Hoofd, gezicht en ogen

De schedel en het gezicht zijn verantwoordelijk voor de bescherming van de hersenen, een fundamenteel orgaan voor de menselijke ontwikkeling. Hoofdpijn komt bij een groot aantal mensen voor, terwijl de oorzaken en symptomen die ze veroorzaken kunnen variëren, afhankelijk van welk deel van het lichaam niet goed werkt.

Daarom is het belangrijk om de anatomie van het hoofd, de ogen en het gezicht te kennen en de meest voorkomende ziekten die in dit deel van het lichaam voorkomen. U vindt deze informatie hieronder, dus we nodigen u uit om verder te lezen en een kijkje te nemen!

Onderdelen en anatomie van het hoofd

De anatomie van het hoofd bestaat uit het volgende:

Schedel

De schedel bestaat uit de volgende botten:

• Frontaal: Het bot in het voorste en superieure aanzicht van de schedel. Het is een centraal, symmetrisch bot dat verbonden is met de pariëtale, sphenoïde, nasale, ethmoïde, zygomatische, maxillaire en lachrymale botten.
• Pariëtaal: Twee botten gelegen in het anterolaterale deel van de schedel. Het is een groot bot dat een groot deel van de hersenen bedekt. Het staat in verbinding met de frontale, sphenoïde, temporale en occipitale botten,
• Temporaal: Net als het pariëtaal bot is het een gelijkmatig bot, maar het ligt in het voorste deel van de schedel. Het is verbonden met de frontale, temporale, pariëtale en zygomatische botten van het gezicht. Het bevindt zich ter hoogte van de slaap.
• Occipitaal: Dit bot vormt het onderste deel van de schedel, dat in verbinding staat met de atlas of eerste halswervel van de wervelkolom. Het staat ook in verbinding met de pariëtale en temporale botten.
• Sphenoid: Dit is een diep, vreemd bot gelegen aan de middelste basis van de schedel. Het staat in verbinding met het voorhoofdsbeen, het slaapbeen en het achterhoofdsbeen. De hypofyse en hersenvliezen liggen in deze endocraniale uitsparing.
• Ethmoid: Zijn T-vorm maakt verbinding mogelijk met de frontale, sphenoïde, maxillaire, nasale, lacrimale en gezichtsmassa.

De spieren die de schedel vormen zijn

• Occipitofrontaal: Deze spier bevindt zich in het achterste gedeelte van het hoofd, vanaf het epicraniale fibreuze membraan tot aan de processus mastoideus van de temporalis. Hij wordt ook wel de occipitale buik genoemd.
• Temperoparietaal: De fascia temporalis wordt bedekt door deze spier, die ontstaat vanuit het bovenste deel van de schedel (precies in de aponeurotische galea) tot zijn insertie in de helix van het oor.
• Sternocleidomastoideus: Dit is een platte spier gelegen aan de basis van het slaapbeen en ontwikkelt zich tot het sternale manubrium.
• Procerus: Deze spier is verantwoordelijk voor het naar beneden bewegen van de wenkbrauwen. Hij komt voort uit het onderste deel van het voorhoofdsbeen en sluit aan op de wenkbrauwen.
• Superciliaire corrugator: Het is mogelijk het voorhoofd te rimpelen dankzij de werking van deze spier. Zijn traject loopt van de superciliaire boog naar de ooglidhuid.
• Temporalis: Ook bekend als crotaphites, is een spier die de elevatie en retractie van het kaakbot mogelijk maakt. Hij loopt van de inferieure temporalis naar de processus van de onderkaak.

De gewrichten in de schedel zijn van het type synarthrose. Dat wil zeggen, ze hebben een klein vlies of geen beweging tussen de botten.

