Breuken

Alle weefsels in het menselijk lichaam hebben het vermogen om zich na verwonding te regenereren. Van nature heeft het lichaam het vermogen om onmiddellijk na de kneuzing de cellen en stoffen te produceren die nodig zijn om de weefsels weer op te bouwen. Daardoor krijgt het gewonde weefsel dezelfde eigenschappen als vóór de kneuzing.

Een van de sterkste weefsels van allemaal is bot. Maar hoewel deze lagen hard en taai zijn, kunnen ze afbreken. Als dat gebeurt, ontstaat er een botbreuk, die verschillende symptomen veroorzaakt. Hier leest u wat die zijn en wat de belangrijkste soorten zijn.

Definitie: Wat is een botbreuk of gebroken bot?

Een botbreuk wordt gedefinieerd als het barsten, gedeeltelijk of geheel breken van een bot in het menselijk lichaam. Dit is het gevolg van sportblessures, plotselinge valpartijen, plotselinge ongevallen of overbelasting van een botgebied dat tot het skelet van een persoon behoort.

Aangezien het lichaam bestaat uit 206 botten en deze verantwoordelijk zijn voor de ondersteuning, de bescherming van interne organen en de beweging, veroorzaakt een breuk vaak aanzienlijke tekenen en symptomen bij patiënten. Ze worden vooral gekenmerkt door hevige pijn, zwelling of kneuzing, misvorming van het ledemaat, verlies of vermindering van gevoel en complicaties op het gebied van mobiliteit.

Om een medische diagnose van een fractuur te stellen en de ernst ervan te bepalen, moet de gezondheidswerker echter niet alleen de symptomen van de getroffen persoon beoordelen, maar ook de oorzaken van het letsel bestuderen en een klinisch onderzoek uitvoeren om preciezere resultaten te verkrijgen. Zo kan een gepersonaliseerde behandeling worden vastgesteld die het revalidatie- en herstelproces versnelt, in overeenstemming met alle referenties van de breuk van een bepaald bot.

Wat zijn de meest voorkomende soorten breuken?

U wist dit waarschijnlijk nog niet, maar de waarheid is dat er niet één type breuk bestaat. Het hangt af van het type schade dat het letsel veroorzaakt.

Deze botbreuken worden als volgt ingedeeld om een meer specifieke diagnose te kunnen stellen:

