Schouderblessures bij tennis

Als je tennist, heb je waarschijnlijk wel eens schouderpijn of -klachten gehad. Deze racketsport vergt het uiterste van de capaciteit van dit gewricht. Als gevolg hiervan ontstaan er bij tennis sportblessures aan de schouder, en vandaag zullen we het daar met je over hebben.

Ja, bij tennis kunnen blessures ontstaan aan verschillende onderdelen van de schouder, zoals het labrum en de rotator cuff. Als je wilt weten wat de meest voorkomende schouderaandoeningen bij tennissers zijn en waarom ze ontstaan, lees dan verder en je zult er alles over weten. Laten we beginnen!

Wat zijn de meest voorkomende soorten schouderblessures als we tennissen?

De bewegingen van de schouder die bij tennis tijdens de service worden uitgevoerd, vereisen de toepassing van voldoende kracht. Het herhaaldelijk uitvoeren van deze bewegingen over het hoofd kan de schouder overbelasten en daardoor blesseren. Er zijn verschillende schouderblessures bij tennissers, met name SLAP-pathologieën en blessures aan de rotator cuff.

Hier volgt een selectie van de meest voorkomende blessures bij deze racketsport:

SLAP blessures (bovenste labrum van voor naar achter)

SLAP-blessures bestaan uit een rafeling of scheuring van het bovenste deel van het labrum, precies op de plaats waar de bicepspees zit. Het labrum is een ring van kraakbeen in de glenoidholte, waarin de humeruskop past. Er zijn verschillende types SLAP laesies, de meest voorkomende waarbij het bovenste labrum en de bicepspees loskomen van het glenoid. Ze veroorzaken pijn in de schouder (meestal geassocieerd met bewegingen boven het hoofd), evenals zwakte, verminderde beweeglijkheid en klikken in hetzelfde gebied.

Ze ontstaan door herhaalde bewegingen van de schouder of door een trauma zoals een val. Volgens biomechanische studies bij atleten is de late haanfase tijdens worpen en opslag (boven het hoofd) fundamenteel in de etiologie van SLAP blessures. Deze pathologieën worden vaak geassocieerd met scapulaire dyskinesie en glenohumerale interne rotatie deficit (GIRD).

Subacromiale slijmbeursontsteking

Dit is een ontsteking van de subacromiale slijmbeurs. Dit is een kleine met vloeistof gevulde zak in de schouder net onder het acromion, die helpt om de wrijving in dit gewricht te verminderen. Het kan worden veroorzaakt door overbelasting, letsel of een reeds bestaande aandoening zoals reumatoïde artritis. Atleten zoals tennissers zijn er vatbaar voor.

Deze blessure veroorzaakt pijn aan de buitenkant of de punt van de schouder die erger kan zijn bij het heffen van de arm. Verminderde beweeglijkheid, zwelling en roodheid kunnen ook optreden. Het komt vaak voor dat deze pathologie gepaard gaat met peesontsteking in de aangrenzende pezen.

Rotator cuff tendinitis

Dit is een ontsteking van de rotator cuff pezen. Dit is een groep van 4 spieren en 4 pezen in de schouder die zorgen voor stabiliteit en mobiliteit. Meestal tast deze peesontsteking eerst de supraspinatuspees van de rotator cuff aan en eindigt geleidelijk met het beschadigen van de andere drie.

Het wordt meestal veroorzaakt door herhaalde bewegingen van de schouder, zoals het heffen van de arm boven het hoofd. Deze beweging komt vaak voor bij tennis en andere disciplines. Aanvankelijk zijn de symptomen: lokale ontsteking en doffe pijn aan de buitenste punt van de schouder die verergert bij bepaalde bewegingen (duwen, trekken, arm heffen). Later kan de pijn toenemen en zich uitbreiden naar de schouder.

Scheur van de rotator cuff

Dit treedt op wanneer een of meer van de rotator cuff pezen scheuren, d.w.z. scheuren. Ze kunnen gedeeltelijk of volledig gescheurd zijn, afhankelijk van de ernst van de blessure. Als gevolg hiervan is de aanhechting van de aangetaste pezen aan de kop van de humerus beschadigd of verdwenen.

Dit letsel kan een traumatische oorzaak hebben (val op gestrekte arm, zwaar tillen) of degeneratief zijn. Degeneratieve scheuren komen het vaakst voor en kunnen ontstaan door repetitieve schouderbewegingen zoals bij tennis. De symptomen die geassocieerd worden met deze aandoening zijn: pijn (in rust, bij het heffen en laten zakken van de arm), zwakte en kraken. Als de oorzaak traumatisch is, is de pijn meestal intenser.

Ontwrichte schouder

Deze blessure treedt op wanneer de humeruskop gedeeltelijk of volledig uit de glenoïdkom van het schouderblad glijdt. De schouder is het gewricht met het grootste bewegingsbereik in het menselijk lichaam, daarom is het ook het meest ontwricht. In de meeste gevallen gebeurt deze ontwrichting naar voren, maar het kan ook naar achteren of naar beneden gebeuren.

Deze blessure kan ontstaan door een harde klap op de schouder of door op de arm te vallen. Het kan ook ontstaan door een geforceerde beweging of rotatie van dit gewricht. Over het algemeen veroorzaakt deze blessure zichtbare vervorming van de schouder, verlies van beweeglijkheid, intense pijn, zwelling en blauwe plekken. Het kan ook leiden tot schade aan de spieren, pezen, bloedvaten, zenuwen en anderen in het gebied.

