Ellebogen

De onderdelen waaruit de anatomie van de elleboog bestaat, zijn belangrijk voor de verbinding tussen de schouder-, arm- en polsgewrichten. Dit helpt de mens om verschillende biomechanische bewegingen uit te voeren dankzij de werking van de spieren, ligamenten, botten en gewrichten van de elleboog.

Lees verder voor meer informatie over de meest voorkomende elleboogblessures, rekening houdend met ziekten en sportactiviteiten. We bespreken ook de huidige behandelingen en aanvullende therapieën voor elleboogpijn. Tot slot laten we u kennismaken met de beste artikelen om u te helpen deze kwalen te bestrijden.

Onderdelen en anatomie van de elleboog

De anatomie van de elleboog is als volgt opgebouwd:

Botten en gewrichten

De elleboog is een gewrichtslichaam waarin verschillende botten samenkomen, die hieronder worden genoemd

• Humerus: Het bovenste deel is verbonden met het schouderblad via het glenohumerale gewricht. Het is een langwerpig bot dat kan worden verdeeld in verschillende gebieden, waarbij de supracondylaire kam, coronoïde fossa, epicondyle, radiale fossa, condyle en trochlea de gebieden zijn die betrekking hebben op de elleboog. Het uitstekende en zichtbare bot dat wij allen de elleboog noemen is de epicondylus.
• Radius: Dit bot bevindt zich aan de buitenkant van de onderarm en loopt parallel aan de ellepijp, het is ook langwerpig en enigszins gebogen. Het verbindt zich door zijn kop met de epicondylus van het opperarmbeen en vormt zo de elleboog.
• Ulna: De kop van dit bot of olecranon sluit aan op de epitrochlea, trochlea en olecraniale holte van het opperarmbeen. Aan het andere uiteinde van dit langwerpige weefsel bevindt zich de pols.

De gewrichten in de elleboog zijn gemakkelijk te ontwikkelen door de bewegingen die dit anatomische deel heeft.

De belangrijkste gewrichtslichamen van de elleboog zijn hieronder weergegeven:

• Humerocubital: Verbindt de ellepijp via het olecranon en het processus trichoideus met de trochlea van het opperarmbeen en de olecraniale en coronoïde fossae daarvan. Dit maakt extensie en flexie van de elleboog mogelijk.
• Humeroradiaal: Dit gewricht verbindt de condyl van de humerus met de kop van het spaakbeen, zodat de elleboog buig- en strekbewegingen kan maken.
• Proximale radioulnar: Dit is een trochleair type gewricht en verbindt de radiale inkeping van het ulnaire bot met de radiale kop van het spaakbeen via de gezamenlijke omtrek.

Spieren

De spieren in de elleboog zijn

• Biceps brachii: Deze komt voort uit het processus coracoideus van het schouderblad en grijpt in op de tuberositeit van het spaakbeen. De werking van deze spier veroorzaakt flexie, abductie, rotatie en articulatie van de schouder als geheel.
• Triceps brachii: Gelegen aan de achterkant van de arm vanaf de tuberositeit van het schouderblad en vanaf de top van de humerus tot aan het olecranon. Zijn belangrijkste functies zijn adductie en extensie van de onderarm.
• Brachialis: Deze spier ontstaat uit het midden van de humerus en grijpt in op het processus coronoideus en de tuberositeit van de ulna. Zijn functie is het buigen van de elleboog.
• Supinator longus: Ook bekend als brachioradialis. De buiging van de elleboog wordt veroorzaakt door de werking van deze spier, die zich in het opperarmbeen bevindt (in het supracondylaire deel) en in het laterale uiteinde van het spaakbeen grijpt.
• Supinator brevis: Het werk van dit weefsel is het roteren van het spaakbeen om elleboogbewegingen uit te lokken. Het heeft zijn oorsprong in de ellepijp en in het onderste gedeelte van het opperarmbeen, in de laterale epicondylus.
• Pronator teres: Deze spier ontspringt aan de mediale epicondylus, de supracondylaire kam en het processus coronoideus van de ellepijp. Zijn werking houdt verband met de flexie van de elleboog en de pronatie van de onderarm.
• Pronator quadratus: Deze komt voort uit de ellepijp en grijpt in op het spaakbeen, precies in het distale kwart. Het werk van dit weefsel is de pronatie van de onderarm.
• Anconee: Het strekken van de onderarm gebeurt door de werking van deze spier, die ontstaat in de laterale epicondylus van het opperarmbeen en insereert in het superieure proces van de ellepijp.
• Achterste ellepijp: Deze houdt verband met de extinctie van de ellepijp bij de pols. Hij ontstaat uit de epicondylus van de ellepijp en eindigt bij het vijfde middenhandsbeentje van de pink.
• Vingerextensoren: Sommige van deze spieren komen voort uit het ellebooggebied en hun taak is om de vingerkootjes en metacarpalen van de vingers te strekken en samen te trekken.

