Kontuzje siatkarskie stawu skokowego

Urazy sportowe stawu skokowego w siatkówce nie są bynajmniej czymś wyjątkowym. W rzeczywistości występują często, zwłaszcza zwichnięcia kostki. Powtarzające się skoki i ruchy boczne związane z tym sportem są głównymi winowajcami.

Tutaj przynosimy Ci listę najczęstszych urazów kostki w siatkówce. Zostań z nami, a dowiesz się, czym jest każda z nich i dlaczego powstają w tym sporcie. Dodatkowo, pokażemy Ci jak leczyć te schorzenia za pomocą terapii PRICE. Zaczynamy!

Jakie są najczęstsze rodzaje urazów kostki podczas gry w siatkówkę?

Częste urazy kostkiw siatkówce można podzielić na dwie kategorie: urazowe i nadwyrężeniowe. Z pierwszej grupy bez wątpienia najczęstsze są skręcenia kostki. Z drugiej wyróżnia się złamania stresowe kości tworzących ten staw (piszczel, kość strzałkowa i talus).

Skoki i ruchy na boki, które siatkarze wykonują na boisku, są głównymi czynnikami ryzyka wystąpienia tych urazów u tych sportowców. Efekt tych ruchów jest bardziej znaczący, gdy są one wykonywane na twardym podłożu. Dlatego też urazy te są częstsze w siatkówce boiskowej niż plażowej, choć zdarzają się w siatkówce plażowej.

Najczęstsze urazy sportowe stawu skokowego w siatkówce to:

Skręcenia kostki

Jest to uważane za najczęstszy ostry uraz stawu skokowego w siatkówce. Polega na naciągnięciu lub zerwaniu (całkowitym lub częściowym) więzadeł obecnych w tym stawie. W większości przypadków jest to skręcenie kostki odwrotne, w którym uszkodzeniu ulegają głównie więzadła zewnętrzne boczne.

Jest ono spowodowane urazem, który wymusza zmianę pozycji stawu skokowego. Najczęściej występuje w siatkówce na skutek wymuszonej supinacji stopy, zwykle gdy zawodnik ląduje na stopie innego gracza. Zdarza się to zwłaszcza podczas bloków lub uderzeń w siatkę. Objawy towarzyszące to: ból, tkliwość, obrzęk, zasinienie, ograniczenie zakresu ruchu, niestabilność i krepitus.

Złamanie stresowe kostki

Ogólnie rzecz biorąc, złamanie stresowe to małe złamanie lub pęknięcie kości. Jest ono powszechnie spowodowane nadmierną eksploatacją, z powodu powtarzającego się stosowania łagodnej lub umiarkowanej siły. Może być również spowodowane przez istniejącą wcześniej chorobę kości, taką jak osteoporoza.

Często występuje w obszarze stopy i dolnej części nogi, gdzie spoczywa ciężar ciała. Kości tworzące staw skokowy (piszczel, kość strzałkowa i talus) są podatne na ten typ złamania. Ogólnie rzecz biorąc, uraz ten powoduje miejscowy ból, który nasila się podczas czynności wywierających nacisk na dotkniętą kość. Może również wystąpić obrzęk, tkliwość i zasinienie okolicy.

Dysfunkcja ścięgna piszczelowego tylnego (PTTD)

Występuje, gdy ścięgno piszczelowe tylne nie jest w stanie zadowalająco pełnić swojej funkcji z powodu zmiany lub urazu ścięgna. Ścięgno to łączy mięsień o tej samej nazwie, który wywodzi się z łydki, z różnymi kośćmi stopy, przechodząc przez wewnętrzną stronę kostki. Jest ono niezbędne dla budowy i mechaniki stopy, zwłaszcza że wspiera łuk podłużny.

