Voetfracturen

In het algemeen is een breuk gebaseerd op het verlies van continuïteit van een bot door breuk. Een van de meest voorkomende soorten is de voetfractuur, die door tal van gebeurtenissen wordt veroorzaakt en bij de patiënt veel ongemak en pijn veroorzaakt wanneer hij probeert te lopen of gewicht op het been te dragen.

Omdat het een veel voorkomende blessure is die bij mensen van elke leeftijd kan voorkomen, is het de moeite waard om meer te weten over wat het is. Daarom belichten we de belangrijkste kenmerken, de diagnose, de classificatie, de oorzaken, de behandeling en de manieren om het te voorkomen.

Wat is een botbreuk van de voet en hoe wordt die vastgesteld?

Een botbreuk van de voet wordt gedefinieerd als een aandoening waarbij een botfragment van dit lidmaat breekt of breekt , waardoor het bewegingsbereik van de voet afneemt.

Er zijn tekenen en symptomen zoals:

• Pijn (neemt toe bij lopen)
• Zwelling
• Blauwe plekken of verkleuring van de huid
• Tederheid in het gebied
• Gevoelloosheid van de voet of tenen
• Kraken bij het bewegen van het ledemaat
• Zichtbare misvorming.

Dit letsel kan in elk gebied van de voet optreden, hetzij in de tenen, de botten van het middelste derde deel van de voet, de twee botten onder de teen of hallux en in de botten in het bovenste deel van het lidmaat.

Een voetfractuur gaat vaak gepaard met:

• Kootjes: Deze verwijzen naar de botten gelegen aan de uiteinden van de tenen. Ze zijn lang en maken de buig-, strek- en tegenbeweging van de duim mogelijk. Normaal gesproken treedt de breuk op in de grote teen.
• Middenvoetsbeentjes: Dit zijn de botstukken in het midden van de voet die de enkel met de tenen verbinden en helpen het evenwicht te bewaren bij het lopen of staan. Over het algemeen worden breuken in dit bot veroorzaakt door overbelasting, een plotselinge klap of een ernstige verstuiking.
• Sesamoïden: Dit zijn twee kleine, afgeronde of erwtvormige botjes aan de basis van het grote teengewricht. In de meeste gevallen zijn deze gebroken door repetitieve stress of overbelasting en vertonen daardoor onmiddellijk pijn en zwelling in het gebied.
• Achtervoetbeenderen: Dit zijn botten zoals het scafoïd en de talus. Het scafoïd grijpt mediaal in een pees en de talus helpt het enkelgewricht te vormen doordat het in het scheenbeen en het kuitbeen past. Dit type breuk kan door een aantal factoren ontstaan.

Voor de diagnose van een voetfractuur is het niet alleen belangrijk de symptomen van de patiënt te evalueren, maar ook dat de medisch specialist een lichamelijk onderzoek van het getroffen gebied uitvoert. Daarbij ligt de nadruk op het palperen van verschillende delen van de voet om de pijnpunten en/of hun precieze locatie op te sporen en te controleren, waardoor tegelijkertijd de oorzaak van de botbreuk kan worden vastgesteld.

Een beeldvormende test is essentieel om meer details over de breuk intern te verkrijgen, meestal worden één of meer van de volgende onderzoeken voorgesteld:

• Röntgenonderzoek: Bij het röntgenonderzoek worden vanuit verschillende hoeken foto's gemaakt, zodat de beelden van het gebroken bot elkaar niet merkbaar overlappen. In de meeste gevallen zijn dit soort voetletsels duidelijk zichtbaar op röntgenfoto's, behalve bij stressfracturen, die pas goed zichtbaar zijn als de breuk begint te genezen.
• Computertomografie: Dit type onderzoek is vergelijkbaar met röntgenonderzoek en maakt gebruik van röntgenstralen om beelden vanuit verschillende hoeken te produceren. Verder onderscheidt het zich echter door verschillende technieken te combineren om driedimensionale beelden van de interne structuren van het lichaam te maken. Daardoor geeft het meer details over gebroken botten en zelfs de omliggende zachte weefsels, wat een efficiëntere behandeling mogelijk maakt.
• Botscan: Om deze beeldvormingstest uit te voeren, injecteert de technicus eerst een kleine hoeveelheid radioactief materiaal in een ader. De radioactieve stof wordt vervolgens opgenomen in de botten (met name de delen van het bot die beschadigd zijn). Hierdoor kunnen stressfracturen op de resulterende beelden volledig duidelijk worden gevisualiseerd, zonder dat de genezingsfase is betreden.
• Beeldvorming door middel van magnetische resonantie: Deze maakt gebruik van radiogolven in combinatie met een sterk magnetisch veld om veel gedetailleerdere beelden te verkrijgen die niet alleen de toestand van de botfragmenten blootleggen, maar ook opnamen van de ligamenten die de voet en de enkel in elkaar grijpen. Hierdoor kunnen breuken worden geïdentificeerd die niet zichtbaar zijn op röntgenfoto's en kunnen zelfs beschadigingen naast het gewonde bot worden uitgesloten.

