Beenbreuken

Een fractuur wordt gedefinieerd als het verlies van continuïteit van een bot of kraakbeen en treedt op wanneer een deel van een bot breekt of barst. Omdat de benen drie hoofdbotten hebben, is dit een van de meest voorkomende lichaamsdelen waar een breuk optreedt.

Als zodanig zijn botbreuken in de benen een van de meest voorkomende gevallen en worden ze onderscheiden als een moeilijke aandoening om te behandelen. Daarom is het interessant om meer te weten te komen over wat dit soort verwondingen zijn, hoe ze worden gediagnosticeerd, wat ze veroorzaakt, wat er moet worden gedaan om ze te behandelen en welke methoden er bestaan om ze te voorkomen.

Wat is een botbreuk in het been en hoe wordt deze gediagnosticeerd?

In specifieke termen is een beenfractuur of gebroken been een type verwonding waarbij de botten van het aangetaste ledemaat gebarsten of gebroken zijn.

Het is een breuk die één of meer van de drie lange botten in de benen kan betreffen, namelijk:

• Dijbeen: Het dijbeen bevindt zich bovenaan en verbindt de botten van het onderbeen met het bekkenbot. Dat wil zeggen respectievelijk de kniegewrichten met het heupgewricht.
• Het scheenbeen: het wordt beschouwd als een van de langste benige delen van het menselijk lichaam dat het skelet van het been vormt en van de enkel tot de knie loopt. Het heeft dus de functie om stabiliteit en steun te bieden aan het lichaam.
• Fibula: Samen met de tibia vormt dit bot het been vanaf de knie tot aan de enkel of lager. Het wordt dus ondersteund door het scheenbeen en biedt ook stabiliteit aan de enkel en ondersteunt de spieren van het been. Dit is het kleinste van allemaal en bevindt zich in de onderste regio.

De belangrijkste symptomen zijn in de meeste gevallen:

• Pijn en zwelling in het been.
• Verhoogde pijnintensiteit bij beweging.
• Tederheid bij aanraking
• Ecchymose of blauwe plekken
• Misvorming of verkorting van het getroffen been.
• Onvermogen om te lopen en gewicht te dragen aan de kant van het geblesseerde been.
• De knie of heup aan de geblesseerde kant niet kunnen bewegen.

Zodra het lichamelijk onderzoek is afgerond, is het relevant om een beeldvormende evaluatie uit te voeren om de specifieke plaats van de breuk te identificeren en de omvang van het letsel aan eventuele aangrenzende gewrichten te bepalen. Dit wordt meestal gedaan door middel van röntgenfoto's of röntgentests die, naast het vereenvoudigen van de bevestiging van de diagnose, helpen om de gedetailleerde kenmerken van de botbreuk vast te stellen.

Daarnaast is het soms raadzaam dat de arts andere, meer gedetailleerde onderzoeken uitvoert om de diagnose veel beknopter te maken. Deze onderzoeken zijn voornamelijk CT-scans (Computed Tomography) of MRI-scans (Magnetic Resonance Imaging) van het been.

Welke soorten beenbotbreuken zijn er?

Om een optimale behandeling vast te stellen na het oplopen van een breuk in deze extremiteiten, moet eerst worden vastgesteld welk type botbreuk er in de extremiteit is opgetreden.

De belangrijkste classificatie is gebaseerd op welk bot is aangetast:

• Dijbeenbreuk: Dit is natuurlijk een breuk die gevolgen heeft voor het dijbeen, het dijbeen bovenaan het been. Het is het sterkste en langste bot in het lichaam en veroorzaakt vaak een scherpe pijn die varieert afhankelijk van hoe de breuk in het bot is ontstaan, wat de exacte locatie is en of de huid en spieren ook zijn aangetast. In de meeste gevallen is een chirurgische ingreep nodig om te genezen.
• Scheenbeenfractuur: Dit wordt gedefinieerd als een van de meest voorkomende botbreuken en wordt veroorzaakt door botsingen met hoge energie (bijv. verkeersongevallen, verkeersongelukken of sportblessures). Dit type letsel wordt op zijn beurt geclassificeerd in drie subgroepen: Fractuur van de tibiale diafyse, fractuur van het proximale uiteinde en fractuur van het distale uiteinde van de tibia (of enkelfractuur).
• Fibulafractuur: Treedt op in het dunne, laterale bot tussen de knie en de enkel, d.w.z. de fibula. In dit geval zijn de belangrijkste symptomen voor de patiënt de onmogelijkheid om de voet te ondersteunen door pijn, ontsteking en functionele onmacht. Het is zelfs mogelijk dat de breuk een klikkend geluid veroorzaakt wanneer geprobeerd wordt dit deel van het ledemaat te bewegen. De behandeling is afhankelijk van de omvang van het letsel en kan orthopedisch of chirurgisch zijn.

Aan de andere kant wordt afhankelijk van de beenbreuken ook een andere classificatie onderscheiden die de volgende typen omvat op basis van de bijzonderheden die de botbreuk vertoont:

• Gesloten breuk: Dit is een type breuk waarbij de omliggende huid van het gebied intact blijft.
• Blootliggende breuk: In dit geval doorboort het gebroken bot de huid en is daarom agressiever vanwege de kans op het oplopen van een aandoening.
• Volledige breuk: Dit is een type breuk waarbij twee of meer fragmenten van het bot gebroken zijn.
• Onvolledige breuk: In deze gevallen vertoont het aangetaste bot een scheiding, maar is het niet uiteengevallen in twee delen.
• Groene steel fractuur: Dit verwijst naar een letsel dat het bot doet barsten, maar het bot breekt niet volledig. De meeste patiënten met dit type fractuur zijn kinderen, omdat zij zachtere en flexibelere botten hebben dan volwassenen.
• Verplaatste fractuur: Dit is een breuk waarbij de botgedeelten aan elke kant van de breuk niet op één lijn liggen. Om de botten weer in de juiste stand te brengen, is een operatie nodig.

Beste producten voor beenbreuken

Bestseller

.

Wat zijn de oorzaken en risicofactoren voor beenbreuken?

De manifestatie van een beenbreuk kan te wijten zijn aan meerdere factoren, want net zoals het een meer voorkomende botbreuk is dan je zou denken, zijn de oorzaken ervan ook veelvoorkomend.

Hieronder geven we een overzicht van de meest voorkomende factoren die het ontstaan van een beenbreuk kunnen veroorzaken:

• Plotselinge valpartijen verwonden vaak een of zelfs beide botten van het onderbeen (het scheenbeen en het kuitbeen) waardoor ze breken. In sommige gevallen wordt echter ook het dijbeen gebroken, maar dan met een licht trauma.
• Auto-ongelukken: Tijdens de botsing worden de knieën tegen het stuur van de auto gedrukt, waardoor de drie belangrijkste botten van de ledemaat kunnen breken.
• Andere oorzaken van deze aandoening zijnklappen of trauma's die een directe impact hebben op een bot in het been.
• Sportblessures: Bij contactsporten, American football, hockey, basketbal, enz. en kortom bij elke sport waarbij de benen in meer of mindere mate worden gebruikt.
• Overbelasting van de ledemaat waarbij een stressfractuur ontstaat, heeft ook de neiging om de botten in het been te breken. Houd er rekening mee dat deze oorzaak bijna altijd het scheenbeen betreft.
• Bepaalde pathologieën, zoals osteoporose, reumatoïde artritis en diabetes, verhogen het risico op een botbreuk in de benen.
• Als het been extreem en abrupt wordt gedraaid, is het ook mogelijk dat er een breuk of botbreuk in het been optreedt.
• Leeftijd is een andere risicofactor voor breuken in de onderste ledematen (of in een ander deel van het lichaam). Want naarmate we ouder worden, verzwakken onze botten en verspreiden deze aandoeningen zich gemakkelijk.
• Slechte gewoonten, zoals roken en te veel alcohol drinken, verhogen het risico op botbreuken. Roken bevordert de ontwikkeling van osteoporose en alcohol veroorzaakt botverlies en zet aan tot vallen door desoriëntatie of verwardheid.