Ligamenten

De ligamenten van de elleboog zijn als volgt:

• Annulair ligament: Bevindt zich aan de bovenkant van het spaakbeen onder de epicondylus en condylus van de humerus. Zijn taak is het gewricht te verstevigen zodat de kop van het spaakbeen binnen de grote sigmoïdholte blijft.
• Vierkant: Het ligament loopt van de radiuskop naar de trochleaire inkeping van de ellepijp. Dit maakt supinatie- en pronatiebewegingen van het gewricht mogelijk.
• Posterior: Dit is een dun ligament dat werkt voor de stabiliteit van de elleboog. Het heeft transversale en verticale vezels, die worden gebruikt om de gewrichtsbewegingen te beperken.
• Anterior: Men kan in dit ligament drie soorten vezels onderscheiden die helpen het manchet van de humerus te bedekken om de bewegingen van de elleboog te beperken.
• Externe laterale: Dit is een minder resistent weefsel dan de vezels van de interne laterale. Zijn werking bestaat erin het ringvormige ligament te helpen om de bewegingen van de elleboog te laten plaatsvinden.
• Interne laterale: Het is mogelijk dit ligament te verdelen in posterior, mediaal en anterior. Dit komt door zijn anatomische plaatsing binnen de elleboog om het epitrochleaire gebied te versterken en bewegingen te stabiliseren.

Beste producten voor verlichting van elleboog- en armpijn

Bestseller

.

Biomechanica van de elleboog

Biomechanica is de studie van de door het lichaam uitgevoerde bewegingen, rekening houdend met de verbruikte energie en de door deze handelingen verkregen resultaten.

Binnen de elleboog kunnen verschillende bewegingen worden onderscheiden, te weten:

• Flexie: Deze bestaat uit het strekken van de arm tot 90° en het naar achteren richten van de hand tot deze het oor raakt. De maximale amplitude van deze beweging is 170° en werkt op de spieren biceps brachii, brachioradialis en brachialis.
• Extensie: Dit is het omgekeerde van flexie. Hierbij wordt de hand naast het hoofd op schouderhoogte gebracht in een hoek van 90°, met de romp als as. De triceps brachii, anconeus en brachialis zijn de spierstructuren die bij deze biomechanische beweging een rol spelen.
• Supinatie: Deze actie bestaat uit het omhoog draaien van de handpalm. De spieren die verantwoordelijk zijn voor deze beweging zijn de biceps brachii en de supinator brevis. De rotatiehoek kan tussen 75 en 90° liggen.
• Pronatie: Dit is de tegenovergestelde beweging van supinatie. Zij houdt in dat de handpalm in de richting van de grond wordt geplaatst en kan een amplitude van 75 tot 90° hebben. De spieren die bij deze beweging betrokken zijn, zijn de pronator quadratus en de pronator teres.
• Neutraal: Dit is een tussenbeweging tussen pronatie en supinatie. Dat wil zeggen dat de hand wordt geplaatst met de palm naar binnen gericht, met de duim naar boven.

Meest voorkomende elleboogblessures

De elleboog kan verschillende soorten blessures oplopen, die we hieronder analyseren.

Soorten elleboogblessures

De meest voorkomende kneuzingen of aandoeningen aan de elleboog zijn:

• Artritis in de elleboog: Of het nu komt door de hoge leeftijd van de patiënt, een trauma of onvoldoende immuuncellen, het is mogelijk dat de botten en het kraakbeen in het gewricht verslijten. Dit veroorzaakt pijn en stijfheid in het gewricht, door het gebrek aan speling in het gewrichtskapsel.
• Elleboogpeesontsteking: Dit is een van de meest voorkomende elleboogblessures en wordt veroorzaakt door een ontsteking van de pezen die door dit deel van het lichaam lopen. Dit kan worden veroorzaakt door plotselinge, herhaalde bewegingen of een gebrek aan opwarming vooraf.
• Elleboogslijmbeursontsteking: Als er sprake is van een ontsteking in de slijmbeurzen die zich in de elleboog bevinden als gevolg van overtollig synoviaal vocht, spreekt men van elleboogslijmbeursontsteking. Deze slijmbeurzen hebben tot taak de wrijving tussen de botten en het kraakbeen op te vangen. Dit veroorzaakt ontstekingen en acute pijn wanneer ze niet goed functioneren.
• Verstuiking van de elleboog: Een verstuiking treedt op wanneer de ligamenten in de elleboog tot voorbij het microscopische niveau zijn uitgerekt of gescheurd. Dit letsel veroorzaakt kneuzingen, roodheid in het gebied en pijn wanneer men de elleboog probeert te bewegen.
• Elleboogdislocatie: Is een verwonding die ontstaat wanneer één of meer van de gewrichten aan de elleboog (humero-ulnar, humeroradiaal en radioulnar) tussen het uiteinde van het opperarmbeen en de kop van het spaakbeen en de ellepijp glijden. Dit type scheiding kan worden ingedeeld als een posterieure, anterieure, laterale, mediale of divergente elleboogdislocatie.

Sportletsels aan de elleboog

Sporters staan bloot aan elleboogblessures door de activiteit die ze uitoefenen. Wij laten u hieronder zien wat de meest voorkomende sportblessures zijn:

• Elleboogblessures bij golf: De repetitieve en veeleisende bewegingen bij de stoten in deze sport veroorzaken tendinopathieën en bursitis. Het meest voorkomend is een ontsteking van de epitrochleaire spieren van de onderarm, deze blessure wordt meestal "golferselleboog" of epitrochleitis genoemd.
• Elleboogblessures bij gewichtheffen: Bursitis, verstuiking en peesontsteking zijn twee veel voorkomende blessures die ontstaan door overmatige belasting van de ellebogen bij het tillen van zware voorwerpen. Ook sporters met spiercontracturen en elleboogdislocaties komen voor.
• Tenniselleboogblessures: Tenniselleboog of laterale epicondylitis is een van de meest voorkomende aandoeningen waaraan deze sporters lijden. Het gaat om een ontsteking van de strekpezen die uit de laterale epicondylitis voortkomen. Anderzijds kunnen bij deze sport ook bicepscontractuur, bursitis en breuk van de epicondylus (door valpartijen) voorkomen.

Elleboogkwalen en -ziekten

Naast de bovengenoemde kwalen zijn er nog andere aandoeningen van de elleboog. Deze zijn

Jicht

De ophoping van microkristallen door een teveel aan urinezuur in het lichaam veroorzaakt hevige pijn in de elleboog. Dit leidt tot immobilisatie van het gewricht en in sommige gevallen tot roodheid en ontsteking.

Ontwrichtingen

Een ontwrichting kan optreden wanneer een van de drie botten in de elleboog van zijn plaats glijdt. Hoewel dit door de anatomie van het opperarmbeen, spaakbeen en ellepijp niet vaak voorkomt, is het mogelijk dat dit letsel optreedt wanneer de persoon valt met uitgestrekte hand en de pols eerst rust.

Osteomalacie

Osteomalacie is een ziekte die wordt veroorzaakt door een gebrek aan vitamine D, wat leidt tot spier- en botzwakte. Dit leidt tot breuken in de botten van de elleboog en gebrek aan beweeglijkheid in de gewrichtsopening.

Kristallen botten

Ook bekend als osteogenesis imperfecta. Deze aandoening veroorzaakt grote zwakte in de botten waardoor de elleboog niet goed werkt en de kans op breuken toeneemt.

Hoe kunnen we elleboogpijn verlichten door middel van complementaire en niet-invasieve therapieën?

Bekijk deze niet-invasieve therapieën om elleboogpijn te helpen verminderen:

Warmte- en koudetherapie

Dit is een van de meest toegepaste therapieën voor elleboogpijn vanwege de hoge effectiviteit en het gebruiksgemak. Er zij op gewezen dat de toepassing van niet-invasieve warmte- en koudetherapie door een arts moet worden voorgeschreven om cold gel packs met compressiebanden te kunnen gebruiken. Ice packs en microwavable warmte packs kunnen ook worden gebruikt om ontstekingsremmende voordelen te bereiken.