Gezicht

De botten van het gezicht zijn

• Bovenkaak: Het beslaat een groot deel van het gezicht, is een gelijkmatig bot en is vierzijdig van vorm. Het bevindt zich in het centrale voorste deel van de beenderen van het gezicht, en sluit aan op de zygomatische, frontale, lacrimale, nasale, ethmoïde, vomer palatine en het inferieure turbinaat. Hieruit ontstaan de boventanden en de kiezen.
• Onderkaak: Het is ook bekend als de onderkaak. Het is het grootste bot van het gezicht, het is een paar en symmetrisch. Het heeft het gewricht met de meeste bewegingen in het gezicht in het achterste deel. Het is verantwoordelijk voor het vasthouden van de tanden en kiezen eronder.
• Nasaal: Dit gepaarde bot is met elkaar verbonden door het septale kraakbeen en vormt het externe deel van de neus. De bovenkant is verbonden met het voorhoofdsbeen en de binnenkant met het middenrif.
• Vomer: Onderdeel van het neustussenschot, het is een enkel bot dat de neus in twee neusgaten verdeelt. Het verbindt de bovenkaak, de palatines, het ethmoid en het sphenoid.
• Turbinaten: Ze kunnen worden verdeeld in bovenste, middelste en onderste turbinaten en vormen een benige structuur in de neus. Ze bevinden zich aan de laterale zijde van de neusgaten.
• Zygomatisch of Malar: Vormt een deel van de oogbol en het jukbeen van het gezicht. Het is een vooruitstekend bot dat de bovenkaak, het sfenoïd, het voorhoofdsbeen en de slaapbeenderen verbindt.

De volgende spieren komen voor in het gezicht:

• Orbicularis oculi: Deze kan worden onderverdeeld in het orbitale deel en het palpebrale deel. Deze spier komt voort uit de frontalis en loopt via het lacrimale kanaal naar de huid van de oogleden. Zijn functie is het sluiten van de oogleden.
• Nasaal: Deze spier is te vinden aan de laterale zijde van de neus, daar hij ontspringt in de bovenkaak en insereert in het neusbeen. Hij brengt de neusvleugels omhoog en regelt de bewegingen van de neuspunt.
• Levator labii superioris: Deze spier is genoemd naar zijn functie. Hij komt voort uit de infraorbitale rand en sluit aan op de huid en spieren van de bovenlip.
• Kleine zygomatische spier: Deze spier van het gezicht is een klein weefsel dat ontstaat uit en insereert in de buitenzijde van het malaire of zygomatische bot.
• Grote zygomatische spier: loopt van de processus temporalis tot aan de mondhoek. Hij moet de huid rond de mond trekken.
• Buccinator: Dit is een platte spier gelegen op de wang van het gezicht, hij werkt bij het kauwen en drukt de wangen samen. Hij ontspringt in de bovenkaak en sluit aan op de musculus orbicularis oris.
• Orbicularis oris van de mond: De lippen kunnen worden geplooid dankzij de werking van de spier, die een traject heeft van de bovenkaak naar de huid gelegen in de labiale commissuur.
• Masseter: Zijn werking maakt het mogelijk de mond te sluiten en de kaakbewegingen te controleren. Deze spier loopt van de processus zygomaticus naar het antropometrische punt van de onderkaak.
• Risorius: Een kleine spier gelegen naast de musculus orbicularis oris van de mond, wordt gekenmerkt door het intrekken van de mondhoek, wat deel uitmaakt van de actie van het lachen bij de persoon.
• Depressor labii inferioris: Net als andere spieren is dit weefsel genoemd naar de actie die het uitvoert. Het ontwikkelt zich van de onderkaak tot de huid van de onderlip.
• Mentonianus: Deze is verantwoordelijk voor het optillen van de huid van de kin. Hij ontstaat en voegt zich in het onderste deel van de lippen.
• Mondhoek depressor: De mondhoek kan worden ingedrukt dankzij de werking van dit spierweefsel. Het ontstaat vanuit de kin en grijpt in de mondhoek.
• Platisma: Deze is verantwoordelijk voor het verlagen van de kaak en het aanspannen van de huid wanneer bepaalde spieren van het gezicht samentrekken. Het is een grote spier die ontspringt in het onderhuidse deel van het sleutelbeen en insereert in de kinstreek.
• Pterygoid: Een groep spieren verantwoordelijk voor het kauwen die vanuit het sphenoid naar de onderkaak loopt en de onderdrukking en verhoging ervan veroorzaakt.