• Volledige breuk: Dit is het meest voorkomende type fractuur of breuk. In principe onderscheidt deze zich doordat het bot in twee delen wordt gebroken, waarbij de breuklijn het bot zelf rond zijn gehele omtrek treft en in twee fragmenten verdeelt. Soms kan het worden beoordeeld als een enkele breuk.
• Eenvoudige breuk: Dit is meestal het gevolg van een ernstig letsel. De breuk omvat een enkele breuklijn door het getroffen bot en kan ook worden geïdentificeerd als een transversale, schuine en spiraalvormige breuk.
• Open of blootliggende breuk: Dit is een letsel waarbij er communicatie is tussen het getroffen bot en de buitenkant, als gevolg van een gelijktijdige breuk van de huid en zachte weefsels die het brandpunt van de breuk beschermen (een wond of hematoom). Bijgevolg steekt het gebroken bot door de huid van de patiënt en bij dit type breuk bestaat er dus een kans op infecties door bacteriële flora op de huid en/of in de omgeving.
• Gesloten breuk: In tegenstelling tot het vorige type breuk wordt dit gedefinieerd als een letsel waarbij het bot niet door de huid steekt, ook al is er een breuk in het bot. Aangezien de huid en de weefsels die het gebroken bot bedekken niet door de breuk worden verwond, maar de pijn die deze veroorzaakt, maakt het mogelijk dit type breuk te identificeren. Het komt meestal voor in het dijbeen, de heup, de enkel, de pols, het scheenbeen en het kuitbeen.
• Dwarsfractuur: Dit zijn breuken die loodrecht op de hoofdas van het bot staan. Daarnaast verschillen zij in die zin dat zij gemakkelijk te verkleinen zijn (d.w.z. de botfragmenten kunnen zich snel aanpassen) en stabiel zijn (d.w.z. de botdelen hebben niet de neiging te bewegen). Bijgevolg is hun prognose gunstig en hun behandeling snel.
• Schuine breuk zonder verplaatsing: Zoals de naam al aangeeft, breekt het bot onder een hoek. Aangezien er geen verplaatsing is, betekent dit bovendien dat de botuiteinden van elkaar gescheiden zijn. In de meeste gevallen wordt deze specifieke pathologie veroorzaakt door direct en indirect trauma (respectievelijk zwaar gewicht op het bot of door een of ander buigmechanisme).
• Schuine fractuur met verplaatsing: Er ontstaat ook een schuine scheur, maar in dit geval wordt scheiding van de uiteinden van het letsel waargenomen. Daarom is de complexiteit van de breuk groter, aangezien deze een negatieve invloed heeft op de weefsels rond de breuk. Daarom is de behandeling ervan ingewikkelder dan die van een schuine fractuur zonder verplaatsing, vanwege de instabiliteit die zij vertoont.
• Vlindervleugelfractuur: Wordt specifiek gedefinieerd als een fractuur met een tussenliggend wigvormig fragment zodra het letsel zich manifesteert. Zij bestaat dus uit een typisch spoor wanneer buigkrachten optreden op het gebroken bot.
• Spiraalfractuur: Ook bekend als "spiroid", deze worden gedefinieerd als aandoeningen waarbij de hoek van de breuk het bot diagonaal doorkruist en zijn daarom vergelijkbaar met schuine breuken. Om ze te onderscheiden ontwikkelen ze echter een roterend element dat in de lengterichting van het bot schuift. Zij worden meestal veroorzaakt door torsiekrachten en het spoor vertoont een spiraal rond het botgedeelte. Ze worden als zeldzaam beschouwd.
• Segmentale breuk: In dit geval blijft het getroffen botsegment in zijn geheel geïsoleerd van de uiteinden. Daarom is het grootste risico van dit type letsel het verlies of de overmatige vermindering van de bloedtoevoer naar het getroffen gebied.
• Comminuted fractuur: Dit is gebaseerd op een pathologie waarbij het bot in meerdere fragmenten (drie of meer delen) wordt gebroken en daarom wordt het ook een "multifragmentaire fractuur" genoemd. Het is daarom vergelijkbaar met een gebroken glas dat vele stukjes van zichzelf verspreidt. Het is dan ook een van de ernstigste van alle breuken en wordt meestal veroorzaakt door een trauma.
• Pakketbreuk: Dit zijn breuken waarbij niet-essentiële of structurele delen van het getroffen bot breken. Zoals bijvoorbeeld avulsies die ontstaan wanneer een spierkracht het deel van het bot afbreekt waarin de aangesloten spier is verankerd.
• Supracondylaire fracturen: In de meeste gevallen zijn dit letsels die optreden bij patiënten jonger dan 8 jaar. Ze bevinden zich boven de elleboog en hebben de neiging het armbeen of humerus op korte afstand van de bovenste elleboog te breken. Tot de meest voorkomende oorzaken behoren verkeersongevallen, sportkneuzingen en rechtstreekse slagen. Als de ernst ervan het grootst is, is het mogelijk om een circulatiestoornis en zenuwschade te veroorzaken.
• Stressfractuur: Stressfracturen zijn breuken die ontstaan wanneer herhaaldelijk druk wordt uitgeoefend op de botten. Door dit soort bewegingen wordt de botstructuur na verloop van tijd verzwakt, totdat een letsel ontstaat dat tot een breuk leidt. In het algemeen zijn de belangrijkste patiënten van deze aandoening hardlopers en springers, vrouwen met de vrouwelijke atletendriehoek en militairen.
• Ingeslagen fractuur: Dit is een type letsel waarbij een botfragment op een ander botfragment botst. Dit betekent dat de botdelen in elkaar worden gedrukt en wordt bijna altijd veroorzaakt door drukkracht (vooral in gebieden met spongieus bot).
• Groene steel fractuur: Als een groene steelfractuur wordt vastgesteld, betekent dit dat het bot is gebroken zonder in twee delen uiteen te vallen. Aangezien kinderen een grote elasticiteit in hun botten hebben, waardoor het botgedeelte gemakkelijk splijt, zijn deze fracturen typisch voor kinderen. Zij onderscheiden zich echter door hun eenvoudige reductie, aangezien er geen verplaatsing is.
• Pathologische breuken: Zoals de naam al aangeeft, zijn dit botbreuken die om pathologische redenen bij een bepaalde patiënt ontstaan. Ofwel omdat zij lijden aan osteoporose, tumoren of botkanker, en natuurlijk bevorderen deze aandoeningen de zwakte van de botten zodat zij gemakkelijk breken (zelfs bij lichte krachten).