Welke soorten voetbotbreuken zijn er?

Aangezien de structuur van de voet bestaat uit verschillende botten die in totaal 30 gewrichten vormen, ondersteund door meer dan 100 benige ligamenten, worden fracturen in dit lidmaat als zeer complex beschouwd.

Een van de meest relevante classificaties hangt af van het bot dat bij de botsing wordt geraakt:

• Talusfractuur: Dit is een type botbreuk waarbij de breuklijn zich bevindt in het talusbot dat zich in de voet bevindt. In de meeste gevallen ontstaat deze door een gewelddadig trauma dat dorsale hyperflexie van de extremiteit veroorzaakt en de nek van de talus en de voorste rand van de tibia raakt. Om te genezen moet een chirurgische reductie worden uitgevoerd om de botfragmenten in hun anatomische positie te plaatsen.
• Calcaneusfractuur: Dit is een letsel dat bestaat uit de breuk van het homonieme bot in de hiel van de voet en wordt gewoonlijk veroorzaakt door een val van een hoogte waarbij de voet een aanzienlijke kneuzing oploopt bij het contact met de grond. Aangezien het om complexe scheuren gaat, evolueert deze zeer langzaam en leidt ze soms tot functionele onbekwaamheid of blijvende gevolgen. De behandeling kan gebaseerd zijn op immobilisatie of chirurgie, afhankelijk van de ernst van het geval.
• Cuboid fractuur: Hoewel ze niet vaak voorkomen, zijn ze van vitaal belang in deze classificatie. In principe wordt deze fractuur veroorzaakt door direct trauma aan het os cuboideum, het bot aan de buitenzijde van de middenvoet. In bepaalde gevallen wordt het os cuboideum echter gebroken als gevolg van een stressmechanisme bij militairen of atleten (vooral hardlopers). Dit letsel wordt weer onderverdeeld in: eenvoudige fractuur, intra-articulaire fractuur en comminutiefractuur.
• Scafoïdfractuur: Het scafoïd is een bootvormig bot dat zich in de middenvoet bevindt, meer bepaald tussen de kop van de talus en de drie wiggen. Wanneer een dergelijke botbreuk optreedt, zijn de symptomen die de patiënt ervaart meestal mild en staan ze een regelmatige activiteit van het lidmaat niet in de weg. Over het algemeen wordt dit letsel veroorzaakt door stress of overbelasting.
• Metatarsale breuk: De middenvoetsbeentjes zijn lang en verbinden de enkel met de tenen. Ze zijn ook verantwoordelijk voor het evenwicht tijdens het staan of lopen, dus als er een middenvoetsbeenbreuk optreedt, is die meestal ernstig. Meestal zijn gebroken middenvoetsbeentjes het gevolg van compressiefracturen of traumafracturen.
• Fractuur van de vingerkootjes van de voet: Deze botten maken flexie-, extensie- en oppositiebewegingen van de duim mogelijk, evenals de articulatie met de middenvoetsbeentjes. Zodra er een breuk ontstaat in de voet, kunnen ze breken omdat ze klein en breekbaar zijn. Daarom veroorzaken ze aanzienlijke pijn en zwelling, waarvan het 4 tot 6 weken kan duren voor ze volledig verdwenen zijn.
• Chopart's ontwrichtingsfractuur: Het Chopart's gewricht wordt voornamelijk gekenmerkt door de taloscaphoid en calcaneocuboid gewrichten. Bij bepaalde letsels aan deze gewrichten is een scheuring van de banden dus waarschijnlijk, met als gevolg een breuk van het scaphoïd of het cuboïd in de getroffen voet. Dit zijn echter zeer zeldzame breuken die in zeer weinig gevallen voorkomen.