PTTD jest zaburzeniem spowodowanym głównie przez nadmierną eksploatację. Dlatego też uprawianie sportów, które wiążą się z powtarzającym się skakaniem i bieganiem, jest uważane za czynnik ryzyka wystąpienia tego schorzenia. Ogólnie rzecz biorąc, objawy obejmują: ból po wewnętrznej stronie stopy i kostki, spłaszczenie łuku roślinnego i zwijanie kostki do wewnątrz. Może również wystąpić obrzęk w tym obszarze.

Zapalenie ścięgna Achillesa

Jest to zapalenie ścięgna Achillesa, pasma tkanki łącznej, które łączy mięśnie łydki z kością piętową (calcaneus). Chociaż nie jest to uraz stawu skokowego jako takiego, jego symptomatologia występuje w najbliższej okolicy. Charakteryzuje się bólem wzdłuż tego ścięgna, zwykle wywołanym przez ruch (bieganie, skakanie itp.). Może również wystąpić sztywność w tej okolicy.

Ścięgno Achillesa może ulec zapaleniu, gdy jest poddawane powtarzalnym lub intensywnym obciążeniom. Częste skakanie i poruszanie się w siatkówce jest głównym czynnikiem etiologii tego urazu u siatkarzy. Jeśli ten stan nie jest leczony w odpowiednim czasie, ścięgno może ulec rozerwaniu.

Zapalenie wyrostka stawowego kości piętowej

Znane również jako choroba Serwera, jest to zapalenie płytki wzrostowej kości piętowej (calcaneus). Nie jest to uraz samej kostki, ale występuje w jej pobliżu. Charakteryzuje się bólem w tylnej, bocznej i/lub dolnej części pięty, który zwykle pogarsza się przy ruchach takich jak chodzenie, bieganie i skakanie. Może wystąpić w jednej lub obu stopach.

Uraz ten spowodowany jest głównie przez powtarzające się lub nadmierne obciążenie kości piętowej. Często wiąże się również z przyspieszonym wzrostem tej kości w stosunku do sąsiadujących mięśni i ścięgien, co może powodować zwiększony nacisk na ten obszar. Jest więc powszechna w sportach polegających na skakaniu lub bieganiu, w tym w siatkówce. Należy zaznaczyć, że dotyka ona głównie pacjentów między 8 a 14 rokiem życia, gdyż do 14 roku życia następuje rozwój kości piętowej.

Plantar fasciitis

Choć nie jest to kontuzja stawu skokowego jako taka, występuje w pobliskim obszarze stopy i jest bardzo częsta w siatkówce. Polega na zapaleniu powięzi plantarnej, tkanki łącznej znajdującej się na podeszwie stopy. Łączy ona trzon kości piętowej z palcami i podtrzymuje łuk.

Plantar fasciitis uważane jest za uraz związany z nadużyciem, choć często nie znajduje się bezpośredniej przyczyny. Charakteryzuje się kłującym bólem w pięcie, który często objawia się po przebudzeniu rano.

Najlepsze produkty do regeneracji urazów stawu skokowego w siatkówce

Bestseller

Jak stosować terapię RICE w leczeniu urazów stawu skokowego w siatkówce?

Protokół opieki medycznej RICE jest idealny do leczenia urazów sportowych stawu skokowego w siatkówce, zwłaszcza we wczesnych stadiach. Jest on w rzeczywistości bardzo prosty do zastosowania, wystarczy przestrzegać serii kroków. Są to: odpoczynek, lód, kompresja i elewacja. Istnieje inna podobna, ale mniej znana metoda, protokół PRICE, który jest tak naprawdę aktualizacją RICE. Dodaje on nowy krok: ochronę.