Beste producten voor botbreuken

Bestseller

Wat zijn de oorzaken en risicofactoren voor botbreuken?

In de meeste gevallen worden botbreuken veroorzaakt wanneer hoge druk op een bot wordt uitgeoefend en het bot daardoor breekt.

Hieronder belichten we de meest voorkomende redenen die het optreden van een botbreuk bevorderen:

• Direct trauma waarbij de energie wordt overgebracht tussen de huid en de zachte delen of op het gebroken punt. Bijvoorbeeld: directe klappen of plotselinge valpartijen.
• Indirect trauma veroorzaakt ook een breuk. In dit geval is het letsel het resultaat van een kneuzing die ontstaat op een bepaalde afstand van de kracht die het veroorzaakt. Bijvoorbeeld wanneer iemand door een plotselinge gebeurtenis op zijn hand op de grond valt, maar de botten in zijn schouder breekt. Of wanneer een sporter een bepaalde rotatie van het been maakt die een breuk veroorzaakt ter hoogte van het mediale niveau van het kuitbeen en het scheenbeen.
• Het overmatig of veelvuldig gebruik van een bot, evenals de intensiteit die erop wordt uitgeoefend bij bepaalde repetitieve handelingen, is een andere van de meest voorkomende oorzaken van een breuk. In dit geval worden ze veroorzaakt door vermoeidheid of stress.
• Sommige ziekten die botverzwakking in de hand werken, zoals osteoporose, bottumoren, botkanker, enz. worden beschouwd als sterke risicofactoren voor dit soort breuken.
• Als iemand betrokken raakt bij een auto-ongeluk, is het mogelijk dat hij of zij een of meer breuken in het lichaam oploopt. De plotselinge krachten van de botsing hebben de neiging om botstructuren zeer gemakkelijk te breken.
• Een andere reden waarom iemand een breuk kan oplopen is fysieke mishandeling. Hetzij door een ander individu, hetzij door het uitvoeren van diverse risicovolle sportactiviteiten.
• Wanneer botten worden blootgesteld aan krachten waaraan zij niet gewend zijn, zonder voldoende tijd voor herstel en resorptie van cellen, is de kans groot dat een dergelijk letsel ontstaat. In dat geval spreekt men van een stressfractuur.

Wat is de eerste hulp bij de behandeling van een botbreuk?

Om de juiste eerste hulp na een botbreuk toe te passen, is het allereerst belangrijk vast te stellen dat de patiënt een letsel heeft opgelopen.

Door ongekwalificeerd personeel

zijn er enkele tekenen om dit af te leiden:

• De gewonde kan de gebroken regio niet bewegen.
• De pijn is intens en neemt toe bij aanraking.
• Het ongemak blijft langere tijd aanhouden.
• Het gewonde gebied is gezwollen.
• Ecchymose of misvorming en/of een huidwond (waar het bot doorheen steekt).

Wanneer men vaststelt of aanneemt dat het om een botbreuk gaat, is het van het grootste belang dat de patiënt en de mensen die hem proberen te helpen het volgende in praktijk brengen, om te voorkomen dat het letsel verergert:

• Het gebroken bot in een vaste en stevige positie houden. Met andere woorden, het gewonde deel moet van nature immobiliseren om te voorkomen dat het verschuift en verder pijn doet.
• Als het botgedeelte uitsteekt, bedek de wond dan gewoon met een schone handdoek of doek. Het is niet raadzaam om te proberen het aan te brengen of in te brengen.
• Als er een bloeding uit het gebroken deel komt, kunt u die het beste onder controle houden door druk uit te oefenen met een schone doek .
• Als het zichtbare bloeden uit de neus, mond of oren komt, is het niet raadzaam het bloeden te stelpen.
• Als de breuk het hoofdgebied heeft geraakt, moet de patiënt proberen het hoofd iets hoger te houden dan de rest van het lichaam en vermijden het te bewegen. Bovendien moet alles in het werk worden gesteld om te voorkomen dat de persoon in slaap valt.
• Zoek zo snel mogelijk medische hulp en roep hulp in om de breuk snel te kunnen behandelen.

