Urazy barku w tenisie

Jeśli grasz w tenisa, prawdopodobnie kiedykolwiek odczuwałeś ból lub dyskomfort barku. Ten sport rakietowy wykorzystuje możliwości tego stawu do granic możliwości. W konsekwencji w tenisie dochodzi do urazów sportowych barku, o których dzisiaj porozmawiamy.

Tak, w tenisie mogą wystąpić urazy różnych elementów barku, takich jak obrąbek i mankiet rotatorów. Jeśli chcesz wiedzieć, jakie są najczęstsze patologie barku u tenisistów i dlaczego powstają, czytaj dalej, a dowiesz się wszystkiego na ich temat. Do dzieła!

Jakie są najczęstsze rodzaje urazów barku podczas gry w tenisa?

Ruchy barku wykonywane w tenisie podczas serwisu wymagają zastosowania odpowiedniej siły. Powtarzające się wykonywanie tych ruchów nad głową może przeciążyć bark i w rezultacie spowodować jego kontuzję. Istnieje kilka urazów barku, na które cierpią tenisiści, w szczególności patologie SLAP i te wpływające na mankiet rotatorów.

Oto wybór najczęstszych urazów w tym sporcie rakietowym:

Urazy SLAP (górna obrąbek od przodu do tyłu)

Urazy SLAP polegają na postrzępieniu lub rozerwaniu górnej części obrąbka, w miejscu, w którym znajduje się ścięgno bicepsa. Obrąbek jest pierścieniem chrząstki znajdującym się w jamie panewki, w którą wpasowana jest głowa kości ramiennej. Istnieje kilka rodzajów uszkodzeń SLAP, z których najczęstsze polegają na oderwaniu górnej obrąbka i ścięgna bicepsa od panewki. Powodują one ból barku (zwykle związany z ruchami nad głową), a także osłabienie, zmniejszoną ruchomość i klikanie w tym samym obszarze.

Są one generowane przez powtarzające się ruchy barku lub z powodu urazu, takiego jak upadek. Zgodnie z badaniami biomechanicznymi sportowców, późna faza kogucia podczas rzutów i serwów (nad głową) ma fundamentalne znaczenie w etiologii urazów SLAP. Patologie te są często związane z dyskinezą łopatki i deficytem rotacji wewnętrznej stawu ramiennego (GIRD).

Zapalenie kaletki podbarkowej

Polega na zapaleniu kaletki podbarkowej. Jest to niewielki, wypełniony płynem worek znajdujący się w barku tuż poniżej akromionu, który pomaga zmniejszyć tarcie w tym stawie. Może to być spowodowane nadużywaniem, urazem lub wcześniej istniejącym stanem, takim jak reumatoidalne zapalenie stawów. Sportowcy, tacy jak tenisiści, są na nią podatni.

Uraz ten powoduje ból na zewnątrz lub na czubku barku, który może nasilać się podczas podnoszenia ramienia. Może również wystąpić ograniczenie ruchomości, obrzęk i zaczerwienienie. Często tej patologii towarzyszy zapalenie ścięgien w sąsiednich ścięgnach.

Zapalenie ścięgna mankietu rotatorów

Polega na zapaleniu ścięgien mankietu rotatorów. Jest to grupa 4 mięśni i 4 ścięgien zlokalizowanych w ramieniu, które zapewniają stabilność i mobilność. Zwykle to zapalenie ścięgna najpierw wpływa na ścięgno nadgrzebieniowe mankietu rotatorów, a następnie stopniowo uszkadza pozostałe trzy.

Zwykle jest to spowodowane powtarzającymi się ruchami barku, takimi jak podnoszenie ramienia nad głowę. Ruch ten występuje często w tenisie i innych dyscyplinach. Początkowo objawy to: miejscowy stan zapalny i tępy ból w zewnętrznej części barku, który nasila się przy niektórych ruchach (pchanie, ciągnięcie, podnoszenie ramienia). Później ból może się nasilić i rozprzestrzenić na ramię.

Naderwanie mankietu rotatorów

Występuje, gdy jedno lub więcej ścięgien stożka rotatorów ulega rozerwaniu, tj. zerwaniu. Mogą one być częściowo lub całkowicie zerwane, w zależności od ciężkości urazu. W rezultacie przyczepność uszkodzonych ścięgien do głowy kości ramiennej zostaje uszkodzona lub wyeliminowana.

Uraz ten może mieć etiologię urazową (upadek na wyprostowane ramię, podnoszenie ciężarów) lub zwyrodnieniową. Uszkodzenia zwyrodnieniowe są najczęstsze i mogą rozwijać się w wyniku powtarzających się ruchów barku, takich jak w tenisie. Objawy związane z tą chorobą to: ból (w spoczynku, podczas podnoszenia i opuszczania ramienia), osłabienie i trzeszczenie. Gdy przyczyną jest uraz, ból jest zwykle bardziej intensywny.

Zwichnięty bark

Znany również jako zwichnięcie barku, uraz ten występuje, gdy głowa kości ramiennej częściowo lub całkowicie wyślizguje się z panewki łopatki. Łopatka jest stawem o największym zakresie ruchu w ludzkim ciele, dlatego też najczęściej ulega zwichnięciu. W większości przypadków zwichnięcie to występuje do przodu, chociaż może również wystąpić do tyłu lub w dół.

Uraz ten może być spowodowany silnym uderzeniem w ramię lub upadkiem na ramię. Może również wystąpić z powodu wymuszonego ruchu lub rotacji tego stawu. Ogólnie rzecz biorąc, uraz ten powoduje widoczną deformację barku, utratę ruchomości, silny ból, obrzęk i zasinienie. Może również prowadzić do uszkodzenia mięśni, ścięgien, naczyń krwionośnych, nerwów i innych znajdujących się w tym obszarze.