Ligamenten die in het gezicht voorkomen zijn:

• Sphenomandibulair: Dit ligament zorgt ervoor dat het sphenoid zich verbindt met het mandibulaire foramen en de maxillaire vaten.
• Lateraal ligament: Dit ligament is verdeeld in twee delen waarmee het achterste aspect van de hals van het maxillaire bot kan worden verbonden met het zygomatische bot.
• Pterygospineus: De processus spinus van het sphenoid wordt door dit weefsel verbonden met het laterale pterygoid.
• Stylomandibulair: Een ander kort, dun ligament waarmee het sfenoïd aan de onderkaak vastzit.
• Stylohyoid: Dit is een van de langste ligamenten in het gezicht, omdat het de aanhechting van het tongbeen aan de processus styloideus van het slaapbeen vergemakkelijkt.

De belangrijkste gewrichten in het gezicht zijn

• Temporomandibulair: Dit gewrichtsorgaan is verantwoordelijk voor het uitvoeren van de bewegingen tussen de onderkaak en het slaapbeen. Het is van het synoviale type.
• Gewrichten van het syarthrosetype.

Ogen

De oogholte wordt anatomisch gevormd door deze botten:

• Lacrimal, lacrimal of unguis: Dit is een vierkante plaat die aan elk van zijn vier zijden articuleert met de frontale, ethmoid, nasale en maxillary botten.
• Ethmoid: Zoals hierboven vermeld, creëert dit T-vormige bot de zijkant van de oogholte.
• Andere reeds besproken botten in het gezicht: zygomatisch, maxillair, palatine en sphenoid.

De spieren van de ogen zijn:

• Grote schuine zijde: Maakt beweging van het oog in alle richtingen mogelijk, zijn loop is van de achterkant van het oog naar de kraakbeenring van de baan.
• Kleine Oblique: Maakt ook deel uit van de extrinsieke musculatuur van het oog, maar in tegenstelling tot de andere spieren sluit hij aan op de gemeenschappelijke tendineuze ring of "Ring van Zinn".
• Superior rectus: De naam verwijst naar de plaats van deze spier, bovenaan de oogbol. Hij maakt oogrotatie en elevatiebewegingen mogelijk.
• Rectus internus: Dit spierweefsel maakt samentrekking van de oogkas mogelijk, waardoor het oog in de richting van de neus kan draaien.
• Externe rectus rectus: Door de werking van deze spier kan de oogbol in de tegenovergestelde richting van de neus draaien, bekend als abductie van het oog.
• Inferieure rectus: Dit is de laatste van de groep van zes spieren die de bewegingen van de oogbol in evenwicht houden. Dit weefsel is verantwoordelijk voor het naar beneden draaien van het oog en maakt beweging naar het midden van het oog mogelijk.

De ligamenten in het oog zijn:

• Lens suspensory: Ook bekend als de ciliary zonule. Dit ligament van koolhydraten en eiwitten stabiliseert de lens van het oog om beter te kunnen focussen op nabije objecten.

Beste producten voor verlichting van hoofd-, gezichts- en oogpijn

Bestseller

Meest voorkomende oogziekten en kwalen

Hieronder volgen de meest voorkomende oogziekten en -kwalen:

Myopie

Deze ziekte leidt ertoe dat iemand verre voorwerpen niet duidelijk kan zien, wat wazig zicht veroorzaakt. Er zijn verschillende oorzaken voor deze oogaandoening, maar de belangrijkste is erfelijk.

Astigmatisme

De onregelmatige kromming van de kristallijne lens van het oog veroorzaakt wazig zicht op nabije en verre voorwerpen (in sommige gevallen is er een waarneming van vervormde beelden). Het kan op verschillende leeftijden voorkomen, aangezien deze aandoening meestal erfelijk is.