Eerste hulp bij de behandeling van een beenbreuk

Om een beenbreuk na een ongeval te behandelen, is het allereerst belangrijk om medische hulp in te roepen om de getroffen persoon te helpen.

Hier volgen de handelingen voor het verlenen van eerste hulp bij een verwonding:

• Houd de persoon geïmmobiliseerd: Het is van vitaal belang dat de patiënt niet beweegt of probeert te bewegen voordat hij medische hulp krijgt. Als het getroffen been enige beweging krijgt, zal de pijn waarschijnlijk toenemen en de toestand verergeren.
• Controleer op ander letsel: Aan de hand van de aanwijzingen van de gewonde en wat je kunt waarnemen, is het verstandig om te controleren of er andere verwondingen op het lichaam zijn of niet. Dit is erg handig voor specialisten die op de plaats van het ongeval aankomen.
• Controleer de vitale functies: Voor zover mogelijk moet je de vitale functies van de patiënt controleren, ofwel door de bloedsomloop te controleren, de polsslag te meten, te controleren op regelmatige ademhaling en te bevestigen dat de patiënt in een normale staat van bewustzijn verkeert. Daarnaast is het belangrijk om te voorkomen dat de patiënt zijn ogen sluit of in slaap valt.
• Te veel warmteverlies voorkomen: Het is ook nuttig om te voorkomen dat de temperatuur van de persoon zodanig stijgt dat al zijn lichaamswarmte vrijkomt. Om hiervoor te zorgen kun je het lichaam bedekken, vooral rond de benen.
• Probeer de breuk niet uit te lijnen: Hoe het gebroken bot er ook uitziet, het is niet aan te raden om te proberen het recht te zetten, erin te knijpen of het aan te raken. Dit zal meer schade veroorzaken en kan zelfs het gewonde gebied infecteren.
• Breng ijs of koude kompressen aan: Met behulp van ijs of koude kompressen zal het mogelijk zijn om de zwelling en pijn te verminderen of te beperken. Als u ervoor kiest om dit te doen, houd er dan rekening mee dat het niet aan te raden is om de kou direct op de huid te leggen, omdat deze hierdoor kan verbranden.
• Geef de patiënt geen medicatie zonder voorafgaand advies van professionals: Na het oplopen van de breuk is het raadzaam om te voorkomen dat de getroffen persoon zichzelf medicijnen toedient om de pijn te verzachten of de symptomen van de aandoening te verminderen. Dit is schadelijk voor de gezondheid van de patiënt zonder voorafgaand overleg met een medisch specialist. Het is ook niet gepast om de patiënt iets te eten of te drinken te geven.

Meest geïndiceerde behandelingen voor een beenbreuk

De specifieke behandeling van een beenbreuk wordt echter bepaald door het type letsel en de ernst ervan, evenals de toestand van de patiënt.

In het algemeen kunnen de volgende behandelingen worden gebruikt om het gebroken bot in de ledemaat te verbeteren:

• Reductie van de breuk: De eerste behandeling van een gebroken been begint standaard op de spoedeisende hulp en de behandelende artsen moeten alle symptomen van de patiënt en de bijzonderheden van het letsel evalueren. Om de zwelling te laten afnemen, zal de arts ervoor kiezen om het been tijdelijk te immobiliseren met een spalk zolang dat nodig is. Als de breuk verplaatst is, is het aangewezen dat de arts de botfragmenten manipuleert om ze in de juiste positie te plaatsen, zodat een spalk kan worden aangebracht.
• Absolute immobilisatie: Zodra de zwelling is afgenomen, is het van vitaal belang om de beweging van het aangetaste bot te beperken zodat het kan herstellen en evolueren. Om absolute immobilisatie uit te voeren, moet er over het algemeen een gips of spalk op het been worden geplaatst zodat het 6 tot 8 weken of zelfs langer statisch blijft, afhankelijk van de vereisten van de breuk. Om het voor de persoon gemakkelijker te maken om geen gewicht op het been te dragen, wordt het gebruik van krukken of een wandelstok aanbevolen.
• Formulering van medicatie: Tijdens de behandeling is het ook relevant dat de arts de nodige geneesmiddelen aanbeveelt om de door de patiënt waargenomen pijn en zwelling te minimaliseren. Als de pijn acuut is, is het het beste om krachtigere medicijnen voor te schrijven om de aandoening zo snel mogelijk aan te pakken. Bovendien is het bij het voorschrijven van geneesmiddelen essentieel dat de zorgverlener rekening houdt met bepaalde details (medische voorgeschiedenis, tolerantie voor geneesmiddelen, mogelijke allergieën, leeftijd, algemene gezondheidstoestand, enz.) om bijwerkingen te voorkomen (duizeligheid, flauwvallen, slaperigheid, diarree, braken, hartstilstand, enz.)
• Therapeutische behandeling: Als de tijd die is aangegeven voor het verwijderen van het gips of de spalk is verstreken, is het raadzaam voor de patiënt om een therapeutische behandeling te ondergaan die, in de meeste gevallen, fysiotherapie omvat om de stijfheid van het geblesseerde been te verminderen en de mobiliteit te herstellen. Dit helpt om de spierzwakte te elimineren die zich mogelijk heeft ontwikkeld tijdens de tijd dat de patiënt immobiel was. In het geval van een ernstige breuk kan de therapeutische behandeling enkele maanden duren om volledige revalidatie te garanderen.
• Chirurgie: Door middel van immobilisatie in een gips of spalk zal een beenbreuk waarschijnlijk genezen in de tijd die nodig is om te genezen. In veel gevallen is echter een operatie nodig om het been zijn functie van voor het letsel terug te geven. Over het algemeen zijn deze operaties gebaseerd op het plaatsen van interne fixatieapparaten (schroeven, staven of platen) die ervoor zorgen dat de juiste houding van de botten van het ledemaat behouden blijft terwijl de breuk zich consolideert. Indien nodig kan er ook een externe fixatievoorziening worden aangebracht om stabiliteit te bieden tijdens het genezingsproces.

Revalidatie na een gebroken been

Zowel na immobilisatie van het been als enige tijd na een operatie aan de gebroken botten van het ledemaat, moet de patiënt een verantwoord revalidatieproces ondergaan. In de meeste gevallen ondergaat de patiënt fysiotherapeutische behandeling onder leiding van een fysiotherapeut en gericht op het verbeteren van de beweging van het been, het versterken van de botten en het strakker maken van de spieren in het gebied.

In die zin zal de arts het tijdstip bepalen waarop de revalidatie na de chirurgische behandeling moet beginnen, aangezien dit afhangt van de evolutie van de patiënt en van de doeltreffendheid van de operatie. Als de revalidatie eenmaal is begonnen, is het de bedoeling om het krachtniveau van voor de breuk te behouden om beweging met het been te bevorderen en verlies van spiertonus te voorkomen.

Naast het uitvoeren van de revalidatieoefeningen die zijn vastgesteld, moet de patiënt ook een preventieplan volgen om de verschillende complicaties van een botbreuk van dit type te voorkomen (pijn over de lengte van het ledemaat, ongelijke beenlengte, artritis, vertraagde botgenezing, botinfectie, schade aan bloedvaten, enz.