Mikro-niestabilność barku

Mikro-niestabilność barku polega na anatomicznej zmianie tego stawu. Powoduje ona, że głowa kości ramiennej porusza się nieprawidłowo i częściowo zmienia swoją naturalną pozycję. Osoby cierpiące z jej powodu odczuwają ból i ograniczenie funkcjonalne w tym obszarze, co często objawia się uczuciem "martwego" lub osłabionego barku. Jest to związane z innymi patologiami, takimi jak urazy SLAP.

Powstaje w wyniku nagromadzonych mikrourazów, które wpływają na statyczne stabilizatory barku. Powtarzające się ruchy nad głową i obejmujące rotację zewnętrzną lub odwodzenie są powiązanymi czynnikami ryzyka. Z tego powodu często występuje u sportowców, takich jak tenisiści.

Najlepsze produkty do rekonwalescencji po urazach barku tenisisty

Bestseller

Jak stosować terapię RICE w leczeniu urazów barku u tenisistów?

RICE to protokół opieki medycznej stosowany w leczeniu urazów. Jego nazwa pochodzi od połączenia inicjałów rest (odpoczynek), ice (lód), compression (ucisk) i elevation (uniesienie). Te cztery słowa reprezentują kroki lub etapy stosowania terapii RICE. Istnieją inne podobne metodologie, takie jak protokół PRICE. W rzeczywistości jest to aktualizacja RICE, która wprowadza nowy krok: ochronę.

Poniżej wyjaśniamy, z czego składa się każdy etap terapii PRICE:

• Ochrona: Jest to pierwszy krok i polega na ochronie członka lub obszaru dotkniętego urazem. W tym celu konieczne jest zawieszenie aktywności sportowej i unikanie wszelkich ruchów, które mogłyby pogłębić uraz. Na tym etapie zaleca się stosowanie unieruchomień, takich jak temblaki, podpory stawów itp.
• Odpoczynek: Następnie konieczne jest zapewnienie odpoczynku dotkniętemu obszarowi. Zwykle jednak nie należy go całkowicie unieruchamiać, ponieważ może to spowodować sztywność. Ogólnie zaleca się 48-godzinny okres odpoczynku, który obejmuje bezpieczne ruchy pacjenta.
• Lód: Ten krok ma na celu zmniejszenie bólu i stanu zapalnego poprzez zastosowanie krioterapii na urazie. Zimny okład (o temperaturze od 10 do 20°C) należy przykładać na dotknięty obszar maksymalnie przez około 20 minut (przekroczenie tego czasu jest niebezpieczne). Okład można stosować od 6 do 8 razy dziennie.
• Kompresja: Odpowiednio uciskając kontuzję, promujemy krążenie krwi, zmniejszając stan zapalny, a z kolei ujędrniając dotknięty obszar. Na tym etapie możliwe jest zabandażowanie urazu chusteczką, która zwykle musi być elastyczna, aby umożliwić bezpieczne ruchy. Bandaż musi być dopasowany, ale musi umożliwiać krążenie.
• Uniesienie: Uniesienie dotkniętego obszaru ma właściwości przeciwzapalne i pomaga zmniejszyć ból. Zasadniczo na tym etapie należy podeprzeć dotknięty obszar na podwyższonej powierzchni, najlepiej wyściełanej. W ten sposób dąży się do tego, aby uraz znajdował się na poziomie powyżej serca. Okresy odpoczynku są idealne na tym etapie.

Odniesienia

1. Van der Hoeven, H., & Kibler, W. B. (2006). Urazy barku u tenisistów. British journal of sports medicine, 40(5), 435-440. https://bjsm.bmj.com/content/40/5/435.abstract.
2. Ellenbecker, T. S. (1995). Rehabilitacja urazów barku i łokcia u tenisistów. Clinics in sports medicine, 14(1), 87-110. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S027859192030260X
3. McCann, P. D., & Bigliani, L. U. (1994). Ból barku u tenisistów. Sports Medicine, 17, 53-64. https://link.springer.com/article/10.2165/00007256-199417010-00005
4. Kibler, W. B. (1995). Analiza biomechaniczna barku podczas gry w tenisa. Clinics in sports medicine, 14(1), 79-85. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0278591920302593
5. Chandler, T. J., Kibler, W. B., Stracener, E. C., Ziegler, A. K., & Pace, B. (1992). Siła ramion, moc i wytrzymałość u tenisistów akademickich. The American Journal of Sports Medicine, 20(4), 455-458. https://journals.sagepub.com/doi/abs/10.1177/036354659202000416.
6. Abrams, G. D., Renstrom, P. A., & Safran, M. R. (2012). Epidemiologia urazów układu mięśniowo-szkieletowego u tenisistów. British Journal of Sports Medicine, 46(7), 492-498. https://bjsm.bmj.com/content/46/7/492.short.
7. Chandler, T. J. (1995). Trening wysiłkowy w tenisie. Clinics in sports medicine, 14(1), 33-46. https://europepmc.org/article/med/7712556
8. Nirschl, R. P. (1988). Zapobieganie i leczenie urazów łokcia i barku u tenisistów. Clinics in Sports Medicine, 7(2), 289-308. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0278591920309364
9. Eygendaal, D., Rahussen, F. T. G., & Diercks, R. L. (2007). Biomechanika stawu łokciowego u tenisistów i związek z patologią. British journal of sports medicine, 41(11), 820-823. https://bjsm.bmj.com/content/41/11/820.short.
10. Perkins, R. H., & Davis, D. (2006). Urazy mięśniowo-szkieletowe w tenisie. Physical Medicine and Rehabilitation Clinics, 17(3), 609-631. https://www.pmr.theclinics.com/article/S1047-9651(06)00031-3/fulltext