Zodra de patiënt onder medisch toezicht staat, moet de behandelend orthopedisch chirurg of specialist ter plaatse een röntgenfoto maken om de plaats van het gebroken bot vast te stellen en zo een nauwkeurige diagnose van de ernst van de breuk te verkrijgen.

Door gekwalificeerd personeel

Wanneer de gebroken patiënt in handen is van gezondheidswerkers, moet hij of zij drie fasen van revalidatie op de meest correcte manier ondergaan:

• Reductie: Dit is de eerste fase en omvat de manipulatie van de botfragmenten met als doel deze terug te brengen in hun oorspronkelijke positie. Afhankelijk van het geval gebeurt dit door middel van een gesloten reductie of zonder chirurgische opening van de plaats van de breuk, wat minder agressief is, maar waarbij soms geen anatomisch perfecte reductie kan worden bereikt. In dat geval is een open reductie of een reductie met opening nodig, waarbij de plaats van de breuk chirurgisch wordt benaderd en de botstructuur, hoewel zwaarder, in zijn natuurlijke positie kan worden teruggebracht.
• Stabilisatie: Vervolgens wordt er in de tweede fase naar gestreefd de reductie in de loop van de tijd volledig stabiel te houden. Hiervoor kunnen verschillende methoden worden gebruikt, die voor elke patiënt worden vastgesteld, afhankelijk van verschillende factoren die relevant zijn voor het letsel. Over het algemeen wordt de stabilisatie echter bereikt door gips of tractie (niet-chirurgische middelen) of door pennen, schroeven, platen of externe fixators (methoden die een operatie inhouden).
• Revalidatie: Ten slotte ondergaat de patiënt de revalidatiefase, waarbij men hoopt het aangetaste botsegment zo efficiënt en snel mogelijk weer te laten functioneren. Om dit te bereiken wordt meestal een gepersonaliseerd fysiotherapeutisch plan gebruikt om de gevolgen van het letsel te behandelen door de genezing te bevorderen, schade aan de weke delen te behandelen, de gevolgen van de immobilisatie te verminderen en toekomstige complicaties te voorkomen.

Welke preventiemethoden om botbreuken te voorkomen zijn het meest effectief?

Hoewel het onmogelijk is pathologische breuken te vermijden door bepaalde omstandigheden die dit type letsel van nature veroorzaken, is het een feit dat mensen verschillende verzorgings- en preventiemethoden kunnen toepassen om dit type kneuzingen te voorkomen die een aanzienlijk symptomatologisch beeld opleveren.

Wij raden u aan de volgende eenvoudige en doeltreffende aanbevelingen in praktijk te brengen:

• Eet regelmatig voedingsmiddelen die rijk zijn aan calcium, collageen en vitamine D: Want deze stoffen zijn essentieel voor het behoud van de gezondheid van de botten en de versterking van de botdichtheid.
• Doe aan matige lichaamsbeweging: Door te sporten kunt u botversterking bevorderen, spieren aanspannen en uw evenwicht verbeteren. Dit, zolang het sporten zijn met een hoge impact om de botstructuur te bevorderen (wandelen, rennen, dansen, gewichten heffen, enz.) en zonder het lichaam te overbelasten.
• Neem gezonde leefgewoonten aan: Met een gezond en evenwichtig dieet en het vermijden van het gebruik van alcohol en tabak kunt u botbreuken voorkomen. Schadelijke gewoonten verminderen de botdichtheid, veroorzaken desoriëntatie en vertragen de reflexen (vooral alcoholgebruik).
• Draag het juiste schoeisel voor uw voeten: Het is ook essentieel dat mensen comfortabele schoenen met lage hakken en rubberen zolen en antislipschoenen dragen om de plotselinge valpartijen te voorkomen die fracturen veroorzaken.
• De juiste uitrusting: Wanneer je een sport wilt beoefenen, is het belangrijk dat je de juiste beschermingsmiddelen gebruikt om blessures te voorkomen. Of het nu gaat om een helm, kniebeschermers, elleboogbeschermers, enkelbeschermers, enz.
• Ongevallen voorkomen: Als je haast hebt tijdens het rijden of lopen op straat, houd er dan rekening mee dat het relevant is om af te remmen. Want, ongelukken hebben meer kans als mensen sneller gaan (zowel hun loopbeweging als hun auto).
• Voorkom ongelukken in huis: Zorg in uw huis voor een veilige vloer om ongelukken te voorkomen. Om dit te doen, is het aangewezen deze vrij te houden van rommel, tapijten en losse kabels te verwijderen, geen gladde was te gebruiken, meubels op hun gebruikelijke plaats te laten staan, enz.
• Wees voorzichtig met douches: In de badkamers van uw huis is het aangewezen om een antislip rubberen mat in de douche te hebben en grijpstangen te installeren op de badkamermuren (naast de douche, het bad en het toilet). Dit vermindert het risico op uitglijden en breuken.
• Houd uw huis schoon: In de keuken is het raadzaam om gemorst voedsel op te ruimen zodra het zich voordoet (of in een andere ruimte van het huis) en antislipmatten te gebruiken op de vloer bij het fornuis en de gootsteen om vallen te voorkomen.
• Bereid uw huis voor: Op trappen kunt u, om plotselinge ongelukken te voorkomen, kiezen voor stevige leuningen aan beide zijden, de bovenste en onderste trede markeren met heldere tape en de trap goed verlicht houden (met lichtschakelaars bovenaan en onderaan).
• In slaapkamers is het ook een goed idee om lichtschakelaars binnen het bereik van uw bed te plaatsen (of op zijn minst een zaklamp op batterijen) en langzaam op te staan als u op bed ligt of zit. Dit helpt ongelukken in huis te voorkomen.