Compressietherapie

Deze niet-invasieve behandeling heeft tot doel de beweging van de elleboog te verbeteren door het gewricht rust te geven. Hiervoor worden compressiekledingstukken gebruikt, waaronder elleboogbraces, compressiemouwen en elastische verbanden. Zo houdt de patiënt de slijmbeurzen, spieren, pezen en ligamenten stijf met precies de juiste hoeveelheid druk, zodat de ziekte zo snel mogelijk in remissie gaat.

Massagetherapie

Door middel van zelfmassage met een massagepistool, met een kussen of met een elektrisch massageapparaat is het mogelijk de doorbloeding van de triceps brachii, supinators en pronators te verbeteren. Dit helpt ontstekingen en pijn in deze spieren en in pezen en banden te verminderen. De gewrichtsbeweging wordt met deze behandeling verbeterd, maar het is noodzakelijk een arts te raadplegen alvorens met deze therapie te beginnen.

Acupressuur therapie

Door constante druk op verschillende speciale gebieden van het lichaam, is het mogelijk om pijn en zwelling in de ellebogen te verminderen, waardoor de beweeglijkheid van de gewrichten zal verbeteren. Om deze voordelen te verkrijgen is het noodzakelijk een arts te raadplegen alvorens deze therapie te kiezen of alvorens acupressuurmatten, massageballen of massagerollen te gebruiken (met deze voorwerpen is het mogelijk persoonlijk acupressuur toe te passen).

Thermotherapie

De ellebogen zijn een moeilijk te revalideren gebied vanwege hun biomechanische functie. Daarom is thermotherapie een goed niet-invasief alternatief om de symptomen van pijn en zwelling in dit gebied te verbeteren. Warmte kan op verschillende manieren worden toegepast, maar de meest gebruikte zijn warme en koude gelpacks voor ellebogen. Het is noodzakelijk een arts te raadplegen alvorens ze te gebruiken.

Cryotherapie

Een van de belangrijkste voordelen van koude is dat het de weefselstofwisseling versnelt, de doorbloeding verbetert en een veel snellere ontspanning van de spieren mogelijk maakt. Om deze voordelen in de elleboog te verkrijgen, is het nodig om thermische kussens of pads met speciale gels of sprays aan te brengen die helpen om de optimale interne temperatuur in de weefselvezels van het getroffen gebied te genereren. Het is belangrijk een arts te raadplegen alvorens cryotherapie toe te passen.

Elektrische spierstimulatie (EMS)

Spierelektrostimulatie, of EMS, is een therapie die bestaat uit het stimuleren van spiersamentrekkingen door het gebruik van elektriciteit, om zo een effect van activiteit en hypertrofie te bereiken zoals in de sportschool, maar zonder de noodzaak om naar een sportcentrum te gaan. Dit betekent dat u uw spieren aan het werk kunt zetten zonder uw huis te verlaten.

Elektrotherapie

Dit is een techniek die verlichting van pijn en sommige fysieke kwalenzoekt door de toepassing van elektrische en elektromagnetische energie, naast andere varianten, via de huid met behulp van geleidende pads, elektroden genaamd. Het is een zeer veilige vorm van therapie en moet worden toegepast door een fysiotherapeut die gespecialiseerd is in de manipulatie van elektriciteit om bepaalde soorten kwalen te behandelen.

Myofasciale ontkoppelingstherapie

Ook bekend als myofasciale inductie, bestaat deze therapie uit de toepassing van manuele massage om de verkorting en spanning te behandelen die ontstaat in het myofasciale weefsel dat de spieren verbindt met de botten en zenuwen. Hiervoor worden verschillende massagetechnieken gebruikt die zich richten op de zogenaamde triggerpoints.

Percussie Massage Therapie

Vibratie- of percussiemassages zijn precieze, ritmische en energetische strijkingen op het lichaam om verlichting te bereiken van sommige vervelende symptomen wanneer de spiervezels zijn aangespannen, vaak door een hoge belasting op hen en die triggerpoints in de spiervezels heeft achtergelaten.

R.I.C.E Therapie

De R.I.C.E.-therapie is de eerste en eenvoudigste van de behandelingsprotocollen voor kleine blessures. Het verschijnt in de sportwereld om ongelukken met acute verwondingen te behandelen. Het wordt al vele jaren beschouwd als de meest geschikte methode vanwege de snelheid en de resultaten.

Triggerpointtherapie

Myofasciale pijnpunten of triggerpoints zijn knopen die ontstaan in de diepere spierweefsels, die intense pijn veroorzaken. De pijn manifesteert zich niet altijd direct in het gebied waar het punt ontstaat, maar deze pijn wordt eerder verwezen naar nabijgelegen gebieden die ogenschijnlijk geen verband lijken te houden. In feite wordt geschat dat meer dan 80% van de pijn die ze veroorzaken zich in andere delen van het lichaam manifesteert.