Presbyopie

Presbyopie is een van de meest voorkomende oogziekten bij mannen tussen 40 en 45 jaar, en kan toenemen tot de leeftijd van 65 jaar. Het is het onvermogen om scherp te stellen op voorwerpen dichtbij, waarbij een van de kenmerkende symptomen is dat men op een bepaalde afstand moet lezen, meestal met de arm volledig uitgestrekt.

Conjunctivitis

Deze besmettelijke ziekte veroorzaakt jeuk, oogafscheiding en roodheid in het oog door de aanwezigheid van virussen of bacteriën die het bindvlies (kleine laag die het witte gedeelte bedekt) van de oogbol ontsteken.

Staar

Naast wazig zicht als gevolg van de ondoorzichtigheid van de kristallijne lens van het oog, kunnen mensen voorwerpen dubbel waarnemen. Er zijn verschillende oorzaken van staar, en niet de meest voorkomende is de gevorderde leeftijd van de patiënt.

Glaucoom

Er zijn verschillende soorten glaucoom, de meest voorkomende is open-hoek glaucoom, waarbij het gezichtsvermogen geleidelijk afneemt. Het is een ziekte veroorzaakt door hoge druk in het oog, die op elke leeftijd kan optreden, hoewel het vaak voorkomt dat patiënten ouder zijn dan 60 jaar.

Hoe kunnen we hoofdpijn verlichten met complementaire en niet-invasieve therapieën?

Zie hieronder de complementaire behandelingen die worden toegepast om hoofd-, gezichts- en oogpijn te verlichten:

Warmte- en koudetherapie

Dit type behandeling bestaat uit de toepassing van warmte in dezelfde sessie, vervolgens wordt de behandeling voortgezet met koude en afgesloten met de eerste temperatuur. Voorzichtigheid is geboden, want de toepassing mag in totaal niet langer duren dan 20 minuten.

• Warmte doet de bloedvaten in de capillaire wanden verwijden, waardoor de bloedstroom naar het getroffen gebied toeneemt.
• Koude werkt pijnstillend. Deze therapie kan worden toegepast door middel van ijskompressen.

Massagetherapie

Massages stimuleren de bloedvaten om de bloedcirculatie in het getroffen gebied te verbeteren. Bovendien vermindert het stress omdat het lichaam zelf dopamine aanmaakt waardoor een gevoel van welzijn ontstaat. Dit kan helpen hoofdpijn te verminderen. Elektronische massageapparaten, vibratierollers, massagepistolen en elektrische rugmassagestoelen kunnen worden gebruikt om hoofdpijn te helpen verminderen.

Acupressuurtherapie

Compressie is een massagetechniek die wordt toegepast op specifieke plaatsen op het lichaam om hoofdpijn te verminderen. Daarom kunnen bij deze therapie nek-, rug- en schoudermassagekussens of trilballen worden gebruikt. Hierdoor worden de capillaire wanden gestimuleerd om de bloedstroom te verbeteren.

Thermotherapie

Hoewel we het al hebben gehad over de voordelen van warmte als verwijdingsmiddel van de capillaire wanden, is het belangrijk op dit punt te verduidelijken dat deze therapie alleen warmte gebruikt om deze effecten te verkrijgen (in tegenstelling tot warmte- en koudebehandeling). Thermotherapie kan worden toegepast door middel van verschillende technieken, waarvan de meest gebruikelijke het gebruik van microwarmtekussens en warmwaterbaden is.

Cryotherapie

Voorzichtigheid is geboden bij de toepassing van koude, door middel van koude pads of ijsgelpakkingen, omdat het effect dat cryotherapie kan hebben een contra-indicatie kan vormen voor hoofdpijn. Met andere woorden, het gebruik van deze therapie moet worden aanbevolen door de arts en is alleen mogelijk als het letsel niet langer dan 48-72 uur heeft geduurd.

