004). Biomechanica van rugpijn. Acupunctuur in de geneeskunde, 22(4), 178-188. https://journals.sagepub.com/doi/abs/10.1136/aim.22.4.178