Beste producten voor voetbreuken

Bestseller

Wat zijn de oorzaken en risicofactoren voor voetbreuken?

De frequentie waarmee voetbreuken voorkomen op de spoedeisende hulp is te wijten aan het feit dat dit type letsel wordt veroorzaakt door tal van eventualiteiten. Met andere woorden, zowel de oorzaken als de risicofactoren variëren en zijn essentieel om het geval van elke patiënt te analyseren, een beknopte diagnose te stellen en een goede behandeling te formuleren.

De meest voorkomende factoren die het risico op een breuk van dit type vergroten zijn:

• Valpartijen zijn de belangrijkste gebeurtenissen die een voetbreuk veroorzaken. Bijvoorbeeld een struikeling waardoor u abrupt op de grond valt, of een landing op uw voeten na een sprong van enige hoogte, tast de botten van het lidmaat rechtstreeks aan.
• Mensen die klappen of trauma's aan de voet oplopen, lopen ook kans op ernstige verwondingen aan het gebied, met name botbreuken.
• De impact van een zwaar voorwerp of het laten vallen van iets hards op de voet veroorzaakt een botbreuk in het onderste lidmaat. Dit is een van de meest voorkomende oorzaken.
• Verkeersongevallen (met de auto, motor of fiets) vergroten het risico op een botbreuk in de voet. Bij botsingen ontstaan immers vaak hoogenergetische breuken en verbrijzelingen.
• Uitglijden waarbij iemand tijdens het hardlopen of wandelen uitglijdt en verkeerd op de grond stapt of de voet in een verkeerde houding plaatst, veroorzaakt verdraaiingen die meestal botbreuken veroorzaken.
• Overbelasting: Die, als gevolg van repetitieve kracht of formidabele slijtage, meestal leidt tot stressfracturen in de gewichtdragende botfragmenten van de voeten.
• Het plotseling verhogen van het activiteitenniveau tijdens het sporten, in termen van duur, intensiteit en/of frequentie, kan een stressfractuur in het voetgebied veroorzaken. Evenals het gebruik van contra-indicaties en ongepaste bewegingen tijdens het beoefenen van een sport of vaardigheid.
• Osteoporose of aangeboren botaandoeningen kunnen gemakkelijk fracturen veroorzaken in de voeten en in elk ander deel van het lichaam.
• Atleten die hardlopen, gymnastiek, tennis en basketbal beoefenen, d.w.z. sporten met veel impact of herhaalde bewegingen, worden beschouwd als een populatie met een hoog risico op botbreuken in de voet.
• Een andere oorzaak van dit soort letsel is het ouder worden. Omdat de botten met de jaren zwakker en brozer worden, breken ze gemakkelijk.
• Mensen die moeten werken in bepaalde werkomgevingen waar het risico bestaat dat ze van een bepaalde hoogte vallen of een klap krijgen van zware voorwerpen op de voeten (een bouwplaats bijvoorbeeld), kunnen op elk moment een breuk oplopen in dit deel van het lichaam.
• Slechte gewoonten (roken en alcohol drinken) verhogen de kans op een botbreuk in de voet. Roken stimuleert de ontwikkeling van osteoporose bij mensen en alcohol veroorzaakt botverlies, evenals desoriëntatie en leidt dus tot valpartijen of verkeersongevallen.
• Botten kunnen ook verzwakken door een tekort aan bepaalde voedingssupplementen in het lichaam. Bijgevolg is een andere reden voor een voetbreuk te wijten aan slechte voeding.

Eerste hulp bij de behandeling van een voetfractuur

Bij een voetfractuur kan de patiënt niet lopen of zijn ledemaat bewegen. Daarom is de eerste stap in de eerste hulp het inroepen van opgeleide medische hulp om de patiënt op de juiste manier te helpen.

Gedurende de tijd die nodig is om klinische zorg te krijgen, is het echter essentieel dat de gewonde en degenen die hem proberen te helpen, rekening houden met bepaalde stappen of voorzorgsmaatregelen om te voorkomen dat de breuk verergert en de gezondheid van de patiënt op lange termijn in gevaar komt.