F.A.Q: Veelgestelde vragen

Met betrekking tot botbreuken bestaan er nog veel twijfels bij mensen die deze letsels willen voorkomen, en wij zullen proberen ze op te lossen in de volgende hoofdstukken:

Referenties

1. Müller, M. E., Nazarian, S., Koch, P., & Schatzker, J. (2012). De uitgebreide classificatie van fracturen van lange botten. Springer Science & Business Media. https://books.google.es/books?hl=en&lr=&id=t0CgBQAAQBAJ
2. Watson-Jones, R. (1962). Fracturen en gewrichtsletsels. E. & S. Livingstone. http://117.239.25.194:7000/jspui/bitstream/123456789/1853/7/INDEX.pdf
3. Hoppenfeld, S., & Murthy, V. L. (Eds.). (2000). Behandeling en revalidatie van fracturen. Lippincott Williams & Wilkins. https://books.google.com/books?hl=en&lr=&id=bxhycwgJUtQC
4. Kanis, J. A., Borgstrom, F., De Laet, C., Johansson, H., Johnell, O., Jonsson, B., ... & Khaltaev, N. (2005). Beoordeling van het fractuurrisico. Osteoporosis international, 16, 581-589. https://link.springer.com/article/10.1007/s00198-004-1780-5
5. BAILEY, M. (1982). Emergency! Eerste hulp bij fracturen. Nursing2021, 12(11), 72-81. https://journals.lww.com/nursing/Citation/1982/11000/EMERGENCY__FIRST_AID_FOR_FRACTURES.22.aspx
6. Klotzbuecher, C. M., Ross, P. D., Landsman, P. B., Abbott III, T. A., & Berger, M. (2000). Patients with prior fractures have an increased risk of future fractures: a summary of the literature and statistical synthesis. Journal of bone and mineral research, 15(4), 721-739. https://asbmr.onlinelibrary.wiley.com/doi/full/10.1359/jbmr.2000.15.4.721
7. Court-Brown, C. M., & Caesar, B. (2006). Epidemiologie van fracturen bij volwassenen: een overzicht. Letsel, 37(8), 691-697. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0020138306003238
8. Singer, B. R., McLauchlan, G. J., Robinson, C. M., & Christie, J. (1998). Epidemiologie van fracturen bij 15 000 volwassenen: de invloed van leeftijd en geslacht. The Journal of bone and joint surgery. British volume, 80(2), 243-248. https://online.boneandjoint.org.uk/doi/abs/10.1302/0301-620X.80B2.0800243
9. Bischoff-Ferrari, H. A., Willett, W. C., Wong, J. B., Giovannucci, E., Dietrich, T., & Dawson-Hughes, B. (2005). Fractuurpreventie met vitamine D-suppletie: een meta-analyse van gerandomiseerde gecontroleerde onderzoeken. Jama, 293(18), 2257-2264. https://jamanetwork.com/journals/jama/article-abstract/200871
10. Patel, D. S., Roth, M., & Kapil, N. (2011). Stressfracturen: diagnose, behandeling en preventie. American family physician, 83(1), 39-46. https://www.aafp.org/pubs/afp/issues/2011/0101/p39.html