Andere effectieve alternatieve therapieën

Er zijn andere niet-invasieve behandelingen die ook effectief zijn bij de behandeling van elleboogpijn. Hier zijn de belangrijkste:

• Natuurlijke remedies met behulp van planten: Het doel van deze behandeling is om ontstekingen te verminderen en de mobiliteit in de ellebogen te verbeteren door het gebruik van natuurlijke planten. Het kan worden toegepast via baden met warm water of theeën, die onder toezicht van een arts moeten staan. De meest gebruikte kruiden zijn munt, basilicum en kamille.
• Acupunctuur: Deze oosterse behandeling wekt algemeen welzijn op bij de patiënt door middel van naalden die in bepaalde punten van het lichaam worden gestoken. Dit helpt de bloedtoevoer naar de elleboog en de beweeglijkheid van de gewrichten te verbeteren.
• Kinesiotherapie: Het is mogelijk om massages en strategische bewegingen uit te voeren om remissie te stimuleren bij elleboogblessures. Deze therapie wordt uitgevoerd door een professional, die druk uitoefent en de pezen en spieren rekt om ze weer in hun normale positie te brengen.
• Aromatherapie: Het doel van deze aanvullende therapie is om de patiënt emotioneel en psychologisch in balans te brengen om elleboogblessures aan te kunnen. Hiervoor worden aromatische mengsels of essentiële oliën gebruikt, die op natuurlijke wijze moeten worden geïnhaleerd.

Referenties

1. Alcid, J. G., Ahmad, C. S., & Lee, T. Q. (2004). Anatomie van de elleboog en structurele biomechanica. Clinics in sports medicine, 23(4), 503-517. https://www.sportsmed.theclinics.com/article/S0278-5919(04)00071-7/fulltext
2. Bryce, C. D., & Armstrong, A. D. (2008). Anatomie en biomechanica van de elleboog. Orthopedic Clinics of North America, 39(2), 141-154. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0030589807001228
3. Fornalski, S., Gupta, R., & Lee, T. Q. (2003). Anatomie en biomechanica van het ellebooggewricht. Sports medicine and arthroscopy review, 11(1), 1-9. https://journals.lww.com/sportsmedarthro/Abstract/2003/11010/Anatomy_and_Biomechanics_of_the_Elbow_Joint.1.aspx
4. MORREY, B. F., & AN, K. N. (1985). Functionele anatomie van de ligamenten van de elleboog. Clinical Orthopaedics and Related Research (1976-2007), 201, 84-90. https://journals.lww.com/corr/abstract/1985/12000/functional_anatomy_of_the_ligaments_of_the_elbow.15.aspx
5. Field, L. D., & Savoie, F. H. (1998). Veel voorkomende elleboogblessures in de sport. Sports medicine, 26(3), 193-205. https://link.springer.com/article/10.2165/00007256-199826030-00005
6. Safran, M. R. (2004). Elleboogblessures bij sporters. Clinics in Sports Medicine, 23(4), xvii-xix. https://www.sportsmed.theclinics.com/article/S0278-5919(04)00072-9/fulltext
7. Cain Jr, E. L., Dugas, J. R., Wolf, R. S., & Andrews, J. R. (2003). Elbow injuries in throwing athletes: a current concepts review. The American journal of sports medicine, 31(4), 621-635. https://journals.sagepub.com/doi/abs/10.1177/03635465030310042601
8. Assendelft, W., Green, S., Buchbinder, R., Struijs, P., & Smidt, N. (2003). Tenniselleboog. Bmj, 327(7410), 329. https://www.bmj.com/content/327/7410/329.short
9. Green, S., Buchbinder, R., Barnsley, L., Hall, S., White, M., Smidt, N., & Assendelft, W. J. (2002). Acupunctuur voor laterale elleboogpijn. Cochrane Database of Systematic Reviews, (1). https://www.cochranelibrary.com/cdsr/doi/10.1002/14651858.CD003527/full
10. Evans, P. J., Nandi, S., Maschke, S., Hoyen, H. A., & Lawton, J. N. (2009). Preventie en behandeling van elleboogstijfheid. Tijdschrift voor handchirurgie, 34(4), 769-778. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0363502309001622