De volgende primaire zorgmaatregelen moeten worden genomen:

• Het immobiliseren van het ledemaat: Het bewegen van gebroken botten verhoogt de pijn en ontsteking, en veroorzaakt schade aan de weefsels rond het letsel. Daarom is het van vitaal belang de voet snel te immobiliseren om hem te beschermen tegen verdere schade en daarbij kunt u een kledingstuk of opgevouwen deken tussen de onderste ledematen leggen (voeten tegen elkaar en omwikkeld) om draaibewegingen van het gebroken bot te voorkomen.
• Het is niet aangewezen het gebroken botfragment aan te raken of proberen te richten: Wanneer u de gebroken voet immobiliseert, moet u vermijden het gebroken bot te richten, naar binnen te duwen en aan te raken, d.w.z. het moet worden gelaten zoals het is na de botsing. Anders is het mogelijk dat het een botinfectie aantrekt en de ernst ervan toeneemt, vooral als het een open of blootliggende breuk is (het bot steekt door de huid heen).
• Controleer de vitale functies van de getroffen persoon: Voor zover mogelijk is het essentieel om een primaire beoordeling uit te voeren die bestaat uit het controleren van de vitale tekenen van de patiënt of het controleren hoe de indicatoren die informatie geven over zijn gezondheidstoestand zich gedragen. In dit verband is het raadzaam hun pols te meten, hun temperatuur op te nemen, hun ademhalingsfrequentie en bloeddruk te meten en te controleren of zij bij bewustzijn zijn. Het is ook waardevol te voorkomen dat zij in slaap vallen of hun ogen sluiten.
• Zorg voor thermische bescherming: Het is ook belangrijk om te voorkomen dat het slachtoffer te veel warmte verliest. Om te voorkomen dat de temperatuur merkbaar stijgt, kunt u de patiënt over de hele lengte van zijn lichaam in een deken bedekken of instoppen.
• Over-the-counter medicatie wordt niet aanbevolen: Het is niet ideaal voor een pas gebroken patiënt om zichzelf te behelpen met vrij verkrijgbare geneesmiddelen om de pijn in het getroffen gebied te verminderen of de zwelling die kan worden waargenomen weg te nemen. Dit heeft vaak nadelige gevolgen voor de gezondheid en kan de toestand van de patiënt verergeren met braken, diarree, flauwvallen, slaperigheid en zelfs een hartstilstand. Het is ook belangrijk om tijdens de verzorging geen vloeistoffen of voedsel te nuttigen.
• Breng koude kompressen aan op het gebroken gebied: Koude heeft natuurlijke pijnstillende, ontstekingsremmende en kalmerende eigenschappen. Het is daarom aangewezen om koude kompressen op de getroffen voet aan te brengen zodat de patiënt wat verlichting krijgt van het ongemak dat hij of zij voelt. Hierbij is het niet aangewezen om ijs rechtstreeks op de huid aan te brengen, aangezien dit bijna altijd brandwonden zal veroorzaken.
• Beheers de nervositeit van de persoon: Door de geleden klap zal de gewonde waarschijnlijk in een staat van shock en nervositeit geraken die de toestand van het gebroken bot kan verergeren en de pijn exponentieel kan doen toenemen. Daarom is het raadzaam de patiënt te helpen ontspannen of zich rustig te voelen om zijn stabiliteit te bevorderen terwijl hij de gevraagde medische hulp krijgt.

De actie van het eerste hulpteam kan het volgende patroon volgen:

• Immobiliseer de voet met de juiste elementen.
• Houd de vitale functies en orgaanfuncties stabiel.
• Dien een sterk pijnstillend middeltoe om de pijn te verlichten.
• Controleer de bloeding, als er sprake is van een open breuk met wond.
• Bestel een röntgenfoto van de voet waar de breuk wordt vermoed.

Meest geïndiceerde behandelingen voor een voet- en enkelfractuur

De behandeling ter verbetering van een voet- en enkelfractuur hangt af van het bot dat gewond is geraakt en het type breuk dat de patiënt heeft opgelopen. Afhankelijk van de diagnose en de ernst van de botbreuk kunnen medische specialisten dus bepalen welke procedure de patiënt moet volgen om zijn voetbreuk te verbeteren.