Elektrotherapie

Dit is een techniek die verlichting van pijn en sommige fysieke kwalennastreeft door de toepassing van elektrische en elektromagnetische energie, naast andere varianten, via de huid met behulp van geleidende pads, elektroden genaamd. Het is een zeer veilige vorm van therapie en moet worden toegepast door een fysiotherapeut die gespecialiseerd is in de manipulatie van elektriciteit om bepaalde soorten kwalen te behandelen.

R.I.C.E Therapie

De R.I.C.E. therapie is de eerste en eenvoudigste van de behandelingsprotocollen voor kleine blessures. Het verschijnt in de sportwereld om ongelukken met acute verwondingen te behandelen. Het wordt al vele jaren beschouwd als de meest geschikte methode vanwege de snelheid en de resultaten.

Andere doeltreffende alternatieve therapieën

Er zijn andere therapieën die kunnen worden toegepast vanwege hun niet-invasieve methoden. Deze zijn:

• Natuurlijke remedies met het gebruik van planten: Door deze behandeling is het mogelijk om verschillende gebieden van het lichaam te stimuleren waardoor de hoofdpijn zal afnemen, als deze wordt veroorzaakt door een lichamelijk letsel of door een lever- of maagaandoening. Boldo, kamille en linde worden vaak gebruikt.
• Acupunctuur: Deze oosterse techniek laat de patiënt ontspannen, op zoek naar mentaal evenwicht. Als de hoofdpijn wordt veroorzaakt door een kneuzing of extreme pijn in een deel van het lichaam, is het met deze therapie mogelijk om deze symptomen te verminderen.
• Aromatherapie: Dit is een therapie die bestaat uit het ontspannen van de patiënt door middel van aroma's die stress verminderen, waardoor de hoofdpijn verbetert. Het kan worden toegepast door middel van essentiële oliën of luchtverspreiders. Tot de meest voorkomende kruiden behoren lavendel, pepermunt en peperine.

Referenties

1. Wang, Y. X., Panda-Jonas, S., & Jonas, J. B. (2021). Optische zenuwkop anatomie bij myopie en glaucoom, inclusief parapapillaire zones alfa, bèta, gamma en delta: histologie en klinische kenmerken. Progress in retinal and eye research, 83, 100933. https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1350946220301051
2. Mackenzie, P. J., & Cioffi, G. A. (2008). Vasculaire anatomie van de oogzenuwkop. Canadian Journal of Ophthalmology, 43(3), 308-312. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0008418208801111
3. Willoughby, C. E., Ponzin, D., Ferrari, S., Lobo, A., Landau, K., & Omidi, Y. (2010). Anatomie en fysiologie van het menselijk oog: effecten van mucopolysaccharidoses ziekte op structuur en functie-een overzicht. Clinical & Experimental Ophthalmology, 38, 2-11. https://onlinelibrary.wiley.com/doi/full/10.1111/j.1442-9071.2010.02363.x
4. Radius, R. L., & Gonzales, M. (1981). Anatomie van de lamina cribrosa in menselijke ogen. Archives of ophthalmology, 99(12), 2159-2162. https://jamanetwork.com/journals/jamaophthalmology/article-abstract/634026
5. Kels, B. D., Grzybowski, A., & Grant-Kels, J. M. (2015). Menselijke oculaire anatomie. Clinics in dermatology, 33(2), 140-146. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0738081X1400234X
6. Carpenter, W. B. (1866). Beginselen van de menselijke fysiologie. Lea & Blanchard. https://books.google.es/books?hl=en&lr=&id=6L40AQAAMAAJ
7. Bentsianov, B., & Blitzer, A. (2004). Anatomie van het gezicht. Clinics in dermatology, 22(1), 3-13. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0738081X03001135
8. Marur, T., Tuna, Y., & Demirci, S. (2014). Gezichtsanatomie. Clinics in dermatology, 32(1), 14-23. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0738081X13000898