Oto jak zastosować terapię PRICE do powszechnych urazów kostki w siatkówce:

• Ochrona: Ten krok polega w zasadzie na ochronie kostki. Polega ona na natychmiastowym przerwaniu aktywności sportowej, zanim dojdzie do dalszych uszkodzeń. Ponadto ważne jest, aby unikać ruchów, które są szkodliwe, dlatego zaleca się stosowanie ortezy kostki lub podobnego unieruchomienia.
• Odpoczynek: W tym kroku należy odpocząć od kostki przez około 48 godzin. Należy pamiętać, że konieczne jest wykonywanie nieurazowych ruchów lub pojawi się sztywność w tym stawie.
• Lód: Następnie powinieneś zastosować krioterapię na kostkę, aby zmniejszyć ból i stan zapalny. Można to zrobić za pomocą kompresu schłodzonego do temperatury 10-20°C. Wystarczy umieścić go na urazie. Wystarczy umieścić go na urazie na 20 minut, około 6 do 8 razy dziennie.
• Kompresja: Uciskanie kostki pomoże zapewnić większą stabilność i jędrność. Będzie również promować krążenie, znacznie pomagając zmniejszyć obrzęk. W tym kroku zwykle bandażuje się kostkę elastyczną tkaniną, która pozwala na bezpieczny ruch. Bądź ostrożny, pamiętaj, że jeśli zbyt mocno zaciśniesz, możesz odciąć krążenie.
• Uniesienie: W tym kroku powinieneś unieść kostkę do poziomu powyżej serca. Możesz to zrobić opierając ją na poduszce lub amortyzowanej powierzchni. Pomoże to zmniejszyć obrzęk i złagodzić ból.

Referencje

1. Bahr, R., Karlsen, R., Lian, Ø., & Øvrebø, R. V. (1994). Incidence and mechanisms of acute ankle inversion injuries in volleyball: a retrospective cohort study. The American journal of sports medicine, 22(5), 595-600. https://journals.sagepub.com/doi/abs/10.1177/036354659402200505
2. Aagaard, H., & Jørgensen, U. (1996). Injuries in elite volleyball. Scandinavian journal of medicine & science in sports, 6(4), 228-232. https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1111/j.1600-0838.1996.tb00096.x
3. Garrick, J. G., & Requa, R. K. (1988). The epidemiology of foot and ankle injuries in sports. Clinics in sports medicine, 7(1), 29-36. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S027859192030956X
4. Glick, J. M., Gordon, R. B., & Nishimoto, D. (1976). Zapobieganie i leczenie urazów stawu skokowego. The American journal of sports medicine, 4(4), 136-141. https://journals.sagepub.com/doi/abs/10.1177/036354657600400402
5. Garrick, J. G., & Requa, R. K. (1989). The epidemiology of foot and ankle injuries in sports. Clinics in podiatric medicine and surgery, 6(3), 629-637. https://europepmc.org/article/med/2568882
6. Eerkes, K. (2012). Urazy w siatkówce. Current sports medicine reports, 11(5), 251-256. https://journals.lww.com/acsm-csmr/Fulltext/2012/09000/Volleyball_Injuries.10.aspx
7. Verhagen, E. A. L. M., Van der Beek, A. J., Bouter, L. M., Bahr, R. M., & Van Mechelen, W. (2004). A one season prospective cohort study of volleyball injuries. British journal of sports medicine, 38(4), 477-481. https://bjsm.bmj.com/content/38/4/477.short
8. Bahr, R., & Reeser, J. C. (2003). Injuries among world-class professional beach volleyball players: the Federation Internationale de Volleyball beach volleyball injury study. The American journal of sports medicine, 31(1), 119-125. https://journals.sagepub.com/doi/abs/10.1177/03635465030310010401
9. Bahr, R., & Bahr, I. A. (1997). Incidence of acute volleyball injuries: a prospective cohort study of injury mechanisms and risk factors. Scandinavian journal of medicine & science in sports, 7(3), 166-171. https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1111/j.1600-0838.1997.tb00134.x
10. Agel, J., Palmieri-Smith, R. M., Dick, R., Wojtys, E. M., & Marshall, S. W. (2007). Opisowa epidemiologia urazów w żeńskiej siatkówce: National Collegiate Athletic Association Injury Surveillance System, 1988-1989 do 2003-2004. Journal of athletic training, 42(2), 295-302. https://cdr.lib.unc.edu/concern/articles/4b29bc963