Om schadelijke bijwerkingen van medicamenteuze behandeling te voorkomen, is het waardevol om bij het opstellen van een recept rekening te houden met bepaalde details over elk individu, zoals: medische geschiedenis, gezondheidstoestand, tolerantie voor medicijnen, allergieën, leeftijd, enz. Anders is het waarschijnlijk dat de patiënt andere ziektebeelden ontwikkelt die zijn evolutie en levenskwaliteit kunnen aantasten (duizeligheid, flauwvallen, braken, diarree, slaperigheid, verslaving, hartstilstand, enz.)

De procedures voor voetverkleining en immobilisatie bestaan uit:

• Reductie: Als de breuk verplaatst is (of de twee uiteinden liggen niet op één lijn), zal de specialist ter plaatse de benige delen weer in hun juiste positie moeten manipuleren. Afhankelijk van de waargenomen zwelling en de pijntolerantie van de patiënt kan een spierverslapper, kalmerend middel of algehele narcose nodig zijn om ervoor te zorgen dat de behandeling niet pijnlijk is.
• Immobilisatie: Voor de genezing is het essentieel dat het gebroken bot gedurende een bepaalde tijd aan een regime van immobilisatie wordt onderworpen. Hiervoor is het aangewezen om een gips of een spalk langs de voet en de enkel te plaatsen om de beweging in het hele gebied te beperken. In sommige gevallen stellen artsen zelfs voor alleen een speciale laars of schoen met stijve zool aan te brengen die de tenen vrijlaat om een ernstigere breuk te voorkomen. Door immobilisatie kunnen de gebroken botuiteinden weer aan elkaar groeien.

Het isessentieel dat het ledemaat niet gedurende lange tijd wordt ondersteund en dat er geen gewicht wordt gedragen, omdat dit de genezing zou kunnen belemmeren. De tijd die de patiënt moet wachten voordat hij de voet weer kan bewegen en normaal kan lopen, hangt af van het soort letsel en kan afhankelijk daarvan weken of zelfs maanden duren.

Als de aangetaste voet niet herstelt met de bovengenoemde behandelingen, de breuk een complicatie vertoont en echt ernstig is, wordt een chirurgische behandeling verplicht geacht. In dergelijke gevallen zal de chirurg ervoor kiezen metalen platen of schroeven te gebruiken om de exacte anatomische positie van de gebroken botten tijdens de genezingstijd te behouden.

Revalidatie na een botbreuk van de voet

Nadat de behandeling (conservatief of chirurgisch) is voltooid, is de volgende stap het begin van het revalidatieproces om de beweging en flexibiliteit van de gewonde voet te verbeteren en alle spieren te versterken. Wanneer de arts vaststelt dat het bot is vastgelast, zal hij of zij aangeven dat de patiënt een fysiotherapeutisch plan moet ondergaan dat de regeneratie van het ledemaat veel effectiever zal maken.

De fysiotherapeut zal een plan opstellen met gepersonaliseerde oefeningen om de pijn te verlichten, het bewegingsbereik te optimaliseren, de elasticiteit te stimuleren en de spieren te versterken.

• Kootjes en middenvoetsbeentjes kunnen in 3 tot 6 weken genezen.
• Voor de teenkootjes duurt het langer, 6 tot 10 weken.

De meest gebruikelijke procedures om de revalidatie na een voetfractuur te versnellen zijn:

• Mechanotherapie: Dit is een soort therapeutische techniek die passieve, actieve of actief ondersteunde mobilisatie omvat, afhankelijk van de toestand van het gebroken gebied. Daarnaast bevordert het versterkende oefeningen, weerstandsoefeningen, evenwichtsoefeningen en proprioceptie-oefeningen.
• Elektrotherapie: Dit is een nabehandeling waarbij pijnstillende en ontstekingsremmende stromen worden gebruikt om de belangrijkste tekenen en symptomen van een dergelijke botbreuk weg te nemen. Het past ook ultrageluid en laser toe om de gewonde regio te versterken.
• Hydrotherapie: Bestaat uit het gebruik van water als therapeutisch middel en om een voet te revalideren na het oplopen van een breuk, wordt normaal gesproken gebruik gemaakt van een tank en een bubbelbad die geschikt zijn om goede resultaten teweeg te brengen.
• Cryotherapie en thermotherapie: Dit zijn fysiotherapieën die respectievelijk de eigenschappen van koude en warmte gebruiken om het door een breuk veroorzaakte ongemak te verzachten. Gewoonlijk worden ze toegepast met koude kompressen en warme natte kompressen rechtstreeks op het getroffen gebied gedurende een bepaalde periode die door de fysiotherapeut wordt vastgesteld.
• Loopoefeningen: Dit is een essentiële procedure die zich onderscheidt door de reeks handelingen die bedoeld zijn om een patiënt weer efficiënt en veilig te laten lopen, met een uitstekende mobiliteit, kracht, coördinatie, evenwicht en proprioceptie. Deze handelingen voorkomen dat de aandoening aanhoudt met chronische pijn of zwelling in andere segmenten van de voet, het been, de knie en zelfs de heup.

Preventiemethoden om botbreuken in de voeten te voorkomen

Wij adviseren u de volgende suggesties toe te passen om de gezondheid van uw botten in uw voeten en in elk ander deel van uw lichaam te behouden:

• Doe gestaag en geleidelijk aan lichaamsbeweging: Hoewel het waar is dat sport de spieren kan versterken, de gezondheid van de gewrichten kan stimuleren en zelfs de hoeveelheid bot kan doen toenemen, is het raadzaam fysieke activiteiten te beoefenen om het risico op een botbreuk tot een minimum te beperken. In gedachten houdend dat, net zoals het essentieel is om het dag na dag te doen, het van vitaal belang wordt geacht om het geleidelijk te doen om overbelastingsblessures als gevolg van exorbitante training te voorkomen.
• Afwisselende sportactiviteiten: Een andere manier om stressfracturen te voorkomen is de training af te wisselen, zodat de botten van de onderste ledematen (vooral de voeten) niet plotseling breken. Een duidelijk voorbeeld hiervan is afwisselend wandelen, hardlopen, zwemmen en fietsen.
• Het dragen van de juiste schoenen: Om bepaalde vaardigheden te kunnen uitvoeren en ook om te voorkomen dat u te allen tijde valt, is het essentieel om schoenen te dragen die geschikt zijn voor uw voeten, d.w.z. die perfect passen. Ze moeten ook geschikt zijn voor elk type sport en zelfs een antislipzool hebben. Bovendien is het raadzaam om sportschoenen regelmatig te vervangen, vooral als ze onregelmatige slijtage vertonen.
• Gezond en evenwichtig eten: Het is essentieel om een gezond en evenwichtig dieet te volgen dat het lichaam helpt om alle voedingsstoffen en stoffen op te nemen die het nodig heeft om goed te blijven functioneren. Om de sterkte van de botten te bevorderen en botverzwakking te voorkomen, is het raadzaam voedingsmiddelen te eten met een hoog gehalte aan calcium, vitamine D en collageen. Evenzo is het, om een tekort aan deze stoffen te voorkomen, mogelijk om voedingssupplementen te nemen die deze van hun eigenschappen voorzien.
• Vermijd gewoonten die schadelijk zijn voor de gezondheid: Een andere nuttige formule om het ontstaan van botbreuken tegen te gaan bestaat uit het voorkomen van schadelijke gewoonten, zoals: een zittende levensstijl, eetstoornissen, het roken van tabak en het drinken van alcohol. Dit stimuleert namelijk de verzwakking van de botten, bevordert de ontwikkeling van osteoporose, veroorzaakt botverlies en vergemakkelijkt valpartijen of plotselinge gebeurtenissen.
• Veiligheidstips voor buitenactiviteiten toepassen: Om vallen, struikelen en/of subjectieve ongevallen te voorkomen, is het aangewezen het volgende uit te voeren: Vermijd lopen op donkere of slecht verlichte plaatsen, houd uw handen vrij, loop met grote voorzichtigheid in gebouwen met marmeren of sterk gepolijste tegelvloeren, gebruik zo nodig een wandelstok en rijd met respect voor verkeersborden.
• Houd de vloer van uw woning vrij: Als u het risico van een val waarbij uw voet zou kunnen breken tot een minimum wilt beperken, raden wij u aan de vloer van uw woning volledig vrij te houden zodat u kunt lopen zonder te struikelen. Daartoe moet deze vrij zijn van rommel, niet worden schoongemaakt met gladde was, vrij zijn van verschuivende tapijten of losse draden, en moeten meubels of decoratieve voorwerpen op de juiste plaats staan.
• Leunen op leuningen wanneer u de trap op of af gaat: Veel mensen rollen vaak de trap af omdat ze niet op leuningen leunen en daardoor botbreuken oplopen waarbij de botten van de voet betrokken zijn. Als u een trap in uw huis hebt, zorg er dan voor dat u aan beide zijden leuningen installeert, plak heldere tape om de treden gemakkelijk te onderscheiden en installeer lichtschakelaars om de ruimte goed verlicht te houden.
• Ruim puin op in de keuken van uw huis: Om vallen of huishoudelijke ongelukken te voorkomen, is het ook raadzaam om gemorste vloeistoffen of voedsel op te ruimen zodra ze in de keuken (of ergens anders in huis) voorkomen. Het is effectief om antislipmatten bij het fornuis en de gootsteen te leggen.