Micro-instabiliteit van de schouder

Schouder micro-instabiliteit bestaat uit een anatomische verandering van dit gewricht. Het zorgt ervoor dat de kop van de humerus abnormaal beweegt en gedeeltelijk verschuift van zijn natuurlijke positie. Mensen die hieraan lijden, voelen pijn en functionele beperking in het gebied. Dit uit zich vaak als een gevoel van een "dode" of verzwakte schouder. Het wordt geassocieerd met andere pathologieën zoals SLAP-blessures.

Het ontstaat door geaccumuleerde microtrauma's die de statische stabilisatoren van de schouder aantasten. Repetitieve bewegingen over het hoofd met externe rotatie of abductie zijn geassocieerde risicofactoren. Daarom komt het vaak voor bij sporters zoals tennissers.

Beste producten voor herstel van blessures aan de tennisschouder

Bestseller

.

Hoe RICE-therapie toepassen om schouderblessures bij tennissers te behandelen?

RICE is een medisch zorgprotocol dat wordt toegepast om blessures te behandelen. De naam komt van de samenvoeging van de initialen rest, ice, compression en elevation. Deze vier woorden staan voor de stappen of stadia in de toepassing van RICE-therapie. Er zijn andere vergelijkbare methodes, zoals het PRICE-protocol. Dit is eigenlijk een update van RICE, die een nieuwe stap introduceert: bescherming.

Hieronder leggen we uit waar elke stap van de PRICE-therapie uit bestaat:

• Bescherming: Dit is de eerste stap en bestaat uit het beschermen van het getroffen lid of gebied. Om dit te doen, is het noodzakelijk om sportactiviteiten te onderbreken en elke beweging te vermijden die de blessure zou kunnen verergeren. In deze stap is het raadzaam om een immobilisator te gebruiken, zoals mitella's, gewrichtssteunen, enz.
• Rust: Vervolgens is het essentieel om het getroffen gebied rust te geven. Meestal moet dit echter niet volledig worden geïmmobiliseerd, omdat anders stijfheid kan ontstaan. Over het algemeen wordt een rustperiode van 48 uur aanbevolen, met veilige bewegingen voor de patiënt.
• IJs: Deze stap is bedoeld om pijn en ontsteking te verminderen door cryotherapie toe te passen op de blessure. Je moet maximaal 20 minuten een koud kompres (tussen 10 en 20 °C) op het getroffen gebied leggen (langer dan deze tijd is gevaarlijk). U kunt het kompres 6 tot 8 keer per dag aanbrengen.
• Compressie: Door de blessure goed te comprimeren, bevorderen we de bloedcirculatie, verminderen we ontstekingen en verstevigen we het getroffen gebied. In deze stap is het mogelijk om de blessure te zwachtelen met een weefsel, dit moet meestal elastisch zijn om veilige bewegingen mogelijk te maken. Het verband moet worden aangepast, maar moet circulatie mogelijk maken.
• Elevatie: Elevatie van het getroffen gebied heeft ontstekingsremmende eigenschappen en helpt de pijn te verminderen. In dit stadium moet je het getroffen gebied ondersteunen op een verhoogd oppervlak, bij voorkeur gewatteerd. Hierbij moet je ervoor zorgen dat de blessure zich op een hoogte boven het hart bevindt. Rustperiodes zijn ideaal voor deze stap.

Referenties

1. Van der Hoeven, H., & Kibler, W. B. (2006). Schouderblessures bij tennissers. British journal of sports medicine, 40(5), 435-440. https://bjsm.bmj.com/content/40/5/435.abstract
2. Ellenbecker, T. S. (1995). Revalidatie van schouder- en elleboogblessures bij tennissers. Klinieken voor sportgeneeskunde, 14(1), 87-110. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S027859192030260X
3. McCann, P. D., & Bigliani, L. U. (1994). Schouderpijn bij tennissers. Sports Medicine, 17, 53-64. https://link.springer.com/article/10.2165/00007256-199417010-00005
4. Kibler, W. B. (1995). Biomechanische analyse van de schouder tijdens tennisactiviteiten. Klinieken voor sportgeneeskunde, 14(1), 79-85. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0278591920302593
5. Chandler, T. J., Kibler, W. B., Stracener, E. C., Ziegler, A. K., & Pace, B. (1992). Shoulder strength, power, and endurance in college tennis players. The American Journal of Sports Medicine, 20(4), 455-458. https://journals.sagepub.com/doi/abs/10.1177/036354659202000416
6. Abrams, G. D., Renstrom, P. A., & Safran, M. R. (2012). Epidemiologie van musculoskeletale blessures bij tennissers. British journal of sports medicine, 46(7), 492-498. https://bjsm.bmj.com/content/46/7/492.short
7. Chandler, T. J. (1995). Training voor tennis. Klinieken voor sportgeneeskunde, 14(1), 33-46. https://europepmc.org/article/med/7712556
8. Nirschl, R. P. (1988). Preventie en behandeling van elleboog- en schouderblessures bij de tennisser. Klinieken voor sportgeneeskunde, 7(2), 289-308. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0278591920309364
9. Eygendaal, D., Rahussen, F. T. G., & Diercks, R. L. (2007). Biomechanica van het ellebooggewricht bij tennissers en relatie tot pathologie. British journal of sports medicine, 41(11), 820-823. https://bjsm.bmj.com/content/41/11/820.short
10. Perkins, R. H., & Davis, D. (2006). Blessures aan het bewegingsapparaat bij tennis. Klinieken voor fysische geneeskunde en revalidatie, 17(3), 609-631. https://www.pmr.theclinics.com/article/S1047-9651(06)00031-3/fulltext