Preventieve methoden om botbreuken in het been te voorkomen

Aangezien het beter is om een beenbreuk te voorkomen dan de symptomen van deze pathologie te moeten genezen en zelfs een operatie te moeten ondergaan, raden we aan om de volgende preventieve methoden toe te passen:

• Train consequent en progressief: Sporten staat erom bekend dat het de hoeveelheid bot bij mensen vergroot, de spieren versterkt en de gezondheid van de gewrichten verbetert. Hierdoor wordt de kans op botbreuken door zwakte of een val kleiner. Wat betreft de uitvoering is het van vitaal belang om het constant te doen zodat het lichaam efficiënter wordt en geleidelijk om plotselinge overbelasting die tot letsel kan leiden te vermijden.
• Vermijd overtraining: Hoewel het belangrijk is om voortdurend fysieke activiteiten te beoefenen, betekent dit niet dat mensen overmatig moeten trainen. Dit verhoogt het risico op blessures, wat kan leiden tot botbreuken.
• Cross-train: Een handige methode om stressfracturen te voorkomen is om te crosstrainen. Deze bestaan bijvoorbeeld uit het afwisselen van activiteiten zoals wandelen, fietsen, zwemmen of hardlopen, om de gewrichten en botten niet te overbelasten.
• Draag geschikte sportschoenen: Schoeisel is een ander essentieel aspect van het voorkomen van eventualiteiten die leiden tot beenbreuken. Zorg er daarom voor dat je schoenen kiest die geschikt zijn voor bepaalde sporten en vermijd het dragen van schoenen met ongelijke slijtage.
• Gebruik de juiste beschermingsmiddelen: Als je wilt trainen voor een extreme of contactsport, is het belangrijk dat je beschermingsmiddelen gebruikt om ongelukken te voorkomen. Of het nu gaat om kniebeschermers, enkel- of elleboogbeschermers, compressiekussens, enz.
• Leer de technieken om te sporten: Wanneer je sport of een bepaalde fysieke activiteit beoefent, is het belangrijk dat je de technieken kent om het correct te doen. Anders kunnen een slechte houding of verkeerde bewegingen leiden tot verschillende blessures, waaronder breuken in de onderste ledematen.
• Eet gezond en evenwichtig: Als je gezond eet, zal je lichaam in het algemeen optimaal kunnen functioneren. Als je de juiste hoeveelheden calcium en vitamine D binnenkrijgt in combinatie met een uitgebalanceerd dieet, kun je je botten gezond houden en botsterkte opbouwen. Je kunt dit doen door supplementen te nemen die deze stoffen leveren of door voedingsmiddelen te eten die rijk zijn aan calcium en vitamine D.
• Vermijd roken en alcohol drinken: Deze ongezonde gewoonten ondersteunen de ontwikkeling van botbreuken. Tabak bevordert het ontstaan van osteoporose en alcohol veroorzaakt botverlies, maar ook vallen en verkeersongevallen (door desoriëntatie of verwarring bij mensen te veroorzaken).
• Voorkom ongelukken in huis door de vloer in goede conditie te houden: Hiervoor is het belangrijk om de vloer vrij van rommel te houden, geen gladde was meer te gebruiken bij het schoonmaken, tapijten en/of losse kabels te verwijderen en meubels op hun gebruikelijke plaats te houden.
• Overweegin badkamers thuis om steungrepen aan de muren te installeren (naast de douche, het bad en het toilet), antislip rubberen matten in de douche te hebben of antislip badslippers te dragen. Dit voorkomt ook dat je valt.
• Op trappen in je huis of kantoor kun je ervoor kiezen om ze goed verlicht te houden met lichtschakelaars aan de boven- en onderkant, stevige leuningen aan beide kanten te plaatsen ter ondersteuning en de bovenste en onderste trede te markeren met glanzende tape om plotselinge gebeurtenissen die kunnen leiden tot een breuk te voorkomen.
• Legin de keuken antislipmatten op de vloer bij het fornuis en de gootsteen en veeg gemorste vloeistoffen of etenswaren op zodra ze zich voordoen. Dit is nog een methode om de kans op uitglijden te verkleinen.
• In slaapkamers is het aan te raden om een zaklamp of lichtschakelaars binnen handbereik van het bed te hebben en om langzaam op te staan als je op bed ligt of zit. Op deze manier kun je ook ernstige ongelukken in huis voorkomen die een botbreuk in de benen of een ander lichaamsdeel in de hand werken.