Referenties

1. Bica, D., Sprouse, R. A., & Armen, J. (2016). Diagnose en beheer van veel voorkomende voetfracturen. American family physician, 93(3), 183-191. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/26926612/
2. Ribbans, W. J., Natarajan, R., & Alavala, S. (2005). Pediatrische voetfracturen. Clinical Orthopaedics and Related Research®, 432, 107-115. https://journals.lww.com/clinorthop/Fulltext/2005/03000/Pediatric_Foot_Fractures.14.aspx
3. Seeley, D. G., Kelsey, J., Jergas, M., & Nevitt, M. C. (1996). Predictors of ankle and foot fractures in older women. Journal of Bone and Mineral Research, 11(9), 1347-1355. https://asbmr.onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1002/jbmr.5650110920
4. Keegan, T. H., Kelsey, J. L., Sidney, S., & Quesenberry Jr, C. P. (2002). Voetproblemen als risicofactoren voor fracturen. American Journal of Epidemiology, 155(10), 926-931. https://academic.oup.com/aje/article/155/10/926/144154
5. Hasselman, C. T., Vogt, M. T., Stone, K. L., Cauley, J. A., & Conti, S. F. (2003). Voet- en enkelfracturen bij oudere blanke vrouwen: incidentie en risicofactoren. JBJS, 85(5), 820-824.
6. Klotzbuecher, C. M., Ross, P. D., Landsman, P. B., Abbott III, T. A., & Berger, M. (2000). Patients with prior fractures have an increased risk of future fractures: a summary of the literature and statistical synthesis. Journal of bone and mineral research, 15(4), 721-739. https://journals.lww.com/jbjsjournal/Abstract/2003/05000/Foot_and_Ankle_Fractures_in_Elderly_White_Women___.8.aspx https://asbmr.onlinelibrary.wiley.com/doi/full/10.1359/jbmr.2000.15.4.721
7. Court-Brown, C. M., & Caesar, B. (2006). Epidemiologie van fracturen bij volwassenen: een overzicht. Letsel, 37(8), 691-697. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0020138306003238
8. Singer, B. R., McLauchlan, G. J., Robinson, C. M., & Christie, J. (1998). Epidemiologie van fracturen bij 15 000 volwassenen: de invloed van leeftijd en geslacht. The Journal of bone and joint surgery. British volume, 80(2), 243-248. https://online.boneandjoint.org.uk/doi/abs/10.1302/0301-620X.80B2.0800243
9. Bischoff-Ferrari, H. A., Willett, W. C., Wong, J. B., Giovannucci, E., Dietrich, T., & Dawson-Hughes, B. (2005). Fractuurpreventie met vitamine D-suppletie: een meta-analyse van gerandomiseerde gecontroleerde onderzoeken. Jama, 293(18), 2257-2264. https://jamanetwork.com/journals/jama/article-abstract/200871
10. Patel, D. S., Roth, M., & Kapil, N. (2011). Stressfracturen: diagnose, behandeling en preventie. American family physician, 83(1), 39-46. https://www.aafp.org/pubs/afp/issues/2011/0101/p39.html