Referenties

1. Bonnevialle, P., Lafosse, J. M., Pidhorz, L., Poichotte, A., Asencio, G., Dujardin, F., & van Orthopedie, T. F. S. (2010). Distale beenfracturen: Hoe kritisch is de fibula fractuur en de fixatie ervan? Orthopedie & Traumatologie: Surgery & Research, 96(6), 667-673. https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1877056810001386
2. Carsenti-Etesse, H., Doyon, F., Desplaces, N., Gagey, O., Tancrede, C., Pradier, C., ... & Studiegroep. (1999). Epidemiologie van bacteriële infectie tijdens de behandeling van open beenfracturen. Europees Tijdschrift voor Klinische Microbiologie en Infectieziekten, 18, 315-323. https://link.springer.com/article/10.1007/PL00015012
3. Behrman, S. W., Fabian, T. C., Kudsk, K. A., & Taylor, J. C. (1990). Verbeterde uitkomst bij femurfracturen: vroege versus uitgestelde fixatie. Tijdschrift voor trauma, 30(7), 792-7. https://europepmc.org/article/med/2380996
4. von Keudell, A., Shoji, K., Nasr, M., Lucas, R., Dolan, R., & Weaver, M. J. (2016). Behandelopties voor distale femurfracturen. Tijdschrift voor orthopedisch trauma, 30, S25-S27. https://journals.lww.com/jorthotrauma/fulltext/2016/08001/treatment_options_for_distal_femur_fractures.12.aspx
5. Aronson, J., & Tursky, E. A. (1992). Externe fixatie van femurfracturen bij kinderen. Tijdschrift voor kinderorthopedie, 12(2), 157-163. https://journals.lww.com/pedorthopaedics/abstract/1992/03000/external_fixation_of_femur_fractures_in_children.3.aspx
6. Klotzbuecher, C. M., Ross, P. D., Landsman, P. B., Abbott III, T. A., & Berger, M. (2000). Patients with prior fractures have an increased risk of future fractures: a summary of the literature and statistical synthesis. Journal of bone and mineral research, 15(4), 721-739. https://asbmr.onlinelibrary.wiley.com/doi/full/10.1359/jbmr.2000.15.4.721
7. Court-Brown, C. M., & Caesar, B. (2006). Epidemiologie van fracturen bij volwassenen: een overzicht. Letsel, 37(8), 691-697. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0020138306003238
8. Singer, B. R., McLauchlan, G. J., Robinson, C. M., & Christie, J. (1998). Epidemiologie van fracturen bij 15.000 volwassenen: de invloed van leeftijd en geslacht. The Journal of bone and joint surgery. British volume, 80(2), 243-248. https://online.boneandjoint.org.uk/doi/abs/10.1302/0301-620X.80B2.0800243
9. Bischoff-Ferrari, H.A., Willett, W.C., Wong, J.B., Giovannucci, E., Dietrich, T., & Dawson-Hughes, B. (2005). Fractuurpreventie met vitamine D-suppletie: een meta-analyse van gerandomiseerde gecontroleerde onderzoeken. Jama, 293(18), 2257-2264. https://jamanetwork.com/journals/jama/article-abstract/200871
10. Patel, D. S., Roth, M., & Kapil, N. (2011). Stressfracturen: diagnose, behandeling en preventie. American Family Physician, 83(1), 39-46. https://www.aafp.org/pubs/afp/issues/2011/0101/p39.html